Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

Το καρχηδόνιο επίχρισμα και η Φάτα Μοργκάνα



Ο Νίκος Καββαδίας είναι από τους πιο αγαπημένους και πολυδιαβασμένους μου ποιητές, καθώς τόσο η ζωή του όσο κι η ποίησή του είναι άρρηκτα δεμένες με τη θάλασσα - στοιχείο που καθορίζει και τη δική μου τη ζωή.

Ένα από τα πιο αγαπημένα μου μελοποιημένα ποιήματά του είναι το Fata Morgana που μελοποίησε η Μαρίζα Κωχ. Παρακάτω θα δούμε τον ίδιο τον ποιητή να εξηγεί κάποια πράγματα απ' αυτά που αναφέρονται στους στίχους τού ποιήματος. Ό,τι διαβάσετε από εδώ και κάτω είναι αντιγραφή από το βιβλίο του Μήτσου Κασόλα: Νίκος Καββαδίας, Γυναίκα - Θάλασσα - Ζωή/αφηγήσεις στο μαγνητόφωνο, που εκδόθηκε από τον Καστανιώτη το 2004. Όπως ο ίδιος ο συγγραφέας μάς πληροφορεί, η μαγνητοφώνηση έγινε στο σπίτι τού συγγραφέα, κατά την τελευταία επίσκεψη του ποιητή, μόλις σαράντα εφτά μέρες πριν το θάνατό του από εγκεφαλικό στις 10 Φεβρουαρίου 1975. "Απέπνεε ένα αίσθημα μοναξιάς, ένα προαίσθημα μη δεν προλάβει να μπαρκάρει, στις 12 του Γενάρη, και μείνει στη στεριά και του συμβεί τίποτα...", λέει ο Μήτσος Κασόλας και προσθέτει : "Αυτό το προαίσθημα, αυτή η ανασφάλειά του ήταν και ο κρυφός λόγος μου να του ζητήσω να μου επιτρέψει ν' ανοίξω το μαγνητόφωνό μου και να καταγράψω κάποιες απαγγελίες ποιημάτων του και κάποιες από τις πολλές ιστορίες του. Δέχτηκε. Έτσι σώθηκε η φωνή του κι οι ιστορίες του, που ποσώς τον ενδιέφερε, νομίζω, πόσο πραγματικές, πόσο αληθινές ή πόσο μυθοποιημένες ήταν. Το ίδιο δεν ενδιέφερε και μένα και ελπίζω να μη σας ενδιαφέρει και σας".




___________________________________________




-- Λοιπόν, για να σωπάσουμε όλοι τώρα, παρακαλώ, να ακούσουμε τον φίλο μας τον Καββαδία να μας απαγγέλλει κάποια του ποιήματα, απ' αυτά που θα έχει στη νέα ποιητική συλλογή του.

-- Επιμένεις, Κασόλα; Μα 'γω, όταν τα απαγγέλλω, τα δολοφονώ, αδερφέ μου.

-- Τα θυμάσαι απέξω;

-- Τα θυμάμαι, αλλά ντρέπομαι.

-- Ας ντρέπεσαι, θέλω, όπως σου είπα, να κρατήσω τη φωνή σου στο μαγνητόφωνό μου, να την έχω, μαζί και ό,τι άλλο μας πεις απόψε...

-- Θα σας απαγγείλω ένα που έχει τον τίτλο: "Γυναίκα".


Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία.
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

.................................................


Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις Μοίρα,Θάνατος και Πέτρα.

-- Το σκότωσα, έτσι;

-- Όχι, ίσα ίσα, μια χαρά το είπες. Ωραίο ποίημα. Για κείνη που έχεις μπερδέματα το έγραψες αυτό;

-- Όχι, για κείνη έχω γράψει αυτό που θα σας πω τώρα.


Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ' το κορμί σου
σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν.


Στρείδι ωκεάνειο αρραβωνιάζεται το φως.
Γεύση από φλούδι του ροδιού, στυφό κυδώνι
κι ο άρρητος πόνος, πιο πικρός και πιο στυφός,
που εναποθέτανε στα βάζα οι Καρχηδόνιοι.


Πανί δερμάτινο, αλειμμένο με κερί,
οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι,
όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί
χτισμένο τότε στον Ευφράτη στη Φοινίκη.


