Ιστορία και Μνήμη: Μαουτχάουζεν (της Ξένης Δ. Μπαλωτή)

Δημοσιεύω σήμερα εδώ μια συνέντευξη που παραχώρησε ο Ιάκωβος Καμπανέλλης στην κυρία Ξένη Δ. Μπαλωτή, ιστορικό του Πανεπιστημίου της Σορβόνης (Paris IV), στο σπίτι του, στις 10 Νοεμβρίου 2001. Η συνέντευξη έχει θέμα της το βιβλίο με τίτλο «Μαουτχάουζεν», στο οποίο ο Ιάκωβος Καμπανέλλης καταγράφει τις εμπειρίες του από την παραμονή του στο ομώνυμο στρατόπεδο συγκεντρώσεως, όπου κρατήθηκε από τους Γερμανούς κατά το χρονικό διάστημα 1942-1945. Κατά τη διάρκειά της ο συγγραφέας κάνει συσχετισμούς με τη σημερινή ιστορική πραγματικότητα, για να καταλήξει στη διαπίστωση πως ο κόσμος τίποτα δεν έχει διδαχθεί από την πρόσφατη ιστορία και πως είναι πάντα έτοιμος να κάνει τα ίδια λάθη. Χαρείτε τη!

—Γιατί γράφτηκε το Μαουτχάουζεν;

Ιάκωβος Καμπανέλλης: Είναι ένα χρονικό που άρχισε να γράφεται λίγους μήνες αφότου γύρισα, δηλαδή το 1945. Όλοι ήθελαν να τους λέω τα όσα έζησα και είδα στο στρατόπεδο. Επί μήνες και συχνά πυκνά έλεγα τις τρομακτικές εκείνες ιστορίες που ήταν ακόμα ολοζώντανες στη μνήμη μου, στις αισθήσεις μου. Και με το να τις αφηγούμαι συνεχώς συντηρούσα την αμεσότητά τους, τις λεπτομέρειές τους, τους διαλόγους, ενώ ταυτόχρονα συνειδητοποιούσα ακόμη πιο πολύ τη σημασία της εμπειρίας μου… Πολλοί μου λέγανε «αυτά πρέπει να τα γράψεις». Είχα ήδη κρατήσει κάποιες σημειώσεις, πριν φύγω απ’ το Μαουτχάουζεν. Στρώθηκα στο γράψιμο και πολύ γρήγορα μαζεύτηκε ένας σωρός από χειρόγραφα. Φυσικά σαν γραφή ήταν φλύαρη και άτεχνη, ήταν όμως παραστατική όσο οι προφορικές μου αφηγήσεις και, κυρίως ποτισμένη με τα συναισθήματα εκείνης της ώρας. Ήταν οι μύθοι του πόνου, του τρόμου, του μαρτυρίου, της ελπίδας, της παράνοιας σ’ ένα τέτοιο στρατόπεδο. Έγραψα το Μαουτχάουζεν με σκοπό να μιλήσω για την ματαιότητα όλων αυτών των θυσιών που είχαν γίνει, του αίματος που είχε χυθεί και που ωστόσο δεν έγιναν διδάγματα για τους ανθρώπους.

Το βιβλίο αυτό δεν θα μπορούσα να το ξαναγράψω. Γιατί δεν ξαναγράφεται μία πραγματικότητα. Δεν πρόκειται για ένα βιβλίο θεωρίας, για ένα μελέτημα. Είναι μία καταγραφή τετελεσμένων γεγονότων. Έτσι έγιναν και έτσι καταγράφηκαν.

