Ταξίδι στα Κύθηρα
Μουσική - στίχοι: Ελένη Καραΐνδρου
Τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας
Από την ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Ταξίδι στα Κύθηρα» (1984)
Άρρωστη η καρδιά δε βρίσκει γιατρειά
στη λησμονιά
χάνεται στ' αγιάζι μέσα στο βοριά
στα ξένα μακριά
Κι όλο περιμένει πάλι τη στιγμή
να ξαναρθεί
το καράβι στο λιμάνι θα φανεί
θαλασσινό πουλί στα όνειρά μας
Σ' άγγιξε ξανά του κόσμου η παγωνιά
κι η ερημιά
πώς να τη γιατρέψεις την παλιά πληγή
βαθιά μες στην ψυχή
Κι όλο περιμένει πάλι τη στιγμή
να ξαναρθεί
το καράβι στο λιμάνι θα φανεί
θαλασσινό πουλί στα όνειρά μας
Σημ.: Στην ομώνυμη ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου πρωταγωνιστούσαν οι: Μάνος Κατράκης, Μαίρη Χρονοπούλου, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Δώρα Βολανάκη, Giulio Brogi, κ.ά. Η ταινία απέσπασε το βραβείο σεναρίου στο Φεστιβάλ των Καννών το 1984.
17 σχόλια:
Εγκυκλοπαιδικά να αναφέρουμε ότι στο συγκεκριμένο τραγούδι μπουζούκι και μπαγλαμά παίζει ο Γιώργος Νταλάρας.
Σωστά. Οι βιαστικές αναρτήσεις δεν αποφεύγουν τις παραλείψεις. Αλλά ευτυχώς αγρυπνούν οι φίλοι. :)
Μου 'χει γίνει συνήθειο να το ψάχνω. :-)
Είναι εκείνες οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες που βασανίζουν. Καθόλου άσχημα δεν έπαιξε ο Νταλάρας, αλλά θα ήθελα να το ακούσω και από το τρίχορδο της ψυχής μας. :)
Δεν νομίζω ότι θα τον ενδιέφερε να παίξει αυτό το τραγούδι, αλλά πάλι υπόθεση κάνω.
Ο Νταλάρας, εξ εγκύρων πηγών που τις γνωρίζεις, παίζει καλά και κιθάρα και μπουζούκι.
Ναι, το ξέρω εδώ και πολλά χρόνια.
Και στα ξεκινήματά του, πιτσιρικάς ακόμα, τραγουδούσε σπανιόλικα μ' έναν φίλο του κι είχε μάθει να κάνει και φαλτσέτο. Προτιμώ τα γνήσια σπανιόλικα πάντως. :Ρ
Γενικά ως οργανοπαίκτης έχει αναγνωρισμένη αξία ο Νταλάρας. Και δεν υπονοώ τίποτα, μην σε αποπροσανατολίσει η φράση. Κάνω απλώς λόγο για τον μουσικό. Καμία αναφορά στον τραγουδιστή.
Προσοχή: δεν είπα ότι είναι δεξιοτέχνης. Ο άνθρωπος παίζει καλά κιθάρα, μπουζούκι και κατ' επέκταση μπαγλαμά, κι όλο αυτό είναι η προσωπική του προσπάθεια για να είναι όσο γίνεται καλύτερα πληροφορημένος σε ό,τι αφορά την τέχνη του, δηλαδή το τραγούδι. Αυτό λέει κατηγορηματικά η πηγή μου.
Δεξιοτέχνη δεν τον λες, οπωσδήποτε. Στην κιθάρα τον βρίσκω καλύτερο από το μπουζούκι. Αλλά του αναγνωρίζω ως θετικό την προσωπική προσπάθεια που λες. Η αλήθεια είναι πως έχει δουλέψει και δουλεύει πολύ σχετικά με την τέχνη του.
Αναμφισβήτητα, πρόκειται για μια από τις ωραιότερες συνθέσεις της Καραϊνδρου!
