Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

Σαν μνημόσυνο


Ο άνθρωπος είναι ένα πλάσμα καταδικασμένο συνεχώς να εξελίσσεται. Είναι αξιοθαύμαστο σε πόσο μεγάλο βαθμό αυτή η εξέλιξη, αυτό που σταδιακά γινόμαστε, εξαρτάται από το περιβάλλον μας τόσο το φυσικό όσο και το ανθρωπογενές. Αν ο καθένας από εμάς ψάξει βαθιά και ειλικρινά μέσα του, ίσως δει πως ο εαυτός του σμιλεύτηκε και πήρε «σχήμα» από την επίδραση και την επιρροή που άσκησαν πάνω του τόποι και πρόσωπα με τα οποία ήρθε σε άμεση ή έμμεση επαφή, κατ' αναλογία, βέβαια, και με τη δική του ετοιμότητα και δεκτικότητα.

Από την καθημερινή μου επαφή με μικρά παιδιά (αλλά, φευ, και πολλούς ενήλικες) έχω διαπιστώσει την απαρέσκειά τους ως προς το πιο απαιτητικό είδος μουσικής, δηλαδή την κλασική. Μια απαρέσκεια που τις περισσότερες φορές οφείλεται σε άγνοια, η οποία με τη σειρά της συχνά οφείλεται είτε στην παντελή άρνηση να ακούσουν (έστω δειγματοληπτικά) είτε στην προειλημμένη απόφαση πως τάχα «αυτή η μουσική δεν είναι για μένα».

Αν σ' έναν ενήλικα είναι μάλλον αδύνατο ή τουλάχιστον πολύ δύσκολο να αλλάξει μια τέτοια στάση, δεν συμβαίνει το ίδιο με τα μικρά παιδιά, που εκ φύσεως είναι δεκτικά στα ερεθίσματα. Θέλει όμως προσπάθεια και κόπο και γνώση τόσο του είδους της μουσικής όσο και του τρόπου σκέψης και αντίδρασης των παιδιών.

Όλα αυτά τα λέω επειδή έχω κι εγώ τα δικά μου ανεξόφλητα χρέη σε τόπους αλλά κυρίως σε πρόσωπα. Αν έχετε την υπομονή να συνεχίσετε, θα καταλάβετε τι εννοώ από την ιστορία που θα διηγηθώ παρακάτω.

Είμαι μοναχοπαίδι εργαζόμενων γονιών. Τα σχολικά μου χρόνια στην Αθήνα τα σχολεία ήταν διπλής βάρδιας, πρωινά και απογευματινά. Όταν ήμουν απογευματινή, τα πρωινά τα περνούσα ήδη από την ηλικία των επτά χρόνων ολομόναχη στο σπίτι ωσότου έρθει η ώρα για το σχολείο. Κι αφού τα διαβάσματα είχαν τελειώσει, για να περάσω την ώρα μου έπαιζα, όπως κάθε σωστό παιδί. Παιχνίδι μου ήταν ένα φορητό μικρό πικάπ που είχαμε και η συλλογή από τα 45άρια δισκάκια με τα οποία διασκεδάζαμε σε γιορτές και σχόλες. Κάποτε που αλλάξαμε σπίτι (γιατί θα ερχόταν και η γιαγιά να μείνει μαζί μας), στη νέα πολυκατοικία που πήγαμε έμενε στο διπλανό διαμέρισμα ένας (τρελο)Κερκυραίος με την οικογένειά του. Πολύ καλοί άνθρωποι και δέσαν οι οικογένειές μας αμέσως.

Ο καιρός πέρασε. Είχα τελειώσει το δημοτικό, θα ήμουν στην πρώτη γυμνασίου, όταν ένα ανοιξιάτικο απόγευμα που ήμουν μόνη στο σπίτι, έβγαλα ως συνήθως από το ντουλάπι το πικάπ κι άρχισα να παίζω τα δισκάκια μου (είχα τώρα και τα ολόδικά μου, κυρίως του Πασχάλη και των Olympians) σε μια ένταση κάπως μεγαλύτερη από το συνηθισμένο. Δεν πέρασε πολλή ώρα κι ακούω το κουδούνι. Ανοίγω κι ήταν ο γείτονας. «Εσύ τ' ακούς αυτά;» με ρώτησε. «Θα το χαμηλώσω», του είπα, νομίζοντας πως ήταν η ένταση που τον είχε ενοχλήσει. Για να μην τα πολυλογώ, έριξε μια ματιά στα δισκάκια που είχα αραδιασμένα τριγύρω και μετά μου είπε: «Κλασική μουσική έχεις ακούσει ποτέ»; Πάσχισα να μη γελάσω. Κλασική μουσική; Εγώ; Τι δουλειά είχα εγώ μ' εκείνους εκεί που ουρλιάζουν και λένε πράματα που δεν τραγουδιώνται; Θεός φυλάξοι! Τίποτα απ' αυτά δεν είπα, βέβαια. Πήρα μόνο υπάκουα τα κλειδιά και τον ακολούθησα στο διπλανό διαμέρισμα.