Χόρτο ξανθό τρίποδο σκέπει μαντικό.
Κι ένα ποτάμι με ζεστή, λιωμένη πίσσα,
άγριο, ακαταμάχητο, απειλητικό,
ποτίζει τους αμαρτωλούς που σ' αγαπήσαν.


Rosso romano, πορφυρό της Δαμασκός,
δόξα του κρύσταλλου, κρασί απ' τη Σαντορίνη.
Ο ασκός να ρέει, κι ο Απόλλωνας βοσκός
να κολυμπάει τα βέλη του με διοσκορίνη.


Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά.
Οι κάβες της Γερακινής και το Στρατόνι.
Το επίχρισμα. Η άγια σκουριά που μας γεννά,
μας τρέφει, τρέφεται από μας, και μας σκοτώνει.


Καντήλι, δισκοπότηρο χρυσό, αρτοφόρι.
Άγια λαβίδα και ιερή από λαμινάρια.
Μπροστά στην Πύλη δύο δαιμόνοι σπαθοφόροι
και τρεις Αγγέλοι με σπασμένα τα κοντάρια.



-- Νίκο, αν μου επιτρέπεις να σε ρωτήσω κάτι, του λέω (νομίζοντας, με την παύση που έκανε, ότι η απαγγελία αυτού του ποιήματος είχε τελειώσει), από όλες τις γυναίκες που συνάντησες στα λιμάνια τού κόσμου, είναι καμιά που να τη θυμάσαι ιδιαίτερα;

-- Όχι, οι περισσότερες δεν είχαν το καρχηδόνιο επίχρισμα. (Χαμογελάει).

-- Γιατί χαμογελάς; Τι είναι αυτό το καρχηδόνιο επίχρισμα, δεν το κατάλαβα. Γιατί διστάζεις; (Στην παρέα εκείνο το βράδυ υπήρχαν και αρκετές κοπέλες). Ντρέπεσαι τα κορίτσια;

-- Όχι, δεν ντρέπομαι... Να, είναι ένα επίχρισμα που υπάρχει πάντα μέσα στον γυναικείο κόλπο.

-- Πρόσθετο;

-- Όχι, φυσικό επίχρισμα, όπως και τα λαμινάρια που λέω : Άγια λαβίδα και ιερή από λαμινάρια κλπ. Λαβίδα από την Άγια Κοινωνία.

-- Και τα λαμινάρια πάλι, τι είναι αυτά;

-- Ένα τέλειο φύκι, θα 'λεγα, φυτεμένο μες στη γη, αλλά δουλεύει μόνο του, εργάζεται, ζει, το οποίο, άμα το κόψεις, μετά είναι νεκρό και ζωντανεύει και μεγαλώνει μόνο μέσα στον γυναικείο κόλπο και πουθενά αλλού. Και μπορεί να τη σκοτώσει τη γυναίκα άμα το ξεχάσει μέσα της. Μ' αυτό κάνανε οι Αμερικάνες εκτρώσεις.

-- Τόσο δραστικό είναι;

-- Κάνει μια αιμορραγία μ' αυτό η γυναίκα, διαστέλλει τον κόλπο της κι άμα το αφήσει περισσότερο απ' όσο πρέπει, αυτό μεγαλώνει και γίνεται μια διχάλα. Μια διχάλα, ας πούμε, σαν την ιερή λαβίδα της μετάληψης, του αγίου δισκοπότηρου που λέω.

-- Και το καρχηδόνιο επίχρισμα; Τι είναι;

-- Κοίτα να δεις -γελάει και πάλι- όλες, όλες το έχουν αυτό το καρχηδόνιο επίχρισμα, εγώ το έβγαλα έτσι, ποιητικά... Θυμίζει τα βάζα των Καρχηδόνιων, που τα βάφανε αυτοί μόνο από μέσα, μ' ένα ειδικό επίχρισμα. Και το γυναικείο επίχρισμα, πώς να το πω, είναι η χλωρίδα, ας πούμε. Όπως έχουμε θαλάσσια χλωρίδα, τροπική χλωρίδα, πανίδα κλπ. Είναι πολύ ερεθιστική. (Γελάει). Άμα δεν υπάρχει αυτή η κολπική χλωρίδα, δεν μπορεί η γυναίκα να κάνει παιδί. Μα καλά, τόσα πολλά ξέρω εγώ;

-- Τα κέρατά σου ξέρεις, Καββαδία, του απαντάω.