Το βιβλίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Θεμέλιο τον Δεκέμβριο του 1965. Μετά τη δολοφονία του Κέννεντυ τον Νοέμβριο του 1963 και λίγο αργότερα την πτώση του Κρούτσεφ, οι ψυχροπολεμικές εντάσεις ξανάρχισαν, η ειρήνη δεν τα πήγαινε καθόλου καλά… Θυμήθηκα τα χειρόγραφά μου… Ξανάγραψα δυο επεισόδια και τα έδωσα στην εφημερίδα Ελευθερία. Δημοσιεύθηκαν στα κυριακάτικα φύλλα της κι η αίσθηση ήταν μεγάλη. Μου ζητήθηκε να δώσω κι άλλα. Ρίχτηκα να τα ξαναγράψω όλα από την αρχή. Έγραφα και ταυτόχρονα δημοσιεύονταν στα καθημερινά φύλλα της εφημερίδας. Έτσι προέκυψε το βιβλίο!

—Πώς γράφτηκε η ιστορία του στρατοπέδου Μαουτχάουζεν;

Ιάκωβος Καμπανέλλης: Η κατασκευή του στρατοπέδου αποφασίστηκε το 1938, λίγες εβδομάδες μετά την προσάρτηση της Αυστρίας. Το Μαουτχάουζεν ήταν, τότε, μία μικρή ήρεμη πόλη, 145 χιλιόμετρα από τη Βιέννη. Σύμφωνα με τις προδιαγραφές, το στρατόπεδο έπρεπε να βρίσκεται μακριά από την κατοικημένη περιοχή και τα άμεσα βλέμματα των κατοίκων. Έτσι, το στρατόπεδο του Μαουτχάουζεν κτίσθηκε 3 χιλιόμετρα έξω από την πόλη, επάνω σε ένα λόφο στις πλευρές του οποίου βρισκόταν ένα λατομείο που εθεωρείτο από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης. Το στρατόπεδο αρχικά προοριζόταν για να δεχθεί έως 3.000 κρατουμένους, αλλά δέχθηκε συνολικά 230.000! Εκεί υπολογίζεται πως έχασαν τη ζωή τους περίπου 100.000 άνθρωποι. Το στρατόπεδο του Μαουτχάουζεν πέρασε στον έλεγχο των Αμερικανών στις 7 Μαΐου 1945.

Στα όρια του στρατοπέδου, που τελικά έφθασαν τα 80 εκτάρια, υπήρχαν : κρεματόριο, θάλαμος αερίων, πλατεία προσκλητηρίου κρατουμένων, παράγκες κρατουμένων κ.ά.

Οι παράγκες των κρατουμένων ήταν χωρισμένες ανά εθνικότητα. Οι έλληνες κρατούμενοι συνυπήρξαν για λίγο καιρό με τους Εβραίους γιατί το στρατόπεδο αυτό ήταν κυρίως για αιχμαλώτους πολέμου, πολιτικούς κρατούμενους κάθε λογής από όλη την Ευρώπη. Για τους Εβραίους υπήρχαν άλλα στρατόπεδα. Τους πήγαιναν κυρίως προς την Πολωνία.

—Πώς ήταν μία τυπική ημέρα στο στρατόπεδο;

Ιάκωβος Καμπανέλλης: Η ημέρα ξεκινά με το εγερτήριο. Πρώτη υποχρέωση ήταν να στρωθούν τα κρεβάτια στην εντέλεια. Για λόγους πειθαρχίας δεν έπρεπε να υπάρχει κανένα τσαλάκωμα στην κουβέρτα. Ακολουθούσε η στοιχειώδης καθαριότητα και εν συνεχεία μπαίναμε στη σειρά για να πάρουμε την καραβάνα με τον καφέ, δηλαδή... ένα μαύρο ζουμί. Μετά από λίγο παρατασσόμασταν στην πλατεία και περιμέναμε το προσκλητήριο κατά παράγκα — κάθε παράγκα είχε 500 άτομα —, ώστε να μετρηθούν όλα τα άτομα και να γίνει αναφορά ότι ήταν όλοι παρόντες, αυτές οι χιλιάδες, και να αρχίσουν να βγαίνουν τα συνεργεία. Άλλοι πήγαιναν στο λατομείο, άλλοι στη σιδηροδρομική γραμμή, άλλοι στα χωράφια, άλλοι πήγαιναν να κτίσουν κάτι κ.ά.