Πάντα είχα την απορία γιατί σ' εκείνο το διαμέρισμα το ένα δωμάτιο ήταν μονίμως κλειστό κι εμείς τα παιδιά (εγώ και τα μικρά τα δικά του) δεν είχαμε πρόσβαση. «Είναι το δωμάτιο του Λ.», έλεγε η γυναίκα του, «Είναι του μπαμπά», λέγαν τα παιδιά. Είχε έρθει η ώρα η απορία μου να λυθεί. Η πόρτα ξεκλειδώθηκε και μπαίνοντας είδα ένα γραφείο, μια τεράστια βιβλιοθήκη ασφυκτικά γεμάτη βιβλία και δίσκους, σε περίοπτη θέση το στερεοφωνικό και μια αναπαυτική πολυθρόνα, όπου με έβαλε να κάτσω. Τοποθέτησε ένα δίσκο στο πικάπ και με άφησε μόνη μου στο δωμάτιο για να πάει να κανονίσει με τη γυναίκα του τα κεράσματα. Πρόφαση, βέβαια. Ήθελε να είμαι μόνη μου σ' αυτή την πρώτη επαφή με τη μουσική που αποκαλούσε μουσική του. Επιστρέφοντας με βρήκε με τα δάχτυλα αγκιστρωμένα στα μπράτσα της πολυθρόνας και με τα μάτια υγρά από το κλάμα. Τέτοια επίδραση είχε ασκήσει πάνω μου αυτό που άκουσα. «Αμ, το 'ξερα εγώ», είπε. Άργησα να καταλάβω τι ήξερε εκείνος που δεν ήξερα ακόμη εγώ. Η φοβερή έκπληξη ήρθε όταν μου είπε πως αυτό που είχα ακούσει ήταν η Μαρία Κάλλας (που ως τότε εγώ κορόιδευα, συντασσόμενη με τους συνομηλίκους). Κι ακολούθησε αυτό το απόσπασμα που τώρα εγώ μοιράζομαι μαζί σας.



Από τότε συχνά πυκνά πήγαινα κι ακούγαμε μουσική μαζί. Καθάριζε με ευλάβεια τους δίσκους του κι έβαζε ασταμάτητα ν' ακούμε. Κάπως έτσι άλλαξε η στάση μου γενικότερα απέναντι στα είδη της μουσικής και μορφοποιήθηκε ως ένα μεγάλο βαθμό και η αισθητική μου.

Στον άνθρωπο αυτό χρωστάω κάτι ακόμα: την εξοικείωση με τα μαθηματικά, την άλλη του αγάπη. Ήταν εκείνος που στην πρώτη δυσκολία στο γυμνάσιο μου έδωσε χέρι βοήθειας και όχι μόνο δεν τα μίσησα αλλά τα αγάπησα κιόλας.

Με τον άνθρωπο αυτό και την οικογένειά του είχαμε χαθεί εδώ και χρόνια. Κάτι το διαζύγιό του που τον πήγε σε άλλη συνοικία, κάτι οι μετακομίσεις οι δικές μας που ακολούθησαν, χάσαμε την επαφή. Τυχαία χθες πληροφορήθηκα πως «έφυγε» από ανακοπή της καρδιάς πριν λίγο καιρό. Έτσι το χρέος μου θα μείνει ανεξόφλητο. Δεν του χάρισα ποτέ τίποτα σε ανταπόδοση. Του αφιερώνω, λοιπόν, τούτη την ανάρτηση και το δεύτερο βίντεο που τη συνοδεύει.