Το λατρεύω αυτό το τραγούδι, όπως και το "Κονσέρτο - θέμα του Αλέξανδρου" από την ίδια ταινία.
Συγχαρητήρια για την ανάρτηση, Ελένη!
Συνολικά είναι υπέροχη η μουσική της Καραΐνδρου γι' αυτήν την ταινία, Γιόλα. Την αγαπώ ιδιαίτερα για τον επιπρόσθετο λόγο πως είναι από την πιο αγαπημένη μου ταινία του Αγγελόπουλου.
Το ίδιο καλά παίζει και μπουζούκι τώρα πια ο Νταλάρας. Και ήταν ωραίο ότι κάθισε και ασχολήθηκε και τα πήγε καλά. Νομίζω πως είναι στη στόφα του να τα πηγαίνει καλά σε ό,τι καταπιάνεται. Κανείς δεν μπορεί να μην του αναγνωρίσει ότι πρόκειται για έναν ακάματο εργάτη του τραγουδιού.
Ξέρεις τι γίνεται, Ελένη; Η γενιά του Νταλάρα (ηλικιακά συν πλην απαρτιζόμενη από τους Μητσιά, Πάριο, Αλεξίου, Γαλάνη, Παπακωνσταντίνου) ήταν τυχερή και άτυχη συνάμα. Πρόλαβαν τους μεγάλους συνθέτες στη χρυσή εποχή τους, τραγούδησαν την άμμο της θάλασσας σε δίσκους και συναυλίες και κάπου στα 35-40 τους βρέθηκαν ξεκρέμαστοι. Οι ίδιοι ήταν στη χρυσή ωριμότητά τους φωνητικά, αλλά δεν υπήρχαν πια σπουδαία τραγούδια να επιλέξουν. Μη βλέπεις, λοιπόν, με αυστηρότητα τα τολμήματα και τα ανοίγματα που έκαναν προς διάφορα είδη, με «περίεργους» συνεργάτες σε «περίεργο» ρεπερτόριο. Όσο άσχημο είναι να πιάνεις πάτο, άλλο τόσο δυσάρεστο είναι να πιάνεις από μικρός ταβάνι και μετά να μην ξέρεις πού να πας και τι να κάνεις.
Σ' το λέω πολύ ειλικρινά ότι αγαπώ πολύ αυτούς τους τραγουδιστές της προηγούμενης από εμάς γενιάς γιατί είχαν όλοι τους καλές φωνές, ξεκίνησαν κάτω από τη σκιά των γιγάντων και διέπρεψαν (άρα άξιζαν) και μας έχουν προσφέρει εκπληκτικές στιγμές, μουσικές αλλά και ανθρώπινες. Μαζί τους πήγαμε στα γήπεδα και τις συναυλίες, μαζί τους στα θέατρα και τις μεγάλες αίθουσες, μαζί τους στα κοσμικά μαγαζιά, μαζί τους ερωτευτήκαμε (σκέψου τον Πάριο στα φοιτητικά μας χρόνια), μια ζωή μαζί τους είμαστε. Και, τέλος πάντων, γιατί ζητάμε πάντα απ' τους επώνυμους στον χώρο τους να κάνουν κάτι πολύ πιο σπουδαίο από όλους εμάς; Θεοί είναι;
Όχι, δεν είναι θεοί, ούτε έχουν το αλάθητο. Αλλά δεν είναι και στο απυρόβλητο. Κι έχοντας πει την άμμο της θάλασσας και την αφρόκρεμα του ελληνικού τραγουδιού εδώ και πέντε σχεδόν δεκαετίες δικαιούνται και οφείλουν να εξακολουθήσουν να είναι επιλεκτικοί κι εκλεκτικοί. Αλλά, φοβάμαι, πως μερικοί δεν προσέχουν αρκετά το ρεπερτόριό τους. Το γεγονός πως τους αγαπάμε για όσα πρόσφεραν, όμως, παραμένει.
Λοιπόν, επειδή πολύ μ' έχει απασχολήσει το θέμα εδώ και χρόνια, θα σου πω μια και καλή τις σκέψεις μου.