Το μεσημέρι, τα συνεργεία που δούλευαν πολύ μακριά — υπήρχαν συνεργεία που πήγαιναν σε απόσταση έως και 7 χιλιομέτρων — δεν επέστρεφαν στο στρατόπεδο. Αυτά έπαιρναν μαζί τους το ψωμί για να φάνε εκεί. Τα άλλα συνεργεία επέστρεφαν και γινόταν πάλι η ίδια διαδικασία: παράταξη, μέτρημα, μετά από μία ώρα πάλι έξοδος για τα συνεργεία που πήγαιναν για δουλειά και επέστρεφαν το απόγευμα. Οι ώρες των παραπάνω ενεργειών οριζόντουσαν ανάλογα με την εποχή. Όταν χειμώνιαζε, η μεσημεριανή διακοπή ήταν μικρότερη για να μην υπάρξουν συνεργεία που θα επέστρεφαν μέσα στο σκοτάδι. Και πάλι... η μεγάλη παράταξη του συνόλου των κρατουμένων στην πλατεία, το μέτρημα και η αναφορά με τον ημερήσιο αριθμό των νεκρών. Εάν ήταν ημέρα εκτελέσεων, γινόντουσαν και οι εκτελέσεις τις οποίες παρακολουθούσαν όλοι... για παραδειγματισμό! Μετά απ’ αυτές, μοιραζόταν το βραδινό φαγητό. Το μεσημεριανό φαγητό ήταν μία λαχανόσουπα. Την τρώγαμε... αλλά ήταν κάτι το απεχθές, γιατί ό,τι χαλασμένο ή σάπιο υπήρχε το ρίχνανε στη σούπα των κρατουμένων.

Το βράδυ μοιραζόταν λίγο ψωμί, λίγο τυρί, σαλάμι, μαργαρίνη και υπήρχαν μία με μιάμιση ώρα ελεύθερου χρόνου, ας τον πούμε ελεύθερο χρόνο, και μετά ηχούσε η καμπάνα... Σιωπή, σκότος. Και ξανά τα ίδια την επόμενη ημέρα... και εάν ζούσες, την μεθεπόμενη ημέρα κ.ο.κ. Και μετά στο κρεβάτι, αφού συνειδητοποιούσαμε ότι ζήσαμε και σήμερα — γιατί κάθε στιγμή για εμάς ήταν στιγμή ενός μελλοθάνατου — άρχιζαν οι σκέψεις, οι αναμνήσεις και η κατά φαντασία δραπέτευση!

Το Λατομείο και η Σκάλα

Κάθε πρωί, μετά το κάλεσμα, οι άνθρωποι που δούλευαν σ’ αυτό το λατομείο στοιχίζονταν ανά πέντε, με τα χέρια κολλημένα στο σώμα, παρέλαυναν μπροστά από τον διοικητή και με συνοδεία φυλάκων και σκυλιών έφευγαν από το στρατόπεδο για το λατομείο. Εκεί μάθαιναν καλά τι σήμαινε λατομείο και τι ήταν η «σκληρή εργασία». Κατέβαιναν τρέχοντας τα σκαλιά του λατομείου, έφταναν τρέχοντας τα 200 μέτρα πιο πέρα, τους φόρτωναν ένα αγκωνάρι στη ράχη, γύριζαν τρέχοντας στη σκάλα, ανέβαιναν τα 186 σκαλιά και, τρέχοντας πάλι, πήγαιναν μισό χιλιόμετρο πιο μακριά. Αυτό γινόταν δέκα ώρες κάθε μέρα. Πληγώνονταν οι ώμοι, τα πόδια, τα σωθικά. Όποιος παραπατούσε πέθαινε!

Από μία εμπειρία στο λατομείο και στη σκάλα προέκυψε ένα από τα γνωστά ποιήματα του Μαουτχάουζεν, ο Αντώνης, όπου περιγράφεται το περιστατικό :

Εκεί στη σκάλα την πλατιά  / στη σκάλα των δακρύων

στο Βίνερ Γκράμπεν το βαθύ / στο λατομείο των θρήνων.