Κι ο Καββαδίας ξαναγελάει και γελάμε όλοι και πάλι και συνεχίζουμε τη συζήτηση.

-- Και οι γυναίκες, λοιπόν, που γνώρισες εσύ στα λιμάνια, γιατί αυτές δεν είχανε το καρχηδόνιο επίχρισμα;

-- Γιατί οι πόρνες δεν έχουν αυτό το επίχρισμα, σπάνια το έχουν. Από την πολλή χρήση δεν έχουν. Σπάνια νά 'χουνε αυτές την "άγια σκουριά", που λέω. Κάτι σαν αυτή την κόκκινη, πυρόχρωμη σκουριά των λατομείων, που τη φορτώναμε στα καράβια από το Στρατόνι, τη Γερακινή κλπ. Αυτό το επίχρισμα έχει απόχρωση σκουριάς.


Φάτα Μοργκάνα


-- Αφήσαμε όμως το ποίημα μισό, να σας πω και το υπόλοιπο. (Απαγγέλλει και πάλι):


Πούθ' έρχεσαι; Απ' τη Βαβυλώνα.
Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα.
Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα.
Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα.


Πάντα οι κυκλώνες έχουν γυναικείο
όνομα. Εύα από την Κίο.
Η μάγισσα έχει τρεις κόρες στο Αμανάτι
και η τέταρτη είν' ένα αγόρι μ' ένα μάτι.


Ψάρια που πετάν μέσα στην άπνοια,
όστρακα, λυσίκομες κοπέλες,
φίδια της στεριάς και δέντρα σάπια,
άρμπουρα, τιμόνια και προπέλες.


Να 'χαμε το λύχνο του Αλαδίνου
ή το γέρο νάνο απ' την Καντώνα.
Στείλαμε το σήμα του κινδύνου
πάνω σε άσπρη πέτρα με σφεντόνα.


Δαίμονας γεννά τη νηνεμία.
Ξόρκισε, Allodetta, τ' όνομά του.
Λούφαξεν ο δέκτης του ασυρμάτου,
και φυλλομετρά τον καζαμία.


Ο άνεμος κλαίει. Σκυλί στα λυσσιακά του.
Γεια χαρά, στεριά, κι αντίο, μαστέλο.
Γλίστρησε η ψυχή μας από κάτου,
έχει και στην κόλαση μπορντέλο.



Γελάμε με το "έχει και στην κόλαση μπορντέλο" και σχολιάζει:


-- Η ψυχή του πεθαμένου βγαίνει από πίσω, η γιαγιά μου το 'λεγε. Εμένα δε βγήκε ακόμα. Λοιπόν, μέσα στον κυκλώνα, στο μάτι, έχει άπνοια, τέλεια άπνοια. Αλλά πώς θα βγεις από κει πέρα, απ' τον κυκλώνα; Και πού θα την πάει αυτήν την άπνοια, από πού θα την σπάσει να μην πέσει ο αέρας; Και κει βλέπεις πλοία στον αέρα, ψάρια στον αέρα, ξύλα αιωρούμενα, φίδια... Μιλάω για κυκλώνες και όχι για τους ανεμοστρόβιλους, τους ανεμορούφαλους της στεριάς.

-- Και, Φάτα Μοργκάνα;

-- Φάτα Μοργκάνα είναι ένα φαινόμενο που συμβαίνει στη Σικελία, στο στενό, ή στη Νάπολη απόξω, νύχτα, τρεις η ώρα, και παρουσιάζει τρεις γυναίκες που χορεύουν στον ορίζοντα. Μετά σβήνει. Κρατά ένα δυο λεπτά, τρεις η ώρα τη νύχτα, πάντα την ίδια εποχή. Καμιά φορά μπορεί να είναι και ηλιακό φαινόμενο και να το βαστάει κάποιο σύννεφο και το παρουσιάζει μετά. Να, κάνει μια αποθήκευση αυτού.

-- Εσύ το είδες αυτό το φαινόμενο;

-- Δύο φορές.

