 |
| Η εικόνα είναι από εδώ |
Έναν ακόμα δικό μας άνθρωπο αποχαιρετήσαμε σήμερα. Εκείνον που μας χάρισε αμέτρητες στιγμές τρανταχτού γέλιου μα και έντονης συγκίνησης, τον "καλό μας άνθρωπο" Θανάση Βέγγο.
Σύγχρονη εκδοχή του Καραγκιόζη τον χαρακτήρισε ο Ευγένιος Σπαθάρης και δεν έκανε καθόλου λάθος μια και οι χαρακτήρες που ενσάρκωσε ο Θανάσης Βέγγος φέρουν τα γνωρίσματα του απλού ανθρώπου που πονά, αγωνίζεται, αδικείται, συχνά περιφρονείται, όμως διατηρεί στο ακέραιο την περηφάνια, την αξιοπρέπεια, το φιλότιμο κι εν τέλει την αθωότητα και την ηθική ανωτερότητά του.
Σ' ευχαριστούμε, καλέ μας Θανάση. Καλό σου ταξίδι! Θα σε θυμόμαστε πάντα με την ίδια αγάπη.
Απόσπασμα από τη σπονδυλωτή ταινία Όλα είναι δρόμος (1998) του Παντελή Βούλγαρη, από όπου βλέπουμε τη δεύτερη ιστορία που αφηγείται η ταινία με τίτλο Η τελευταία νανόχηνα.
Απόσπασμα από την ταινία Ψυχή βαθιά (2009) του Παντελή Βούλγαρη.
8 σχόλια:
Άλλος ένας άξιος άνθρωπος και με σημαντική προσφορά στον ελληνικό πολιτισμό που αναχώρησε για το τελευταίο του ταξίδι. Το ελάχιστο που έχουμε να κάνουμε πλέον γι' αυτόν είναι να τον θυμόμαστε. Και σίγουρα θα τον θυμόμαστε και θα τον αγαπάμε...
Καλό σου μεσημέρι αγαπητή μου φίλη...
Αγαπημένος, ηθοποιός με όλη τη σημασία της λέξης και όμορφος άνθρωπος....
Καλησπέρα, Διάττοντα. Το κακό είναι πως χάνουμε ασταμάτητα αυτή τη χρονιά σημαντικούς ανθρώπους. Αλλά πάλι μ' αυτά που αφήνουν πίσω τους όχι μόνο δεν ξεχνιούνται αλλά είναι σαν να συνεχίζουν να ζουν και να προσφέρουν και στις επόμενες γενιές. Όσο να 'ναι, είναι παρήγορο αυτό.
Δέσποινα, ναι, κι ίσως γι' αυτό αγαπήθηκε τόσο πολύ.
Παράξενο πράγμα: με μερικούς ανθρώπους έχω την αίσθηση πως γλυκαίνουν αφάνταστα καθώς μεγαλώνουν και κατασταλάζουν μέσα τους βιώματα μιας ολόκληρης ζωής. Αυτό μου συμβαίνει και με τον Βέγγο. Όσο μεγάλωνε τόσο μου αποκαλυπτόταν σαν ένας γλυκύτατος άνθρωπος κι ένας εξαίρετος ηθοποιός που είχα αδικήσει στα πολύ νεανικά μου χρόνια, τότε που ήταν θολά τα όρια μεταξύ της σοβαρότητας και της σοβαροφάνειας.
Ακούμπησε και χάιδεψε την ψυχή των περισσότερων Ελλήνων προσφέροντάς τους δακρυσμένο γέλιο.
Η αξιοπρέπεια και η γνησιότητα υπήρξαν τ' αχνάρια του. Γι' αυτό βιώνουμε βαθύτερα την απώλειά του...
Τρυφερή ανάρτηση!
Έτσι είναι, Υπατία μου. Κι έχουμε τόση ανάγκη από αξιοπρεπείς και γνήσιους! Είδος υπό εξαφάνιση κατάντησαν πια.
Πάνω απ' όλα υπήρξε Άνθρωπος!
Κάτι, που όσο τα χρόνια περνάνε, τόσο γίνεται και πιο σπάνιο...
Πάντα θα τον θυμόμαστε, ως ολόφωτο σύμβολο μιας όμορφης εποχής...
Πάντα θα τον θυμόμαστε με την Αγάπη που αρμόζει σ' έναν Άνθρωπο, που κύρια χαρακτηριστικά του αποτελούσαν το ήθος, η ανθρωπιά, η καλοσύνη και η ευαισθησία...
Καλό του ταξίδι!
Ναι, Γιόλα. Κι όσο πιο σπάνιοι γίνονται τέτοιοι άνθρωποι τόσο θα κερδίζει έδαφος το σκοτάδι, και το φως που λες θα γίνεται μια μακρινή ανάμνηση. Εκείνος (όπως και πολλοί της γενιάς του) τ' άφησε τ' αχνάρια του στον πολιτισμό μας. Εμείς να δούμε τώρα (για να παραφράσω τον ποιητή μας).
Δημοσίευση σχολίου