Κουράστηκα να μας βλέπω και να μας ακούω να πυροβολούμε γιατί ο άλλος δεν είναι στο απυρόβλητο. Κουράστηκα με τα ατέλειωτα λαϊκά δικαστήρια στην Ελλάδα. Κουράστηκα να βλέπω να ποδοπατούμε όσους μας χάρισαν ομορφιά μέσω της τέχνης ή της δουλειάς τους γιατί όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια. Συμφωνώ με τη ρήση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου «όσα δεν φτάνει η αλεπού, πηδάει και τα πιάνει».
Καταλήγω: ο γείτονάς μας είναι το ίδιο σκατοχαρακτήρας μ' εμάς και το ίδιο χαρισματικός μ' εμάς. Εγώ θέλω τους γείτονές μου να προκόβουν και να με παρασύρουν προς τα πάνω. Τους καμαρώνω και θέλω να τους μιμηθώ. Εκεί που μπορώ εγώ, εκεί που ξέρω κι εκεί που είμαι αντίστοιχα καλή. Μπορεί να μην τραβήξω τα φώτα της δημοσιότητας απάνω μου αν τα δικά μου επιτεύγματα δεν προβλέπουν κάτι τέτοιο. Δεν είναι όλες οι ενασχολήσεις πρώτο θέμα στις ειδήσεις. Τι να κάνουμε; Αυτό το ξέραμε και προτού σπουδάσουμε αυτό που σπουδάσαμε και προτού καταπιαστούμε με ό,τι κάνουμε. Αλλά δεν μπορώ να μας ακούω να σταυρώνουμε καθημερινά όσους είναι γνωστοί και πρώτο θέμα γιατί έτσι προβλέπεται από το επάγγελμά τους ή ό,τι άλλο κάνουν.
Αν τον 21ο αιώνα η Ελλάδα συνεχίζει να τρώει τα παιδιά της, θα είμαστε πάντα καθυστερημένοι, κομπλεξικοί και υποανάπτυκτοι. Φτάνει πια. Η υφήλιος τρέχει με χίλια κι εμείς μεμψιμοιρούμε κάθε μέρα και στο μόνο που διαπρέπουμε είναι να κρίνουμε και να επικρίνουμε.
Περί Νταλάρα: ο Νταλάρας με τη φωνή που διαθέτει, με πολύ μόχθο και με το μυαλό που κουβαλάει έφτασε στην κορφή. Πώς; Με τη φωνή του, Ελένη. Το ξεχνάμε; Εμείς δεν είμαστε που τραγουδάμε εδώ και 40 χρόνια τα τραγούδια του; Οι φήμες λένε ότι δεν είναι ο καλύτερος χαρακτήρας. Και τι μας μέλλει; Είναι δα η καλύτερη φωνή; Είναι ο Παβαρότι μας; Ή ο Παβαρότι ήταν ο καλύτερος άνθρωπος του πλανήτη; Ή εμείς που κρίνουμε και διαδίδουμε ή διαιωνίζουμε τις φήμες είμαστε οι καλύτεροι άνθρωποι του πλανήτη;
Πάλι φόρα πήρες και ποιος σε σταματάει. Κι εγώ ταυτόχρονα σιδερώνω, γιατί θα φύγω πάλι για το χωριό.
Δεν με ενδιαφέρει να σταυρώσω κανέναν, όπως δεν με ενδιαφέρουν όσοι άλλη ενασχόληση δεν έχουν από το σταύρωμα και την κριτική επί δικαίων και αδίκων. Τα φώτα της δημοσιότητας δεν με συγκίνησαν ποτέ. Αν κάνω κάτι, ό,τι κι αν είναι αυτό, είμαι πολύ εγωίστρια και το κάνω γιατί έτσι θεωρώ πως πρέπει να πράξω σύμφωνα με τις αντιλήψεις μου ως προς το πρέπον κι όχι για να εντυπωσιάσω κανέναν ή να βρεθώ σε οποιοδήποτε προσκήνιο. Έτσι κι αλλιώς μια ζωή κρυβόμουνα και δεν άλλαξε αυτό ούτε θα αλλάξει προϊούσης της ηλικίας.