-- Μη μου πεις... Έχουνε σχήμα; Πώς είναι;

-- Έχουνε σχήμα, κανονικό σχήμα, με τα πέπλα τους, τα μαλλιά τους, λυσίκομες, σε ανατριχιάζει αυτό το φαινόμενο.

-- Αλήθεια, με συγχωρείς που σε ξαναρωτάω, το 'χεις δει εσύ αυτό το θέαμα με τα μάτια σου;

-- Ναι, βρε παιδάκι μου, πολλές φορές. Αυτό το θέαμα μάλιστα το είδα, την πρώτη φορά, με έναν Καραντώνη. Αυτός με φώναξε. "Δεν ξέρω τίποτα", μου λέει. Ξάδερφος πρώτος του Αντρέα του ύπαρχου στο καράβι. Αλλά αντικατοπτρισμούς έχω δει πολλές φορές. Έχω δει το Αλγέρι και μετά τους μιναρέδες του στην Ερυθρά. Και λες, αυτό δεν είναι Κάιρο, Αλεξάνδρεια, είναι τ' Αλγέρι, που το ξέρεις. Γιατί μπαίνοντας μετά στο παλιό ντοκ, βλέπεις τι έχει, πόσα φανάρια κλπ.


Για περισσότερο ...Καββαδία ανατρέξτε:

1) ΜΗΤΣΟΣ ΚΑΣΟΛΑΣ, Νίκος Καββαδίας, Γυναίκα - Θάλασσα - Ζωή/Αφηγήσεις στο μαγνητόφωνο, εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, Αθήνα 2004.


2) GUY (MICHEL) SAUNIER, "Ετούτο το κορμί το τόσο αμαρτωλό..."/Έρευνα στον μυθικό κόσμο του Νίκου Καββαδία, εκδ. ΑΓΡΑ, Αθήνα 2004.


 

Φάτα Μοργκάνα
 Μουσική: Μαρίζα Κωχ / Ποίηση: Νίκος Καββαδίας / Δίσκος: Μαρίζα Κωχ (1978) 
 

14 σχόλια:

Artanis είπε...

Φοβερό...Ανατρίχιασα με το φαινόμενο της Φάτα Μοργκάνα...Μέχρι τώρα νόμιζα οτι είναι μια μάγισσα που έχει σχέση με τον εορτασμό των Χριστουγέννων στην Νότια Ιταλία...
Υπέροχο τραγούδι, το λατρεύω...
Καλά να περνάς, καλημερούδια...

despinach. είπε...

Νερένια καλησπέρα,
σου έχω απαντήσει στο δεύτερο σχόλιό σου κ σου στέλνω εδώ και την πηγή από όπου πήρα το κείμενο...είναι περίπου ίδιο όπως θα δεις σαν τίτλος, αλλά διαφέρει σε καποια σημεία...
http://portal.activeradio.gr/forum/index.php?topic=2020.0

Ευχαριστώ!

Ελένη Μπέη είπε...

Δέσποινα, σ' ευχαριστώ πολύ για τον σύνδεσμο. Τι να πω; Ο κύριος έκανε ασύστολα κανονικότατη αντιγραφή. Άνοιξα λογαριασμό εκεί και περιμένω να μου έρθει η έγκριση μέλους για να τον ξεφωνίσω. Είναι απαράδεκτα πράγματα αυτά.

despinach. είπε...

Mη με ευχαριστείς καθόλου, αφού σε έκλεψε θα αναφέρω μόνο εσένα ως πηγή! Φιλιά!!

Ανώνυμος είπε...

Νερένια, καλημέρα...παρακολούθησα τα σχόλια στο μπλογκ της Despinas και στο επίμαχο φόρουμ και είδα τι επακολούθησε...θέλω λοιπόν να σε ρωτήσω το εξής:
Δηλαδή, αν εγώ θέλω να αναρτήσω στο υποτιθέμενο μπλογκ μου, ένα ποίημα του Καβάφη, όμως βαριέμαι να πληκτρολογήσω και το αντιγράψω από κάποια από τις εκατοντάδες σελίδες του δικτύου που θα το έχουν, ποιου τα πνευματικά δικαιώματα καταπατώ; Η μήπως δεν έχω δικαίωμα να μου αρέσει το ίδιο που αρέσει της Νερένιας ή οποιουδήποτε ή είναι πια τόσο απροσδόκητη σύμπτωση να ασχοληθούν πολλοί με τη Φάτα Μοργκάνα ή να εντυπωσιαστούν πολλοί με το "επίχρισμα";