(Σημ. : "Nabucco", είναι η σύντμηση του "Ναβουχοδονόσορας" και ο οριστικός τίτλος της ομώνυμης όπερας του Βέρντι, τίτλος ο οποίος δόθηκε για πρώτη φορά και καθιερώθηκε από τότε σε μια παράσταση στην Κέρκυρα το Σεπτέμβριο του 1844.)



40 σχόλια:

Artanis είπε...

Βασικά μεγάλωσα με κλασική μουσική στο σπίτι...Ραδιόφωνο ακούγαμε το Δεύτερο και το Τρίτο, αλλά ο πατέρας μου έιχε πολλούς δίσκους, βινιλίου και αργότερα cd...Κι εγώ κουβάλησα μαζί μου τα πιο αγαπημένα μου, Μπετόβεν, Ραβέλ, Γκριγκ και Τσαϊκόφσκυ, ανακατεμένα με κέλτικα, Χατζηδάκι, Θεοδωράκη, κλασσική τζαζ, μπλουζ και έθνικ της Μεσογείου...
Αμα έχεις μάθει να αγαπάς την κλασική, τα αγαπάς όλα...

Τζούλια Φορτούνη είπε...

πολύ τρυφερή αυτή η κατάθεση μνήμης Νερένια...
συγκινητική κι εκρηκτική σαν τη μουσική που τη συνοδεύει

την καλημέρα μου

μαριάννα είπε...

Είναι πολύ τρυφερή η ανάρτηση του «χρέους»-φόρου τιμής, στον άνθρωπο που σε μύησε στην μαγεία της κλασικής μουσικής. Τα «χρωστούμενα» ποστ που λέω εγώ.
Είσαι πολύ τυχερή που τον συνάντησες. Η δική μου τύχη στη μουσική, ήταν ο πατέρας μου. Καθοριστική η επίδρασή του στη μουσική, το σινεμά, το θέατρο, την ποίηση, τη ζωγραφική...
Να 'σαι καλά Νερένια μου να τον θυμάσαι και να έχεις πάντα διάθεση να μεταλαμπαδεύεις τη γνώση και την ομορφιά της ψυχής σου!

Ελένη Μπέη είπε...

@ Artanis μου,
δεν ξέρω αν τα αγαπάς όλα, πάντως ακούς τη μουσική αλλιώς.

Κι εγώ όταν "μετανάστευσα", πρώτα έφερα τα στερεοφωνικά εδώ κάτω και σε επόμενα ταξίδια το υπόλοιπο νοικοκυριό.

Ελένη Μπέη είπε...

@ μωβ,
μερικά πρόσωπα και πράγματα δεν ξεχνιούνται παρόλη την πάροδο του χρόνου ή τις αποστάσεις. Έτσι δεν είναι;

Ελένη Μπέη είπε...

@ Μαριάννα,
έχεις δίκιο. Έχω σταθεί αρκετά τυχερή στη ζωή μου που σε κρίσιμες στιγμές βρέθηκαν στο δρόμο μου άνθρωποι που με πήγαν ένα ή περισσότερα βήματα παραπέρα. Δεν μπορώ παρά να τους το αναγνωρίσω.

Roadartist είπε...

Είναι πάρα πολύ σημαντικό να αναγνωρίζουμε .. και επίσης ευλογία να βρεθούν τέτοια άνθρωποι στη ζωή μας.. Ήσουν τυχερή :)

Ελένη Μπέη είπε...

@ Roadartist,
ναι, σε κάτι τέτοια έχω την εύνοια της τύχης. :-)

ds είπε...

Sygkινιτική η ιστορία σου. Θα συμφωνήσω ότι ήσουν όντως πολύ τυχερή.

Κι εγώ μικρός δεν ήθελαν καν να ακούσω κλασική μουσική μέχρι την ηλικία των 18 που σκέφτηκα ότι κάποιος λόγος πρέπει να υπάρχει που θεωρείται υψηλή τέχνη. Κι έτσι -με το ζόρι- άρχισα να ακούω Μπετόβεν. Τον μισούσα αρχικά αλλά η καθημερινή ρουτίνα (άκουγα 2 ώρες κάθε μέρα) με έκανε στο τέλος να τον αγαπήσω. Πλέον ακούω μόνο κλασική μουσική και οτιδήποτε άλλο είδος με ενοχλεί.

Ελένη Μπέη είπε...

