Διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου - Την Ανάστασίν Σου, Χριστέ Σωτήρ
Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας, Αιμιλία Κουγιουμτζή και χορωδία Fons musicalis
[Από τον δίσκο «Ύμνοι αγγέλων σε ρυθμούς ανθρώπων» (1998)]
ΔΙΕΜΕΡΙΣΑΝΤΟ ΤΑ ΙΜΑΤΙΑ ΜΟΥ
Διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου εαυτοίς
και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον.
ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΣΟΥ, ΧΡΙΣΤΕ ΣΩΤΗΡ
Την ανάστασίν Σου, Χριστέ Σωτήρ, άγγελοι υμνούσιν εν ουρανοίς˙
και ημάς τους επί γης καταξίωσον εν καθαρά καρδία Σε δοξάζειν.
5 σχόλια:
Ωραιότατη μελοποίηση και απολύτως μέσα στο πνεύμα του κειμένου.
Επιτέλους δημοσιεύθηκε το σχόλιό σου, Βίκυ. Δεν ξέρω τι συνέβαινε όλη μέρα με τον blogger και δεν εμφάνιζε τα σχόλια που έλαβα και δημοσίευσα το πρωί, μεταξύ αυτών και το δικό σου. Μήνυμα σφάλματος μου έβγαζε. Αλλά τέλος καλό, όλα καλά.
Νομίζω πως ο Κουγιουμτζής μάς έδωσε θαυμάσιες μελοποιήσεις σ' αυτόν τον δίσκο.
Θυμάμαι πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια, μια Μεγάλη Τρίτη στον Μυστρά, όπου είχε γίνει μια εκδήλωση, κάτι σαν συναυλία με χορωδίες βυζαντινής μουσικής που έψαλαν ύμνους και τροπάρια της Μεγάλης Εβδομάδας. Ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα να βρίσκομαι σ' έναν τέτοιο χώρο και ν' ακούω πράγματα που και μόνο για το μέλος τους αγαπούσα από παιδί.
Νομίζω πως θα άρμοζε τις μουσικές αυτές του Κουγιουμτζή να τις ακούσουμε σε παρόμοιο περιβάλλον.
Δεν την ξέχασα την απάντησή σου εδώ, Ελένη, απλώς τώρα ευκαιρώ να σου πω κάτι που ξέρεις καλά ότι με βασανίζει για πολλούς λόγους τον τελευταίο καιρό.
Ναι, αρμόζει ν' ακούσουμε αυτό το έργο και πολλά άλλα στο κατάλληλο περιβάλλον και την κατάλληλη εποχή. Αν και όλες οι εποχές και όλοι οι χώροι είναι κατάλληλα για το καλό ελληνικό τραγούδι.
Ωστόσο, αν απλώς λέμε τον καημό μας στο Ίντερνετ φοβάμαι πως γινόμαστε αναποτελεσματικοί ή έως και γραφικοί.
Οι σκεπτόμενοι άνθρωποι πρέπει να πιέζουν τους «υπεύθυνους» πάντα και παντού. Αν αύριο μπεις σ' ένα χώρο που κρίνεις ότι κάνει για το συγκεκριμένο έργο του Κουγιουμτζή, δεν έχεις παρά να αναζητήσεις τους αρμόδιους και να τους το προτείνεις. Αλλιώς πώς περιμένεις να παιχτούν; Να γίνουν ζήτουλες τα μέλη της οικογένειάς του ή κάποια νεράιδα να αγγίζει με το μαγικό της ραβδάκι το κεφάλι τους για να έρθει η λαμπρή ιδέα στο μυαλό των αρμόδιων;
Αχ, βρε Βίκυ, τον καημό μας λέμε εδώ και πάντα εν γνώσει μας πως γινόμαστε έως και γραφικοί.
Στην εποχή των μανατζαραίων ζούμε, δυστυχώς. Τις περισσότερες φορές, αν δεν έχεις τα διεπιστευτήρια του τίποτα δεν ανοίγουν πόρτες. Κι όσο για τους "αρμόδιους" ακόμα και στα πολύ υψηλά κλιμάκια βασιλεύει η αμορφωσιά.
Να το προτείνω εγώ με μεγάλη μου ευχαρίστηση. Αλλά η τύχη της πρότασης είναι μάλλον προδιαγεγραμμένη και δεν το λέω από ηττοπάθεια αλλά από επίγνωση της κατάστασης.
Άκου κάτι. Θέλει υπέρβαση το πράγμα. Ακόμα του ίδιου του εαυτού μας και του χαρακτήρα μας. Και λίγο θράσος.
Εμείς προτείνουμε σε 1.000 μεριές κι ας φάμε τα μούτρα μας στις 999. Δεν μπορεί πια με βάση τον νόμο των πιθανοτήτων να μην μπορούμε να πάρουμε ούτε το ένα χιλιοστό.
Δημοσίευση σχολίου