Οι δράσεις όλων μας κρίνονται, επωνύμων τε και ανωνύμων, στον τομέα όπου κινούμαστε. Κριτές και κρινόμενοι είμαστε όλοι.
Κάποιοι, από όσους τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν αναπόφευκτα επάνω τους λόγω επαγγέλματος, κάνουν χρήση του δημόσιου βήματος που τους προσφέρεται κι εκφράζουν άποψη κι η άποψή τους αυτή επηρεάζει ή και διαμορφώνει γνώμες -ίσως όχι τη δική σου και τη δική μου.
Η Ελλάδα κοινό μυστικό είναι πως τρώει τα παιδιά της κι έτσι έχει φάει και θα συνεχίσει να τρώει και το κεφάλι της. Σ' αυτό συμφωνούμε απολύτως.
Περί Νταλάρα τα έχουμε πει τόσες φορές. Εξηγώ πως του αναγνωρίζω τον μόχθο και την προσπάθεια που έκανε και τη συνδρομή του σ' αυτό που ονομάζουμε αφρόκρεμα του ελληνικού τραγουδιού. Αλλά πια νομίζω πως αγάπησα τα τραγούδια που είπε κι εξακολουθώ να τ' αγαπώ και τον ευχαριστώ που τα είπε και τα έμαθα. Αλλά δεν αγαπώ αυτόν. Δεν είναι ο Παβαρότι της Ελλάδας, δεν ξέρω κι αν η Ελλάδα έχει "Παβαρότι". Όπως δεν ξέρω, και δεν μ' ενδιαφέρει, αν ο Παβαρότι ήταν ο καλύτερος άνθρωπος του πλανήτη. Δικαιούμαι όμως να ακούω ή να διαβάζω τις απόψεις που εκφράζει ο Νταλάρας και να διαφωνώ και να τον κρίνω μέσα από αυτές, όπως και εκείνος θα έκανε με οποιονδήποτε του οποίου τη γνώμη άκουγε ή διάβαζε. Όχι, επειδή εγώ είμαι ο καλύτερος άνθρωπος στη γη ή ο αλάθητος αλλά επειδή τα πέντε δράμια μυαλό που έχω αυτό μου υπαγορεύουν να κάνω. Να δέχομαι ερεθίσματα κι αν μπορώ να τα επεξεργάζομαι. Οπότε ούτε τον εχθρεύομαι ούτε τον αγαπώ. Για μένα παραμένει απλώς ένας καλός τραγουδιστής. Μεγάλωσα πια κι έπαψα να στήνω βάθρα, ενώ γκρέμισα και αρκετά που είχα στήσει κατά τα νεανικά μου χρόνια λόγω απειρίας.
Βιάζομαι πολύ και δεν προλαβαίνω να δω τι έγραψα. Το ρίχνω έτσι πρόχειρα το σχόλιο "κι όποιον πάρει ο χάρος". :)
Να σου πω. Στο απυρόβλητο θα πρέπει να παραμένουν, κατά την άποψή μου, οι κρατικοί λειτουργοί για τον πολύ απλό λόγο ότι τους πληρώνουμε όλοι οι υπόλοιποι κι αυτοί οι ίδιοι τον εαυτό τους.
Το πόσα παίρνει ένας ιδιώτης κοστολογώντας ο ίδιος τον εαυτό του μου είναι αδιάφορο. Ας μην του τα έδιναν αν πιστεύουν ότι δεν τ' αξίζει. Αν αύριο ζητήσω 50 ευρώ τη λέξη σε μια μετάφραση, δεν θα δεχτώ να το σχολιάσεις εσύ ούτε ο θεός ο ίδιος. Τόσο κρίνω ότι αξίζω τόσο ζητάω. Αν δεν θες να μου τα δώσεις ή δεν τα 'χεις, είναι ένα άλλο θέμα, αλλά γιατί πρέπει να μ' επικρίνει δεν κατάλαβα.