@ Dynx,
έχω την εντύπωση πως κι εγώ αργά ή γρήγορα θα κατέληγα στο ίδιο που έκανες κι εσύ. Όμως φάνηκα τυχερή και η γνωριμία μου μ' αυτή τη μουσική δεν έγινε ...ψυχαναγκαστικά.
Ευχαριστώ που πέρασες και για το σχόλιο.

Vicky Papaprodromou είπε...

Δεν μπορώ να μη σε κουρντίσω τώρα. Με την αφήγησή σου μ' έκανες να θυμηθώ την ταινία Pretty woman και την πρώτη αντίδραση του κοριτσιού στην όπερα. Άμα λέω εγώ ότι είσαι γεννημένη αστέρι... ποια Τζούλια Ρόμπερτς τώρα και κουραφέξαλα!

Για να σοβαρευτώ τώρα. Δεν υπάρχει ανεξόφλητο χρέος, νεροκόριτσο. Λάθος κάνεις. Ο γείτονας ήξερε ότι είσαι πρόσφορο έδαφος. Η ανταμοιβή του ήρθε αμέσως. Του έδωσες την ανοιχτή ψυχή σου την πρώτη φορά που μοιράστηκε μαζί σου κάτι που αγαπούσε πολύ.

Ελένη Μπέη είπε...

@ Βικούλα,
μ' έκανες και γέλασα. Άκου Τζούλια Ρόμπερτς! ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ whatsoever.

Όσο για την ανταμοιβή του γείτονα, μπορεί να έχεις και δίκιο. Το λέω αυτό γιατί έτσι νιώθω κι εγώ όταν τα πιτσιρίκια μου ανταποκρίνονται με παρόμοιο τρόπο στα δικά μου ερεθίσματα.

Vicky Papaprodromou είπε...

Καλά τώρα. Ποια φιρμάρα λέει ότι είναι φιρμάρα; Όλοι χαμηλούς τόνους -και καλά- θέλουν να δείχνουν ότι έχουν...

Ελένη Μπέη είπε...

Δε με κατάλαβες...
Αυτή ανήκει στην κατηγορία "Απόλυτο θηλυκό", εγώ είμαι μάλλον "αντράκι".

Για τους τόνους τώρα, άλλοι έχουν το όνομα κι άλλοι έχουν τη χάρη. Εγώ έχω τη χάρη, όπως θα διαπιστώσεις. (Δεν περιαυτολογώ - σε προειδοποιώ.)

Vicky Papaprodromou είπε...

Εννοείς ότι ξέρεις να τονίζεις σωστά τις λέξεις ή ότι βρίσκεις αμέσως το σωστό τόνο όταν τραγουδάς;

[Αν δεν σου αποδομήσω εγώ το σοβαρό κλίμα της δημοσίευσής σου, να μη με λένε Βίκυ. Μη με ρωτήσεις πώς θέλω να με λένε, μηηηηηηηη....]

Ελένη Μπέη είπε...

Τις λέξεις σωστά τις τονίζω, όταν προσέχω.

Τον τόνο όταν τραγουδάω δεν ξέρω αν τον βρίσκω. Τραγουδάω χαμηλόφωνα, επειδή τραγουδάω σαν ψάρι. Είμαι γενικώς χαμηλών τόνων, αλλά μεσαίου ...κυβισμού χιχιχιχιχι

Και σιγά μη δε σε ρωτήσω. Ρωτάω: πώς θες να σε λένε;

Vicky Papaprodromou είπε...

Προκόπη, αφού -ως γνωστόν- είμαι πολύ προκομμένο άτομο.

Ψάρι, ε; Γόπα;

Ελένη Μπέη είπε...

Α, σ' αυτό δεν μπορώ να απαντήσω. Ως γνωστόν τα ψάρια δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη (αντίθετα με τα δελφίνια, που λατρεύω).

Vicky Papaprodromou είπε...

Μα, φυσικά. Καλά που είναι και τα δελφίνια και δίνουν σ' εσάς τα νερόπαιδα ένα άλφα κύρος, γιατί αλλιώς...

Ελένη Μπέη είπε...

Και γιατί, παρακαλώ, μας δίνουν κύρος; Άκυρα είμαστε τα νερόπαιδα; Και πόσα νερόπαιδα ξέρεις που σου επιτρέπουν να βγάζεις συμπεράσματα;

Vicky Papaprodromou είπε...

Ένα ξέρω. Μετά σπάσαν το καλούπι.

Αφού ούτε στον καθρέφτη δεν ξέρετε να κοιτιέστε, τι περιμένεις;

Ελένη Μπέη είπε...

