Όταν περίπου τριάντα τέσσερα χρόνια πριν, το Δεκέμβρη του 1976, κυκλοφόρησαν οι «Λαϊκές Κυριακές», ένας από τους ωραιότερους δίσκους του ελληνικού τραγουδιού, κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί πως το τραγούδι του που αγαπήθηκε πιο πολύ κι εξακολουθεί να ακούγεται "ολόφρεσκο" και σήμερα έμελλε να αποδειχθεί τραγικά προφητικό για το δημιουργό του, τον Σταύρο Κουγιουμτζή. Όμως η ζωή, που αρέσκεται να προκαλεί το θαυμασμό και το δέος μας, έριξε τα ζάρια της κι έφερε εξάρες. Γιατί το τραγούδι είχε τον τίτλο «Θά 'ταν 12 του Μάρτη» κι ήταν ακριβώς Σάββατο 12 του Μάρτη του 2005 όταν ο Σταύρος Κουγιουμτζής «έφυγε» από ανακοπή της καρδιάς φτωχαίνοντας ακόμα περισσότερο το πολιτιστικό μας τοπίο.
Επειδή, λοιπόν, σήμερα κλείνουν πέντε χρόνια από την αναχώρησή του...
Επειδή οι μουσικές του χρωμάτισαν κι αρωμάτισαν ακριβά συναισθήματα και πολύτιμες στιγμές...
Επειδή η όλη στάση του και το σπάνιο ήθος του αποτέλεσαν ασπίδα προστασίας απέναντι στην ευτέλεια...
Επειδή κάθε άλλο παρά «το αποπαίδι τού τραγουδιού»(*) ήταν για μένα και, φαντάζομαι, για πολλούς άλλους ακόμη...
Επειδή νιώθω πως του χρωστώ ένα μεγάλο μέρος του πολιτισμού που φέρω ως άνθρωπος...
Τούτη δω η ανάρτηση που του αφιερώνω είναι ένας μικρούλης φόρος τιμής. Εκτενέστερο αφιέρωμα σ' αυτόν και τη δουλειά του -ιδιαίτερα στο πιο παραγνωρισμένο κι αδικημένο μέρος της- θα κάνω προσεχώς, επειδή προτιμώ να μη γίνει σε επέτειο θανάτου.
__________________
(*) Ο ίδιος στο βιβλίο του Ανοιχτά παράθυρα με κλειστά παντζούρια (εκδ. ΚΕΔΡΟΣ, Αθήνα 2001, σελ. 126-127) γράφει:
«Όταν η ΕΡΤ πρόβαλε το αφιέρωμα για το έργο μου, αρχές του '83, εγώ έκλεινα τα πενήντα. Ήταν το πρώτο αφιέρωμα που μου γινόταν ύστερα από είκοσι ένα χρόνια στο τραγούδι. Μέχρι τότε είχα γράψει ήδη τα περισσότερά μου τραγούδια, αλλά κανείς δε μου είπε μια καλή κουβέντα, εκτός από τον Νίκο Γκάτσο.
Ήμουν το αποπαίδι του τραγουδιού. Επιπλέον, εισέπραττα (αν δε με αγνοούσαν) κι ένα άγριο σνομπάρισμα από τους χατζιδακικούς, τους θεοδωρακικούς, τους σαββοπουλικούς και τους μαρκοπουλικούς.
Όλ' αυτά τα χρόνια, από το '68 περίπου και μετά, τα τραγούδια που κυρίως τραγουδιόντουσαν ήταν του Μούτση, του Λοΐζου, του Σπανού και τα δικά μου. Η "κουλτούρα" όμως λιποθυμούσε, ακούγοντας "έργα!". Πρωτοτυπίες, συνθηματολογίες και άλλα ανιαρά κατασκευάσματα, που ο χρόνος τα κατάπιε».