Εβραίοι κι αντάρτες περπατούν / Εβραίοι κι αντάρτες πέφτουν

βράχο στη ράχη κουβαλούν / βράχο σταυρό θανάτου.

Εκεί ο Αντώνης τη φωνή / φωνή φωνή ακούει

ω καμαράντ, ω καμαράντ / βοήθα ν’ ανέβω τη σκάλα.

Μα εκεί στη σκάλα την πλατιά / και στων δακρύων τη σκάλα

τέτοια βοήθεια είναι βρισιά / τέτοια σπλαχνιά κατάρα.

Ο Εβραίος πέφτει στο σκαλί / και κοκκινίζει η σκάλα

κι εσύ λεβέντη μου έλα εδώ / βράχο διπλό κουβάλα.

Παίρνω διπλό, παίρνω τριπλό / μένα με λένε Αντώνη

κι αν είσαι άντρας, έλα εδώ / στο μαρμαρένιο αλώνι.

—Και πώς μπορούσε ο κρατούμενος να αντεπεξέλθει ψυχολογικά σ’ αυτήν την κατάσταση;

Ιάκωβος Καμπανέλλης: Έπρεπε να προσαρμοστούμε στον δολοφονικό παραλογισμό, στην κόλαση, εφόσον ξέραμε ότι ο καθημερινός μας βίος είναι η τρέλα, η παραφροσύνη. Στο στρατόπεδο γνώρισα τον Τσέχο Τέοντορ Τρόσκα. Μου είπε πως στο Μαουτχάουζεν πρέπει να ’χω θάρρος. «Στα πάντα η αντίδρασή σου πρέπει να είναι θάρρος». Το ίδιο βράδυ γνώρισα τον Γιοζέφ Μπαλλίνα. Μου είπε: «Εδώ μέσα για να γλιτώσεις, χρειάζεται μία κρούστα τρέλας γύρω στο μυαλό… Κοντολογίς, πρέπει να φροντίσεις να τρελαθείς λιγάκι. Πρόσεχε μην σου κολλήσει το "γιατί". Γιατί να δουλεύω έτσι; Γιατί να με δέρνουν έτσι; Γιατί να με ορίζουν έτσι; Ήρθες σ’ έναν «άλλο» κόσμο… Κατάλαβέ το! Άρχισε, λοιπόν, να βάζεις την κρούστα γύρω στο μυαλό σου…».

—Πιστεύετε πως οι Γερμανοί γνώριζαν τι συνέβαινε στα στρατόπεδα;

Ιάκωβος Καμπανέλλης: Γνώριζαν οι πάντες. Να τι μου είπε ένας γερμανός πολιτικός κρατούμενος, ο Βίλχελμ Γιόχαν Σνάϊντερ, που είχε περάσει τουλάχιστον τρία χρόνια στο στρατόπεδο και που πριν είχε ζήσει τρία χρόνια στην Αθήνα με την ιδιότητα του γενικού αντιπροσώπου μίας γερμανικής βιομηχανίας ηλεκτροεργαλείων: «Όλοι τα ξέρανε… Ολόκληρη η Γερμανία απ’ άκρου εις άκρον και θα σου το αποδείξω αμέσως… Κοίταξε καλά αυτό το χάρτη της Γερμανίας πριν την πάρει ο διάβολος! Βλέπεις όλους αυτούς τους κύκλους; Έχω μαρκάρει τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως! Ο κάθε κύκλος καλύπτει έκταση ακτίνας πενήντα χιλιομέτρων. Τι αποδεικνύεται; Πως η μισή Γερμανία είναι μέσα στους κύκλους. Άρα, οι μισοί Γερμανοί ξέρανε οπωσδήποτε για τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως και τα στρατόπεδα εξοντώσεως! Ύστερα απ’ αυτό, αγαπητέ μου, μου είναι δύσκολο να πιστέψω πως ο μισός γερμανικός λαός ήξερε κι ο άλλος μισός δεν είχε ιδέα».

