Pyotr Leshchenko - Ο «βασιλιάς του ρώσικου tango»



Η εικόνα είναι από εδώ  



Γεννήθηκε στις 2 Ιουνίου 1898 ως πολίτης της Ρωσικής Αυτοκρατορίας στο Isaevo (που τώρα ανήκει στην Ουκρανία) από μια οικογένεια φτωχών και αναλφάβητων αγροτών. Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου η μητέρα κι ο πατριός του μετοίκησαν στο Kishinev, το οποίο αργότερα προσαρτήθηκε στη Ρουμανία και σήμερα αποτελεί τμήμα της Μολδαβίας. Έτσι, την εθνικότητά του διεκδικούν η Ρωσία, η Ουκρανία, η Ρουμανία και η Μολδαβία.

Θεωρείται παγκοσμίως ο «βασιλιάς του ρώσικου tango» και είναι ειδικότερα γνωστός για την ερμηνεία του στο «Serdtse», το διασημότερο τραγούδι tango που δεν γράφτηκε στην ισπανική γλώσσα. Τραγούδησε σχεδόν αποκλειστικά στη ρωσική γλώσσα.

Στα πρώτα παιδικά του χρόνια τραγουδούσε σε μια εκκλησιαστική χορωδία κι έμαθε να παίζει κιθάρα και μπαλαλάικα.

Δεν έμαθε ποτέ καμιά αληθινή τέχνη κι έτσι μετά τον πόλεμο εργάστηκε σε διάφορα εστιατόρια σερβίροντας, πλένοντας πιάτα και δίνοντας μικρές θεατρικές παραστάσεις.

Αφού πήρε μερικά μαθήματα μπαλέτου στο Παρίσι, άρχισε να δίνει παραστάσεις με τη λετονή σύζυγό του, χορεύτρια Zinaida Zakit. Μαζί παρουσίαζαν μία μίξη μπαλέτου, παραδοσιακού χορού και ευρωπαϊκού tango που ήταν τόσο δημοφιλής ώστε τους οδήγησε σε τουρνέ στην Αίγυπτο, τη Συρία, τον Λίβανο, την Τουρκία, τη Γερμανία και τη Βρετανία. Ο Leshchenko διέθετε μια απαλή βαρύτονη φωνή. Ανακάλυψε πως μπορούσε να τραγουδήσει μπροστά σε κοινό, στη Ρίγα, όταν αυτοσχεδίαζε πάνω σε τσιγγάνικη μουσική και tango τραγούδια για να αναπληρώσει την απουσία της εγκύου συζύγου του. Το 1935 βρέθηκε στο αποκορύφωμα της επιτυχίας του. Παρ’ όλο που εξακολουθούσε να περιλαμβάνει στο ρεπερτόριό του παλιές ρώσικες ρομάντζες, ακόμα και σοβιετικά τραγούδια (όπως το «Serdtse» που αρχικά τραγούδησε ο Leonid Utyosov), τώρα πια γράφονται τραγούδια αποκλειστικά γι’ αυτόν κι εκείνα που είναι σε ρυθμό tango προσαρμόζονται στο αργεντίνικο ύφος.

Ο Leshchenko έδινε παραστάσεις για τους ευρωπαίους ευγενείς και τους «λευκούς» (δηλαδή τους αντίθετους με τον μπολσεβικισμό) ρώσους πρόσφυγες στο ομώνυμο δικό του καμπαρέ στο Βουκουρέστι. Το πρώτο μέρος κάθε παράστασης ήταν αφιερωμένο στην τσιγγάνικη μουσική, αλλά στο δεύτερο μέρος ο Leshchenko ντυμένος επίσημα με σμόκιν κι ένα λευκό μεταξωτό μαντίλι τραγουδούσε και χόρευε αργεντίνικα tango.