Αίμα κι αηδόνι μου
Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής
Ποίηση: Γιώργος Θέμελης
Ερμηνεία: Αιμιλία Κουγιουμτζή
Από το δίσκο «Ηλιοσκόπιο» (1973) σε ποίηση Γιώργου Θέμελη και προσαρμογή στίχων Σταύρου Κουγιουμτζή.
Πολλή είναι μέσα η πίκρα μου
πολλή και βουρκωμένη
σύννεφο μέγα που βροχή
να γίνει περιμένει.
Κοιτάζω στον καθρέφτη μου
και βλέπω την πληγή σου
αίμα κι αηδόνι μου κρυφό
γλυκειά που είν' η φωνή σου.
Επειδή, λοιπόν, σήμερα κλείνουν πέντε χρόνια από την αναχώρησή του...
Επειδή οι μουσικές του χρωμάτισαν κι αρωμάτισαν ακριβά συναισθήματα και πολύτιμες στιγμές...
Επειδή η όλη στάση του και το σπάνιο ήθος του αποτέλεσαν ασπίδα προστασίας απέναντι στην ευτέλεια...
Επειδή κάθε άλλο παρά «το αποπαίδι τού τραγουδιού»(*) ήταν για μένα και, φαντάζομαι, για πολλούς άλλους ακόμη...
Επειδή νιώθω πως του χρωστώ ένα μεγάλο μέρος του πολιτισμού που φέρω ως άνθρωπος...
Τούτη δω η ανάρτηση που του αφιερώνω είναι ένας μικρούλης φόρος τιμής. Εκτενέστερο αφιέρωμα σ' αυτόν και τη δουλειά του -ιδιαίτερα στο πιο παραγνωρισμένο κι αδικημένο μέρος της- θα κάνω προσεχώς, επειδή προτιμώ να μη γίνει σε επέτειο θανάτου.
__________________
(*) Ο ίδιος στο βιβλίο του Ανοιχτά παράθυρα με κλειστά παντζούρια (εκδ. ΚΕΔΡΟΣ, Αθήνα 2001, σελ. 126-127) γράφει:
«Όταν η ΕΡΤ πρόβαλε το αφιέρωμα για το έργο μου, αρχές του '83, εγώ έκλεινα τα πενήντα. Ήταν το πρώτο αφιέρωμα που μου γινόταν ύστερα από είκοσι ένα χρόνια στο τραγούδι. Μέχρι τότε είχα γράψει ήδη τα περισσότερά μου τραγούδια, αλλά κανείς δε μου είπε μια καλή κουβέντα, εκτός από τον Νίκο Γκάτσο.
Ήμουν το αποπαίδι του τραγουδιού. Επιπλέον, εισέπραττα (αν δε με αγνοούσαν) κι ένα άγριο σνομπάρισμα από τους χατζιδακικούς, τους θεοδωρακικούς, τους σαββοπουλικούς και τους μαρκοπουλικούς.
Όλ' αυτά τα χρόνια, από το '68 περίπου και μετά, τα τραγούδια που κυρίως τραγουδιόντουσαν ήταν του Μούτση, του Λοΐζου, του Σπανού και τα δικά μου. Η "κουλτούρα" όμως λιποθυμούσε, ακούγοντας "έργα!". Πρωτοτυπίες, συνθηματολογίες και άλλα ανιαρά κατασκευάσματα, που ο χρόνος τα κατάπιε».
Αίμα κι αηδόνι μου
Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής
Ποίηση: Γιώργος Θέμελης
Ερμηνεία: Αιμιλία Κουγιουμτζή
Από το δίσκο «Ηλιοσκόπιο» (1973) σε ποίηση Γιώργου Θέμελη και προσαρμογή στίχων Σταύρου Κουγιουμτζή.
Πολλή είναι μέσα η πίκρα μου
πολλή και βουρκωμένη
σύννεφο μέγα που βροχή
να γίνει περιμένει.
Κοιτάζω στον καθρέφτη μου
και βλέπω την πληγή σου
αίμα κι αηδόνι μου κρυφό
γλυκειά που είν' η φωνή σου.