Αλλά συνυπεύθυνοι ήταν και οι μη Γερμανοί, γιατί άργησαν να αντιδράσουν. Μπορούσαν να το προλάβουν το κακό και δε θέλησαν να το προλάβουν. Δε βοήθησαν π.χ. τη δημοκρατική Ισπανία όσο θα έπρεπε κατά του Φράνκο.

—Και το σταθερό ερώτημα : «Πώς ανέχθηκε αυτός ο λαός με τέτοια παιδεία να γίνουν τόσα εγκλήματα εξ ονόματός του;»

Ιάκωβος Καμπανέλλης: Αυτό συνέχισε να με απασχολεί για πολλά χρόνια μετά τον πόλεμο. Όταν πήγα στη Γερμανία, το 1966 και μετά, πήγα στο Μπούχενβαλ — το οποίο απέχει μόλις 5 χιλιόμετρα από το σπίτι του Γκαίτε στη Βαϊμάρη, όπου βρίσκεται και το σπίτι του Σίλερ και μία εκκλησία όπου ο Μπαχ έπαιζε τα έργα του... και άλλες μεγάλες μορφές της διανόησης και της τέχνης. Και όμως, 5 χιλιόμετρα από εκεί έκτισαν το Μπούχενβαλ… Ακόμη δεν έχω δώσει απάντηση, αλλά επειδή είναι και το ζήτημα των ημερών μας, υπάρχει και ο παράγοντας φανατισμός. 

Αλλά, ο φανατισμός έχει και άλλα αίτια: ο γερμανικός λαός είναι λαός που πειθαρχεί, έχει έπαρση, ταπεινωμένος από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών βρέθηκε ένας άνθρωπος ή κάποιοι άνθρωποι — γιατί ο Χίτλερ δεν ήταν μόνος του —, του ερέθισαν τον εγωισμό του, του ανύψωσαν το ηθικό του και στη συνέχεια τα κατάφεραν με τη σιδηρά πειθαρχία να τακτοποιήσουν τα οικονομικά, να μην υπάρχουν άνεργοι, αλλά να υπάρχει, από την άλλη πλευρά, η τρομοκρατία. Ήταν κάτι που το πέτυχε και ο Μουσολίνι: να δώσει δουλειά και να τον λατρέψει ο ιταλικός λαός.

—Ωστόσο, ο Σνάιντερ σας είπε: «Τι βλάκες που είναι οι Γερμανοί! Πίστεψαν έναν παράφρονα που φώναζε «δε θέλουμε βούτυρο, θέλουμε κανόνια».

Ιάκωβος Καμπανέλλης: Και αυτή η παρατήρηση σημαίνει πάρα πολλά για τη Γερμανία, όπου υπάρχει ένας βουτυροτραφής λαός.

—Ωστόσο, το ερώτημα δεν τίθεται μόνο για τους Γερμανούς. Τίθεται και για όσα συμβαίνουν, εδώ και χρόνια, μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων.

Ιάκωβος Καμπανέλλης: Δύσκολες οι απαντήσεις, γιατί η κατάσταση δεν είναι άσπρο-μαύρο. Με στεναχωρεί και με θυμώνει πολύ ό,τι συμβαίνει εκεί κάτω, αλλά υπάρχει κάτι στο Ισραήλ που δεν το ξέρουμε. Υπάρχουν Εβραίοι που είναι αντίθετοι με την επίσημη κυβερνητική πολιτική του Ισραήλ, την πολιτική των γερακιών τύπου Σαρόν. Αυτοί που έζησαν στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως ή τα παιδιά αυτών είναι εναντίον αυτής της πολιτικής. Διαμαρτύρονται. Στο Ισραήλ πήγαν και πολλοί Εβραίοι από τις αραβικές χώρες που έως τότε ζούσαν ειρηνικά με τους άλλους Άραβες. Αλλά όταν άρχισε η ρήξη με τους Παλαιστίνιους — που οι Παλαιστίνιοι είχαν δίκιο να διαμαρτύρονται —, πήγαν Εβραίοι από το Μαρόκο, το Αλγέρι, την Αίγυπτο και αλλού, οι οποίοι δεν είχαν σχέση με τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Αυτή την κατηγορία των Εβραίων τούς φανατίζει ένα ιερατείο που αρέσκεται να διατηρεί μία κατάσταση συγκεχυμένη. Δεν είναι όλοι οι Ισραηλινοί υπεύθυνοι γι’ αυτό που συμβαίνει στην περιοχή. Υπάρχουν πολλοί που έχουν πάει φυλακή για τις απόψεις τους.