Και πολύ καλά έκαναν που το έσπασαν (το καλούπι).

Εξάλλου, οι καθρέφτες ενίοτε είναι και παραμορφωτικοί.

Vicky Papaprodromou είπε...

Εμ, στους καθρέφτες είδαν και σπάσαν το καλούπι.

Μετά σπάσαν και τους καθρέφτες, μπας και ξορκίσουν το κακό.

Ελένη Μπέη είπε...

Χμ, αντιφάσκεις.
Αν στον παραμορφωτικό καθρέφτη είδαν κάτι που δεν τους άρεσε, την πάτησαν, επειδή είδαν κάτι ψευδές (αφού ήταν παραμορφωμένο και μάλιστα σε βαθμό ώστε να σπάσουν ΚΑΙ τον καθρέφτη). Οπότε αυτοί έχασαν που έσπασαν το καλούπι. Θα 'χαν τώρα γύρω τους μια χαρά νερόπαιδα να πλέουν από δω κι από κει και να σκορπίζουν χαρά.

Vicky Papaprodromou είπε...

Νερά σίγουρα θα σκορπίζαν. Για χαρά δεν ξέρω.

Μα, δεν κατάλαβες. Οι καθρέφτες παραμορφώθηκαν απ' αυτά που έβλεπαν.

Ελένη Μπέη είπε...

Ξέρω εγώ.
Το νερό είναι εξ ορισμού χαρά. Μα, φαντάσου λίγο την εικόνα! Εκεί που είσαι τώρα να 'ταν από δίπλα κανένα νερόπαιδο κι όταν είσαι έτοιμη να καταρρεύσεις, πλιτς! να σου ρίχνει λίγες στάλες ευλογημένο νεράκι να 'ρχεσαι στα συγκαλά σου.

Vicky Papaprodromou είπε...

Ή να μου τσιτώνει τα νεύρα ακόμα περισσότερο...

Ελένη Μπέη είπε...

Χαχαχαχαχαχαχαχα Μα τότε ένα σου λέω:
"Δε φταις εσύ,
η φαντασία σου τα φταίει"

Vicky Papaprodromou είπε...

Απολύτως. Τώρα το κατάλαβες;

Πάντως, για να ξαναγυρίσουμε στο θέμα μας, πρώτη φορά άκουσα κλασικούς τραγουδιστές σε οπερέτα από δίσκο γραμμοφώνου όταν ήμουν περίπου 5 χρονών. Από τότε και ως τώρα εντυπωσιάζομαι από τον τρόπο με τον οποίο «συμμαζεύουν» τη φωνή τους ανάλογα με τις απαιτήσεις του τραγουδιού.

Ελένη Μπέη είπε...

Μα αυτή είναι και η τέχνη τους. Κι εξάλλου, τόσο η οπερέτα όσο και η όπερα είναι ΚΑΙ θέατρο. Άρα οφείλουν με τον κατάλληλο χρωματισμό της φωνής τους να ερμηνεύσουν τη "δράση" του λιμπρέτου.

Vicky Papaprodromou είπε...

Ακριβώς. Και η φωνή τους είναι ένα ακόμα όργανο στην ορχήστρα. Μακάρι να το καταλάβαιναν αυτό και οι «συμβατικοί» τραγουδιστές. Εσύ ξέρεις τι εννοώ.

Ελένη Μπέη είπε...

Εμ, να που δεν το καταλαβαίνουν όλοι. Πάντως από τους αληθινά μεγάλους δεν έχω ιδιαίτερα παράπονα, οι μικρότεροι ίσως κάποτε να μάθουν, ίσως κι όχι.

Τα μεγάλα τραγούδια, Βικούλα μου, είπαμε, έχουν μέσα τους βίωμα και θέλουν να έχει βίωμα κι ο ερμηνευτής για να αποδοθούν σωστά. Στην άχρωμη, άοσμη και άγευστη εποχή μας είναι αναμενόμενο οι νεαρότεροι τραγουδιστές να μην το έχουν.