Στη Σοβιετική Ένωση η δουλειά του Leshchenko ήταν απαγορευμένη για δύο λόγους: αφενός επειδή ο ίδιος θεωρούνταν «λευκός» πρόσφυγας (πράγμα που δεν ήταν, σύμφωνα με τον νόμο) και αφετέρου επειδή το είδος που υπηρετούσε (ταγκό και φοξτρότ) θεωρούνταν αντεπαναστατικό. Ωστόσο, στα κρυφά ήταν πολύ δημοφιλής: ο κόσμος έφτανε να ακούει το Ράδιο Τεχεράνη προκειμένου ν’ ακούσει τη μουσική του, δίσκοι του των 78 στροφών περνούσαν λαθραία στη χώρα από τις χώρες της Βαλτικής και ειδικοί στο λαθρεμπόριο διακινούσαν τη μουσική του πάνω σε μεταχειρισμένες πλάκες ακτίνων Χ.

Στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και της κατοχής της Οδησσού από τον ρουμανικό στρατό που επακολούθησε, ο Leshchenko μπόρεσε επιτέλους να εμφανιστεί στη χώρα που εξακολουθούσε να θεωρεί δική του. Ο κόσμος στεκόταν με τις ώρες στην ουρά προκειμένου να αγοράσει εισιτήριο για μια του συναυλία. Κι ήταν εκεί, στην Οδησσό, που ο Leshchenko γνώρισε τη δεύτερη σύζυγό του Vera Georgievna Belousova, για την οποία αργότερα, επιστρέφοντας στη Ρουμανία, χώρισε την Zinaida.

Όταν η Ρουμανία άλλαξε στρατόπεδο κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και ο σοβιετικός στρατός εισέβαλε στη χώρα, ο Leshchenko απέφυγε τη σύλληψη κι έγινε ο προστατευόμενος του στρατιωτικού διοικητή της φρουράς του Κόκκινου Στρατού στο Βουκουρέστι. Σύμφωνα με κάποιες πηγές, αυτό συνέβη χάρις στον στρατάρχη Georgy Zhukov που ήταν κρυφός θαυμαστής της μουσικής του. Ο ίδιος ο Leshchenko πιθανώς το πίστευε αυτό και μετά τον πόλεμο έγραψε σε φίλους του στη Σοβιετική Ένωση ζητώντας τους να έρθουν σε επαφή με υψηλούς αξιωματούχους που θα μεσολαβούσαν ώστε να επιτρεπόταν σε εκείνον και τη Vera να επιστρέψουν στη χώρα που γεννήθηκαν.

Το 1951, μια βδομάδα αφού έλαβαν μια επίσημη επιστολή με την οποία τους παραχωρούνταν η άδεια εγκατάστασης στη Σοβιετική Ένωση, η Vera και ο Pyotr συνελήφθησαν από τη ρουμανική αστυνομία. Η Vera εκδόθηκε στη Σοβιετική Ένωση, όπου καταδικάστηκε σε εξαναγκαστική εργασία, επειδή, μεταξύ άλλων, είχε παντρευτεί ξένο. Ο Pyotr στάλθηκε σε μια φυλακή κοντά στο Βουκουρέστι. Κι οι δυο τους πρόλαβαν κι έζησαν τη μετά Στάλιν εποχή, αλλά ο Pyotr πέθανε στο νοσοκομείο της φυλακής στις 16 Ιουλίου 1954 δίχως τη Vera στο πλευρό του – εκείνη είχε αποφυλακιστεί, όμως αγνοούσε ότι ο άνδρας της ήταν ακόμα ζωντανός. Σύμφωνα με μερικούς φίλους που ήταν παρόντες τη στιγμή του θανάτου του, τα τελευταία του λόγια ήταν: «Φίλοι μου, είμαι ευτυχής, γιατί θα επιστρέψω στην πατρίδα μου. Φεύγω, μα σας αφήνω την καρδιά μου».

Το 1981, η ενενηκοστή επέτειος των γενεθλίων του σημαδεύτηκε από αρκετά άρθρα στις σοβιετικές εφημερίδες ενώ αρκετές ραδιοφωνικές εκπομπές ήταν αφιερωμένες σ’ αυτόν εκείνο τον καιρό.

Πηγή: Wikipedia 

Στη συνέχεια ακούμε μερικά από τα πιο γνωστά τραγούδια του. Πρώτο και καλύτερο το πασίγνωστο «Serdtse» κι ακολουθούν κατά σειρά τα: «Golubye Glaza», «Vino Lyubvi» και «Chornye Glaza».

Καλή ακρόαση!