Εάν μπορούσαν να συμβιώσουν οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι, θα ήταν η ευτυχέστερη και πλουσιότερη χώρα. Δεν τους λείπει τίποτα. Οι Ισραηλινοί είναι ευφυέστατοι άνθρωποι, π.χ. έκαναν περιβόλι την έρημο… Και οι Παλαιστίνιοι πολύ μορφωμένοι. Με τέτοιο εμπόριο ανεπτυγμένο, βιομηχανίες, βιοτεχνίες κ.ά., θα ήταν η πλουσιότερη χώρα και αυτό θα κατέληγε υπέρ των Αράβων, αλλά ο φανατισμός έχει τη δική του λογική.

—Το 1963 λέτε πως συνειδητοποιήσατε πως ο μικρόκοσμος του απελευθερωμένου Μαουτχάουζεν ήταν η πρώιμη εικόνα του μεταπολεμικού κόσμου.

Ιάκωβος Καμπανέλλης: Ναι, μέσα στο στρατόπεδο φάνηκαν ήδη αυτά που θα συνέβαιναν μετά. Άνθρωποι που δεν ήθελαν να γυρίσουν στην πατρίδα τους. Άνθρωποι μελλοθάνατοι στο στρατόπεδο, στη συνέχεια κυνηγιόντουσαν για να σκοτωθούν για πολιτικο-ιδεολογικές διαφορές.

Όταν γύρισα στην Ελλάδα, η χώρα μου βίωνε ήδη ένα άλλο δράμα. Έχουν γίνει τα Δεκεμβριανά. Η γειτονιά μου ήταν ήδη διαιρεμένη. Έχουν χαθεί πολλά θύματα. Αυτό ήταν τραγικό. Σε λίγο ξεκίνησε ο νέος εμφύλιος. Και ξανά τα ίδια. Τους φίλους μου που τους πάνε στη Μακρόνησο, οι μελλοθάνατοι… Να τι εννοώ όταν αναφέρομαι στη μικρογραφία του Μαουτχάουζεν: την κοινωνία την μοιρασμένη, τη διχασμένη, την αμετανόητη ανθρωπότητα — γιατί αυτό συνέβη και σε άλλες χώρες, όχι μόνον στην Ελλάδα. Ένας κόσμος μοιρασμένος, διχασμένος που δεν έχει διδαχθεί τίποτε από την πρόσφατη ιστορία. Έτοιμος να ξανακάνει τα ίδια.

—Πιστεύετε πως συνεχίζουμε να ζούμε σ’ έναν παρόμοιο μικρόκοσμο;

Ιάκωβος Καμπανέλλης: Θα ’λεγα ναι! Βέβαια, το τοπίο δεν είναι το ίδιο. Μέχρι την πτώση του Τείχους υπήρχε το Ανατολικό και το Δυτικό μπλοκ. Όλο αυτό το μπλοκ ήταν ενωμένο και πολεμούσε τον Χίτλερ. Ξαφνικά βρέθηκε οι σύμμαχοι να έχουν γίνει αντίπαλοι, αλλά και οι δύο να έχουν γίνει μιλιταριστές. Όπως πολύ εύστοχα αναφέρεται στην ταινία Ο μπαμπάς ο πόλεμος, οι νικητές του Χίτλερ έγιναν μαθητές και διάδοχοί του.