Κι αν σε αυτό που θα αντιγράψω από το διαδίκτυο, περιλάβω και κάτι λίγο, ελάχιστο, κάποιου άλλου, όμως εγώ πάω λίγο (πολύ) παραπέρα, αυτός ο άλλος γιατί δεν το αναγνωρίζει αυτό αλλά μόνο το ελάχιστο δικό του; Μήπως υπερτιμά τον εαυτό του (της);

"Ξέφραγο αμπέλι" είναι το διαδίκτυο, εκ φύσεως... Κατάντια δεν είναι η αντιγραφή αλλά η διασπορά ψευδών ή ανεξακρίβωτων στοιχείων, η υπονόμευση του άλλου, το στήσιμο παγίδων σε ευάλωτα άτομα και άλλα πολλά και γνωστά...

Οποιος γράφει εδώ με καλές προθέσεις κι όχι για να δοξαστεί, χαρίζει ένα κομμάτι του εαυτού του και θα έπρεπε να αισθάνεται ευτυχής που αυτό αναπαράγεται, ακόμα περισσότερο αν είναι δάσκαλος (δασκάλα δεν είσαστε Νερένια;)

Φιλικά

Ενυώ

καλωδιο είπε...

Μαζί με την καλησπέρα μου ένα ευχαριστώ γι αυτά που διάβασα.
Να είσαι καλά.

Ελένη Μπέη είπε...

Ενυώ,

αν και η πρώτη ερώτηση που μου απευθύνεις είναι εντελώς ρητορική, καθώς από το συνολικό κείμενο του σχολίου σου διαφαίνεται πως αφενός έχεις ήδη κατασταλαγμένη μέσα σου την απάντηση και αφετέρου διατυπώνεις και μου απευθύνεις την ερώτηση αυτή (αλλά και τις επόμενες) σε μια προσπάθεια να με προσβάλεις ή να με ειρωνευτείς ή να επιχειρήσεις να με εκθέσεις ή (απλούστερα αλλά χειρότερα) να υπερασπιστείς το αναφαίρετο δικαίωμά σου στην προχειρότητα και την τεμπελιά...

αν και συμβαίνουν αυτά, λοιπόν, μπαίνω στη διαδικασία να σου απαντήσω μόνο και μόνο γιατί το θέμα που πυροδότησε αυτήν την κουβέντα βρίσκω πως είναι σοβαρό.

Στο θέμα λοιπόν:
Αν στο υποτιθέμενο ιστολόγιό σου θέλεις να αναρτήσεις ένα ποίημα του Καβάφη (προφανώς επειδή σου άρεσε, σε συγκίνησε, δημιούργησε μέσα σου συναισθήματα και σκέψεις που θα ήθελες να καταγράψεις) μπορείς, φυσικά, να το κάνεις και να μοιραστείς το ποίημα και όλα τα υπόλοιπα με τους φίλους και αναγνώστες σου. Πνευματικά δικαιώματα στο ποίημα έχει ο ποιητής κι εφόσον πια είναι εκλιπών τα δικαιώματα αυτά έχουν πλέον οι απόγονοί του κι ο εκδοτικός οίκος που τα αγόρασε προκειμένου να δημοσιευθούν τα ποιήματα. Άρα από τη στιγμή που στην υποτιθέμενη ανάρτηση του υποτιθέμενου ιστολογίου σου αναφέρεις πως το ποίημα είναι του Καβάφη (δηλαδή δεν το παρουσιάζεις για δικό σου) και πως το βρήκες στο τάδε βιβλίο που εκδόθηκε από τον δείνα εκδοτικό οίκο και το αντέγραψες, η ανάρτησή σου είναι τυπικά σωστή, δεν καταπατούνται κανενός τα πνευματικά δικαιώματα και κανείς δεν μπορεί να σε ψέξει για τίποτε. (συνεχίζεται)

Ελένη Μπέη είπε...