Επειδή το ανέφερες, θα πω ότι ελάχιστα δημόσια πρόσωπα αγαπώ ως ανθρώπους για τον απλούστατο λόγο ότι μόνο αυτούς αυτούς ξέρω προσωπικά και όχι τους υπόλοιπους οπότε κρατώ μικρό καλάθι στα σχόλιά μου για δαύτους. Αλλά και για όσους ξέρω τι να πω; Άμα τους θάψω, αυτεπαγγέλτως γίνομαι ή θεωρούμαι εγώ καλύτερο άτομο; Γιατί τελικά ο καβγάς (όχι ο δικός μας) θαρρώ πως συνήθως γίνεται για το πάπλωμα. Θάβουμε τους άλλους αφήνοντας να εννοηθεί ότι εμείς είμαστε καλύτεροι. Φληναφήματα!
Ο Νταλαρας ηταν ο αγαπημενος μου
τοτε που ακουγα το "καπου νυχτωνει"
η το "ο ουρανος φευγει βαρυς"
Μου αρεσε η μεταλλικη φωνη του, ο τροπος ερμηνειας του, τα τραγουδια που ελεγε, αλλα και επειδη ειχαμε το ιδιο ονομα.
Προσπαθουσα να μιμηθω το στυλ του,(μ αρεσε να τραγουδαω στην παρεα μου)
Θυμαμαι τοτε που ειχα παει σε ενα δισκαδικο να αγορασω μια κασετα και εφυγα αγοραζοντας πανω απο δεκα δισκους που τους εχω ακομα.
Τον "αγαπησα" και μεχρι τον δισκο "οι μαηδες οι ηλιοι μου". Μετα αλλαξα χωρα, συνηθειες, ανακαλυψα αλλα ειδη μουσικης, ακουγα περισσοτερο ροκ επαψα να τον ακουω.
Εντωμεταξυ αλλαξε κι η χωρα μου, ολοι ειχαμε απο δυο και τρια "θαλασσινα πουκαμισα" δεν υπηρχαν ουτε "δυο λουλουδια σε μια γλαστρα" ολα εγινα πλαστικα, αχρωμα και αοσμα.
Μαλλον οχι μυριζαν περισσοτερο τωρα, συνθετικο και ναφτα.
Αλλαξε κι ο Νταλαρας μεγαλωσε, με τα τραγουδια για την φτωχεια αγορασε κι αυτος "ρετιρε" στην κηφησια. (το αξιζε βεβαια) Εγινε πιο σοβαρος, σκληρυνε το προσωπο του, επαψε να χαμογελα οπως πρωτα, συμμετειχε παντου, εξελισσοταν, ανελισσοταν, εγινε βασικο εξαρτημα του συστηματος από μέσα τωρα πια.
Αλλαξα κι εγω δεν λεω, αλλα θα είναι ψέμα να πω ότι μπορω τωρα να ακουω το "ήλιε μου σε παρακαλω" από τα χειλη του...και δεν φταίει αυτος
Ισως ναναι δικο μου προβλημα
Αλλα δεν μπορω να μην παραδεχτω οτι τραγουδα ακομα καλα ο ατιμος...
ΥΓ. Με βρισκουν απολυτα συμφωνο τα σχολια που γραψατε
Καλημερα Κυριες μου
...
Καλημέρα, Velvet (Γιώργο)!
Μας έπιασε λογοδιάρροια με τη Βίκυ. Αλλά είναι επειδή το πονάμε το έρμο το ελληνικό τραγούδι, οπότε μας απασχολούν διάφορα κατά καιρούς. Μην κοιτάς την αντιπαράθεση. Κατά βάθος δεν λέμε αντίθετα πράγματα.
Χαιρόμαστε που συμμετείχες στην κουβέντα μας και μοιράστηκες την έγνοια σου μαζί μας.
Έτσι, για να μην ...σκορπίζουν οι φίλοι, οι Μάηδες κι οι ήλιοι. ;-)
Καλή μας εβδομάδα!
Δημοσίευση σχολίου