Όταν απελευθερώθηκε το Στρατόπεδο, υπήρχε μία αισιοδοξία τρομακτική. Ήταν σαν να άνοιξαν οι πόρτες, οι καλές πόρτες και τώρα μπορείς να επιλέξεις τη ζωή που θα κάνεις… Χωρίς φόβο, τρόμο, περιορισμούς κτλ… Και λίγο λίγο διαπιστώνεις πως δεν άνοιξαν πολλές πόρτες ή τέλος πάντων άνοιξαν κάποιες πορτίτσες. Ο Πολωνός π.χ. που δεν θέλει να επιστρέψει στην κατεχόμενη από τους Σοβιετικούς Πολωνία. Έχουμε δηλαδή ήδη ανθρώπους για τους οποίους οι πόρτες δεν είχαν ανοίξει. Δεν μπορούσαν να επιλέξουν. Έπρεπε να αυτοεξοριστούν, αφού δεν ήξεραν πού αλλού να πάνε.

Βεβαίως και υπάρχουν κάποια αντιφατικά πράγματα: Π.χ. πώς θα απελευθερωνόταν η Ευρώπη χωρίς την τέως Σοβιετική Ένωση; Από την άλλη, για τον Πολωνό, ο Ρώσος είχε μοιράσει την Πολωνία με τον Γερμανό… Υπήρχαν και τα ιστορικά προηγούμενα. Γιατί η Πολωνία και η Ρωσία ήταν ό,τι η Γαλλία με τη Γερμανία, ό,τι η Ελλάδα με την Τουρκία… Γι’ αυτό και το βασικό συμπέρασμα του βιβλίου, έως και σήμερα δεν αλλάζει. Το ίδιο είναι: δεν διδασκόμαστε και επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη.

Δείτε τι συμβαίνει τώρα στο Αφγανιστάν. Εκεί υπάρχει μία ισχυρή μεγάλη ομάδα που έχει επιβληθεί στον υπόλοιπο πληθυσμό, τον καταδυναστεύει και τον κρατά σε μία απαράδεκτη κατάσταση. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Βεβαίως δεν είμαι υπέρ των βομβαρδισμών, αλλά η αντίσταση των Αφγανών κατά της Σοβιετικής Ένωσης ήταν πολύ πιο ηθική γιατί τότε οι Μουτζαχεντίν ήταν ενωμένοι. Τώρα είναι μοιρασμένοι μεταξύ τους.

Ήδη η αντίφαση φαίνεται από την εκδηλωμένη αγάπη του κόσμου για το Μαουτχάουζεν και την καθημερινή διεθνή πρακτική. Το ότι ο κόσμος αγαπά τα τραγούδια του Μαουτχάουζεν ή γενικότερα την τέχνη είναι περαστικό. Τ’ αγαπά για λίγη ώρα και μετά τα παίρνει ο αέρας. Πηγαίνουμε π.χ. και ακούμε τη νεκρώσιμη ακολουθία — κείμενο σοφό, που με συγκλονίζει για τη σοφία του και την ποίησή του συνάμα. Είναι πολύ σημαντικό κείμενο. Όσοι το ακούνε έως την ταφή γίνονται σοφότεροι, όλοι. Μετά την ταφή… επανέρχονται στην ίδια μωρία ή απάθεια και ξανακάνουν τα ίδια. Το ότι πάμε σε μία συναυλία ή βλέπουμε ένα σοφό έργο φαίνεται πως δεν αρκεί για να αλλάξει τον κόσμο.

_______________

Πηγές:

Για τη συνέντευξη:  good Music good Life

Για τη φωτογραφία: gnosi.blogspot.com

Ευχαριστώ θερμά:

Την κυρία Ξένη Δ. Μπαλωτή, που ευγενικά μου παραχώρησε την άδειά της για την αναδημοσίευση.

Τον διαδικτυακό φίλο Χρήστο Ζουλιάτη, γιατί μου επέτρεψε να πάρω τη συνέντευξη από το ιστολόγιό του αλλά και για όλη του την ανταπόκριση και τη μεσολάβησή του στην κυρία Μπαλωτή για την παραχώρηση της άδειας για την αναδημοσίευση.