Να σου πω κάτι; Θα το πω γιατί είναι καημός μου, κι ας θυμώσεις (μπορεί, δεν ξέρω). Εγώ πιο πολύ εκνευρίζομαι με τους δημιουργούς που εμπιστεύονται τα έργα τους σε νεότερους σαφώς και καταφανέστατα υποδεέστερους από τους αρχικούς ερμηνευτές. Να γίνει η επανεκτέλεση του έργου, σύμφωνοι, αλλά να προκύψει καλύτερο αποτέλεσμα. Αλλιώς προς τι η όλη δουλειά;

Δε θύμωσα απλώς, εξοργίστηκα με τον Πλέσσα, π.χ., που έδωσε ένα τέτοιο κεφαλαιώδες έργο σαν τον "Δρόμο" να το πει ο Κότσιρας. Ομοίως και με τον Μίκη έχω θυμώσει για κάποιες επιλογές του.

Στο φόρουμ του δεύτερου που είχα εκφράσει αυτή την άποψη, είχα πει πως τα "παιδιά" των δημιουργών κατά κάποιο τρόπο παύουν να τους ανήκουν και οφείλουν να μην τα κακομεταχειρίζονται από τη στιγμή που τα αγκαλιάσει με τέτοια αγάπη ο κόσμος. Για πες μου, αλήθεια, ακόμα και πάνω από μισόν αιώνα αργότερα, ποιες εκτελέσεις του Τσιτσάνη είναι ελκυστικότερες παρόλη την πρόοδο της τεχνολογίας; Συγκρίνεται η ερμηνεία της Μπέλλου, π.χ., στο "Κάνε λιγάκι υπομονή" με καμιά από τις νεότερες (κι ας υπάρχουν αρκετές πολύ καλές που στάθηκαν σωστά απέναντι στο τραγούδι);

ΥΓ: Δε φαντάζομαι να έχεις δουλειά και να καθόμαστε να φλυαρούμε σε βάρος της και σε βάρος σου;

Vicky Papaprodromou είπε...

Κοίτα τώρα. Ανέφερες μια σπουδαία φωνή του περασμένου αιώνα όπως η Μπέλλου, οπότε η ζυγαριά βαραίνει πολύ υπέρ της.

Δεν έχω πολύ σοβαρό πρόβλημα με τις μεταγενέστερες εκτελέσεις, όταν γίνονται με αξιοπρέπεια. Μερικές φορές κάποια μεταγενέστερη εκτέλεση μπορεί να γίνει από κάποια εξίσου σημαντική φωνή και να περάσει μέσα μας όσο και η πρώτη.

Δεν είναι δυνατόν να ζούμε μισό αιώνα μετά στη σκιά και το δέος της Μπέλλου, του Τσαουσάκη, του Γούναρη, του Μπιθικώτση ή ακόμα και του Στέλιου. Αν ο κάθε νεότερος τραγουδιστής πει και ο κάθε νεότερος μουσικός παίξει το τραγούδι όπως έχει περάσει μέσα στο DNA του (λέω τη φράση όπως ακριβώς μου την είπε ο Κώστας ο Παπαδόπουλος), αφού μελετήσει καλά την πρώτη εκτέλεση, το αποτέλεσμα θα είναι καλό.

Μερικές φορές ο ίδιος τραγουδιστής που έκανε την πρώτη εκτέλεση λέει καλύτερα τα ίδια τραγούδια μετά από χρόνια. Ως παράδειγμα θα αναφέρω τον Κούτρα που πιστεύω ότι σήμερα τραγουδάει καλύτερα όλα τα κομμάτια από το «Σταυρό του νότου».

Υπάρχουν νεότεροι τραγουδιστές με εξαιρετικές φωνές που προσέχουν πάρα πολύ. Εδώ ως παράδειγμα θα αναφέρω τη Γλυκερία που δεν κάνει λάθη, είναι πάντα συνεπής και «διαβασμένη» και μας έχει δώσει έξοχες δεύτερες ή τρίτες εκτελέσεις ακόμα και σε τραγούδια που τραγούδησαν άντρες στην πρώτη εκτέλεση.

Ο Πάριος είπε καλά τα ερωτικά του Θεοδωράκη, αλλά πάλι ο Πάριος δεν είναι καινούριος και είναι έξοχος τραγουδιστής. Και, αν πρόσεξες, τα είπε με απόλυτο σεβασμό προς την πρώτη εκτέλεση χωρίς να εξυπνακίζει, χωρίς να χασκογελάει αδικαιολόγητα και χωρίς να θορυβεί ανοήτως (λέω μερικά από τα δεινά που συνήθως ταλανίζουν τις μεταγενέστερες εκτελέσεις, τους νεότερους τραγουδιστές μας και πρωτίστως τα δικά μας αφτιά).