Ενυώ, (συνέχεια)

Αν όμως το ποίημα το "ψάρεψες" από κάποια άλλη σελίδα στο διαδίκτυο, όποια κι αν είναι αυτή, επίσημη (το Ε.ΚΕ.ΒΙ. ή κάποια παρόμοια πηγή) ή ανεπίσημη (κάποιο άλλο ιστολόγιο π.χ.), και το ενσωμάτωσες στην υποτιθέμενη ανάρτηση του υποτιθέμενου ιστολογίου σου με copy-paste επειδή "βαριόσουν να πληκτρολογήσεις" καθώς λες, τότε ακόμη κι αν δεν θίγονται κανενός τα πνευματικά δικαιώματα (που δεν είμαι και σίγουρη γι' αυτό, βλέπεις δεν είμαι νομικός, δασκάλα είμαι και με όλα τα γράμματα κεφαλαία και περηφανεύομαι να περνούν απ' τα χέρια μου και να επηρεάζω τη σκέψη και το συναίσθημα και την προκοπή ακόμη τόσων παιδιών -λογάριασε εσύ πόσων, είκοσι συναπτά χρόνια υπηρεσίας έχω)... τότε λοιπόν οφείλεις να σεβαστείς και να αναφέρεις την επίσημη ή ανεπίσημη πηγή σου, για τον απλούστατο λόγο πως κάποιος άλλος δεν βαρέθηκε όπως εσύ να πληκτρολογήσει και να αντιγράψει από το βιβλίο, έκανε έναν κάποιο μικρό ή μεγάλο κόπο για να βρεις εσύ έτοιμο και να "ψαρέψεις" το ποίημα που σου άρεσε και θέλησες να μοιραστείς και να πολλαπλασιάσεις τους αναγνώστες του. Τόσο απλό και έντιμο είναι ενώ δεν είναι καθόλου κουραστικό να γράψεις μια αράδα παραπάνω όπου απλά θα αναφέρεις την πηγή σου.

Ελπίζω να σου απάντησα και να σε κάλυψα. Αν όχι, λυπάμαι, δεν μπορώ να είμαι πιο αναλυτική. Κι εξάλλου έχω την εντύπωση πως δεν μιλώ σε κανένα παιδόπουλο. Τα παρακάτω που αναφέρεις για το αν έχεις ή όχι το δικαίωμα να σου αρέσει το ίδιο που αρέσει σε εμένα, τα περί συμπτώσεων, κλπ τα βρίσκω παιδαριώδη και άσκοπες φλυαρίες. Επαναλαμβάνω πως το μοίρασμα στο διαδίκτυο είναι θεμιτό, όλοι οι ιστολόγοι μ' αυτήν την παρόρμηση ξεκινήσαμε άλλωστε. Απλώς μερικοί σεβόμαστε την δουλειά που έκαναν οι "συνάδελφοί μας" όταν τους "κλέβουμε" (τα βλέπεις τα εισαγωγικά, φαντάζομαι, ας μην τα σκουρύνω), ενώ άλλοι ...βαριούνται αφόρητα να πληκτρολογούν από κατεβατά ολόκληρα (τα αξιοζήλευτα κείμενα) έως και μερικές λέξεις (την πηγή τους).

Ελένη Μπέη είπε...

Ενυώ, (συνέχεια, τελευταίο μέρος)

Συνεχίζοντας το σχόλιό σου υπονοείς πως δεν αναγνώρισα τη διαφορετικότητα (το λίγο ή πολύ παραπέρα που πήγε η ανάρτηση της Δεσποινιώς -μου αρέσει να χρησιμοποιώ την κατάληξη αυτή στα ονόματα που την επιδέχονται και δεν θυμάμαι να μου το απαγόρευσε η Δέσποινα και να μην σεβάστηκα την επιθυμία της) και προχωράς και σε άλλα αυθαίρετα συμπεράσματα για το άτομό μου εν είδει ερωτήσεων, ενώ καθόλου δεν με γνωρίζεις και με τη στάση σου αυτή αποκλείεις και κάθε ενδεχόμενο να συμβεί αυτό.

Βλέπεις, έπεσες στην περίπτωση. Σου μιλά ένας άνθρωπος που τη λέξη "φιλία" και όλα τα παράγωγά της έμαθε να τα τιμάει στη ζωή του με το παραπάνω. Κι έμαθε ακόμη πως οι φίλοι είναι πολύ ακριβοί για να μην τους επιλέγουμε με περισσή προσοχή. Ο Καβάφης αυτό που εννοώ το είπε "έρχεται η στιγμή το Μεγάλο Ναι ή το Μεγάλο Όχι να πούνε". Ο Νιόνιος πάλι το είπε: "έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις". Εγώ έχω κάνει τις επιλογές μου. Το ίδιο έχεις κάνει κι εσύ. Μην χρησιμοποιείς, λοιπόν, τον επίλογο "φιλικά". Αφαιρείς από τη λέξη τη σημασία της. Και κάνε κι έναν έλεγχο στο γραπτό σου πριν το παραδώσεις για δημοσίευση. Από τη φράση "θέλω να σε ρωτήσω" έως τη φράση "δασκάλα δεν είσαστε;" υπάρχει τεράστια απόσταση σημασιολογική.

Ελένη Μπέη είπε...

Καλώδιο, μοιραζόμαστε ακόμα μια φορά ίδιες αγάπες.

Να είσαι καλά. Καλό μας ξημέρωμα!

Ανώνυμος είπε...

Νερένια, τώρα θα μας πείτε ότι έχουμε και κόμπλεξ επειδή σας αποκαλέσαμε αρχικά στον ενικό και στη συνέχεια στον πληθυντικό τιμώντας το λειτούργημα που κάνετε ως δασκάλα! Και δεύτερον, δεν μου απαντήσατε πραγματικά αλλά με ειρωνευτήκατε κι απο πάνω μιλώντας για παιδιαριώδη και άσκοπη φλυαρία...δεν θα κάνω εγώ τον υπερασπιστή της τάδε ή του δήνα στο φόρουμ, αλλά πριν προσβάλετε κάποιον ότι σας "αντέγραψε"ή σας έκλεψε επειδή συγκινήθηκε με το ίδιο κείμενο με εσάς καλό είναι να ρωτάτε πρώτα και όχι να του τη λέτε έτσι...και δεύτερον θέλατε εσείς να πληκρολογήσετε μία ή δύο ώρες ένα κείμενο και ο άλλος το βρήκε στο διαδύκτιο; Είναι απόλυτα θεμιτό αφού το βρήκε να το αντιγράψει κ να μην κάθεται με τις ώρες στον υπολογιστή...υπάρχουν χίλια δυο πράγματα να κάνει έξω στη ζωή τι να κάνουμε...η πηγή η πρωταρχική έχει σημασία και όχι αν είχατε εσείς την ιδέα για ποστάρισμα...αν είναι δυνατόν δηλαδή...τι είναι δηλαδή τα έργα των ποιητών ή των συγγραφέων...οικόπεδα;

Ελένη Μπέη είπε...

Είναι προφανές πως διάλογος μεταξύ μας δεν μπορεί να αναπτυχθεί και να καρποφορήσει. Κι αυτό επειδή δεν υπάρχει κοινή βάση για διάλογο. Η διαφορά μας είναι θέμα αρχής.

Επιμένεις να υπερασπίζεσαι το δικαίωμά σου (έτσι νομίζεις) να αντιγράφεις από εδώ κι από εκεί ό,τι κρίνεις πως σου αρέσει αποποιούμενη την ταυτόχρονη υποχρέωσή σου να αναφέρεις την πηγή από όπου αντέγραψες. Μια υποχρέωση που ακόμα κι αν είναι μόνον ηθική εγώ θεωρώ επιβεβλημένο να τηρείται.