Μην αναφέρω άλλους και πλατειάζουμε. Οι καλοί τραγουδιστές μας προσέχουν σε γενικές γραμμές. Τώρα, το πόσοι είναι οι καλοί τραγουδιστές μας είναι ένα άλλο θέμα που σηκώνει πάαααααααρα πολύ μεγάλη κουβέντα.

Όσον αφορά τους μεγάλους συνθέτες μας, τους βλέπω με πολλή ανοχή και συγκατάβαση όταν περάσουν τα χρόνια. Και συγχωρώ τις ατυχείς επιλογές τραγουδιστών. Μας έχουν προσφέρει τόση ομορφιά στις σπουδαίες στιγμές τους που δικαιούνται να κάνουν κι αυτοί το κέφι τους στα στερνά τους. Και, ναι, το έργο τους ανήκει σε όλους μας ως αποτέλεσμα, αλλά δεν παύει να είναι δικό τους και δεν μας το χρώσταγαν ούτε τους βοηθήσαμε εμείς να το δημιουργήσουν.

Ελένη Μπέη είπε...

Κατ' ουσίαν τα ίδια λέμε. Το θέμα, ακριβώς, είναι ποιοι είναι οι κατάλληλοι ερμηνευτές. Το πρόβλημά μου κι εμένα εκεί είναι.

Φυσικά και συμφωνώ πως χρειάζονται οι επανεκτελέσεις αλλά τι επανεκτελέσεις θα είναι. Δεν μπορεί να καταδικάσει κανείς τα μεγάλα τραγούδια να μην μπουν σε άλλα στόματα ούτε βέβαια τους μεγάλους ερμηνευτές να μη δοκιμαστούν σε μεγάλα τραγούδια. Δεν ξέρω αν εκφράζω σωστά αυτό που εννοώ. Ενδεχομένως να παρασύρομαι στην υπερβολή εξαιτίας κάποιων κάκιστων κατά τη γνώμη μου περιπτώσεων, που δεν είναι και λίγες.

Στους δημιουργούς τώρα, ό,τι κι αν λέω, κι αν θυμώνω, φυσικά και τους βλέπω με ανοχή και συγκατάβαση. Πόσο να θυμώσεις όταν σου έχουν προσφέρει τέτοια θαύματα; Απλώς εγώ το "Δρόμο" (μια και τον ανέφερα παραπάνω) δε θα τον ακούσω ποτέ από τον Κότσιρα, της "Γερακίνας" το γιο όμως θαυμάσια τον ακούω από τη Γλυκερία.

Vicky Papaprodromou είπε...

Δες τι κάνει η άτιμη η Γλυκερία σ' ένα βαρβάτο τραγούδι. (Στην ανατολή)

Ελένη Μπέη είπε...

Έτσι ντε! Είδες που δε διαφωνούμε; (που ωραία θα 'ταν, να βλέπαμε πώς είναι).

Vicky Papaprodromou είπε...

Μα, άσε τους άλλους να διαφωνούν μαζί μας, άμα θες ποικιλία. :-)

Vicky Papaprodromou είπε...

Πού είσαι, μικρή; Πιάσε και μια ακόμα σπουδαία δεύτερη εκτέλεση με τον Λάκη Χαλκιά σ' ένα πολύ δύσκολο τραγούδι του Θεοδωράκη.

Υπατία η Αλεξανδρινή είπε...

Αυτό πια Νερένια μου δεν περιγράφεται!
Καταντάει μεταφυσικό ;)
Ρίξε εδώ μια ματιά, για να καταλάβεις...
Όσο για τ' ανεξὀφλητο χρέος, τότε τι άλλο κάνεις με τις καλοδουλεμένες αναρτήσεις σου; Και τον πολλαπλασιασμό του δώρου του προς τα "παιδάκια" σου;

Ελένη Μπέη είπε...

Μα ναι, τη θυμάμαι τούτη σου την ανάρτηση. Όπως θυμάμαι -σαν να 'ταν τώρα- πόσο έντονη εντύπωση μου είχε κάνει η λεπτή αλλά ευδιάκριτη ομοιότητα... Τόσο έντονη που δυσκολεύτηκα να ψελλίσω δυο λόγια κι αφέθηκα μ' εμπιστοσύνη στον χρόνο. Να που ήρθε το πλήρωμά του. :)