Και για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους: όπως θα είχες δει, αν σε ενδιέφερε κάτι άλλο από το να ξεκινήσεις μια στείρα αντιπαράθεση μαζί μου, τα δικά μου κείμενα στο ιστολόγιό μου διατίθενται ελεύθερα προς αντιγραφή ακόμα και ολόκληρα με μοναδική προϋπόθεση την αναφορά της πηγής. Κάτι σχετικές πινακίδες ευμεγέθεις που βρίσκονται πάνω πάνω δεξιά σε κάθε σελίδα μου επέλεξες να τις αγνοήσεις επιδεικτικά (κι εσύ και ο χρήστης του φόρουμ που, μολονότι το αρνείσαι, συνεχίζεις να υπερασπίζεσαι). Για να σεβαστείτε κάποια πράγματα, φαίνεται, κάποιοι χρειάζεστε την απειλή ενός μπαμπούλα. Εγώ δεν είμαι τέτοιος, οπότε το μόνο που μου απομένει να κάνω είναι να κράζω ευθέως και χωρίς περιστροφές όποιον δεν με σέβεται. Ή μήπως έχουν δικαιώματα όλοι οι άλλοι πάνω σ' αυτά που κάνω στο διαδίκτυο αλλά δεν έχω εγώ; Για να ξέρουμε και τι λέμε κιόλας.

Δεν είσαι σε θέση να μου μιλάς για "οικόπεδα" και άλλα φαιδρά τη στιγμή μάλιστα που δεν έκανα εγώ καμία "παράβαση" αλλά απεναντίας υπερασπίζομαι κάθε είδους πηγή προέλευσης: την πρωταρχική (όπως τη λες) αλλά και κάθε άλλη. Κι όλα αυτά αποδεικνύονται έμπρακτα από 279 συνολικά πραγματικές αναρτήσεις στο πραγματικό δικό μου ιστολόγιο. Μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα δεν έκανα ποτέ και δεν σκοπεύω να κάνω. Αλλά δεν επιτρέπω και σε κανέναν με δικά μου κόλλυβα να κάνει μνημόσυνο. Τουλάχιστον όχι χωρίς να διαμαρτυρηθώ.

Στο ιστολόγιό του ο καθένας κάνει κουμάντο ο ίδιος. Τροποποιεί αναρτήσεις, σβήνει σχολιασμούς, προσθέτει ή αφαιρεί αναφορές σε πηγές κατά το δοκούν, προσεγγίζει ή απομακρύνει αναγνώστες και διάφορα άλλα. Κάνοντας όλα αυτά ο καθένας από εμάς τους ιστολόγους αφήνει το στίγμα του στο διαδίκτυο και απ' όλα αυτά κρίνεται.

Ήδη είπα πολλά. Επειδή δεν μου αρέσει να διαγράφω σχόλια παρά μόνο στην περίπτωση που δεν είναι κόσμια... επειδή οι θέσεις μας στο όλο θέμα έχουν πια γίνει σαφείς... κι επειδή η ανάρτηση αφορά ένα ποίημα του σπουδαίου μας Καββαδία... θα σε παρακαλέσω η αντιπαράθεση να σταματήσει εδώ. Αν έχεις κάτι να πεις για το ποίημα ή τον ποιητή το σχόλιό σου είναι ευπρόσδεκτο. Ειδεμή, προτιμότερη στο εξής είναι η σιωπή.

Ανώνυμος είπε...

Nερένια, τυχαία οδηγήθηκα σήμερα στο ιστολόγιό σου μέσα απ' τον διαπληκτισμό που προέκυψε στο παραπάνω φόρουμ με αφορμή τη Μοργκάνα .

Να πω ότι το ιστολόγιό σου είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και πάρα πολύ ωραία τακτοποιημένο, αλλά στην προσπάθεια να μεταδώσω λινκ σε κάποιο πόρταλ , συνάντησα πολύ μεγάλη δυσκολία. Μόνο έμμεσα μπορώ να κάνω αναφορά στη πηγή υποδεικνύοντάς τους να πληκτρολογήσουν το όνομα του μπλογκ σου. Άμα βάζω τα λινκ σου,είτε το κεντρικό είτε συγκεκριμένης σελίδας (εν προκειμένω Μοργκάνα) δεν δημοσιεύεται καν το σχόλιό μου.

Δεν ξέρω αν είναι προσωρινό πρόβλημα του δικτύου ή αν έχει πρόβλημα το δικό σου μπλογκ.

Ελένη Μπέη είπε...

Ανώνυμε, δεν ξέρω τι συμβαίνει. Πιθανόν το πρόβλημα να είναι προσωρινό και να οφείλεται στο δίκτυο. Το λέω αυτό επειδή δεν έχει ξανατύχει κάτι παρόμοιο.

Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και για την επίσκεψη εδώ.