26 σχόλια:
Μπράβο, Ελένη!
Πολύ καλά τα λες κι ακόμα καλύτερα τα 'λεγε και τα 'γραφε ο μακαρίτης ο συντοπίτης μου.
Ξέρεις, είναι φορές που δικαίωμα λόγου έχει κι ο κόσμος που ακούει και τραγουδάει τα έργα ενός δημιουργού. Και ο Σταύρος Κουγιουμτζής είναι από κείνους τους ευλογημένους ανθρώπους που τα έργα τους αγαπήθηκαν και τραγουδήθηκαν πολύ απ' όλους μας. Και συμφωνώ μαζί σου. Του χρωστάμε ένα μεγάλο κομμάτι της κουλτούρας μας.
Θα μου επιτρέψεις, ωστόσο, μια μικρή διόρθωση στις πληροφορίες που δίνεις για το τραγούδι. Έχουμε μελοποιημένη ποίηση του Γιώργου Θέμελη εδώ και το τονίζω για να μη νομίζει ο κόσμος ότι πρόκειται για στιχουργική δουλειά του ποιητή. Είναι από τη συλλογή «Ηλιοσκόπιο» του 1971. Το έργο «Ηλιοσκόπιο» του Σταύρου Κουγιουμτζή είναι ένα από τα ωραιότερα της ελληνικής λαϊκής μουσικής που δεν είχε ιδιαίτερη εμπορική επιτυχία (εξ ου και μιλά για αποπαίδια ο Κουγιουμτζής) μια και ο Θέμελης δεν ήταν ο αγαπημένος ποιητής των συνθετών (πλην του Κουγιουμτζή), αλλά περιλαμβάνει υπέροχα τραγούδια για όσους ξέρουν ν' ακούν και να νιώθουν κάτι παραπάνω.
Τώρα το γιατί ο Κουγιουμτζής και ο Θέμελης πρώτος και καλύτερος ήταν αποπαίδια του ελληνικού τραγουδιού (και όχι μόνο) είναι ένα μείζον θέμα, αλλά...
Όπως είχα πει παλιότερα σε μια συνέντευξη στην ΕΡΑ Αιγαίου στη χώρα αυτή είναι ευλογία και κατάρα να 'σαι από την επαρχία (Θέμελης, Κουγιουμτζής), να ζεις στην επαρχία (Θέμελης) και να επιστρέφεις στην επαρχία (Κουγιουμτζής). Όταν μιλάμε για επαρχία, εννοούμε όλη την Ελλάδα πλην του λεκανοπεδίου της Αττικής, μηδέ της συμπρωτεύουσας εξαιρουμένης, έτσι;
Ένας μουσικός, γνήσια λαϊκός. Απόδειξη τα χιλιάδες στόματα που τραγούδησαν, μελωδικά ή και παράφωνα, τα τραγούδια του, γιατί εκεί ανακάλυπταν ένα κομμάτι της ψυχής τους.
Ένας μουσικός δημιουργός, που δεν προσπάθησε να παίξει το ρόλο του πνευματικού "ηγέτη", αλλά συνεισέφερε σεμνά κι αθόρυβα στον πολιτισμό μας.
Πάντα καίριες οι επιλογές σου, Νερένια!
Ευχαριστούμε.
@ Βίκυ,
έχεις δίκιο σε όσα λες. Ειδικότερα για τη διόρθωση, νόμισα πως από τις ετικέτες θα φαινόταν πως επρόκειτο για μελοποιημένη ποίηση, αλλά, ναι, είναι καλύτερα να αναφερθεί και στις πληροφορίες για το τραγούδι. Θα το διορθώσω αμέσως. Πάντως, επειδή δεν την έχω τη συλλογή αυτή του Θέμελη και μάλλον την έχεις εσύ, κάνε μου τη μεγάλη χάρη να ελέγξεις αν έχω κάνει σωστά την καταγραφή τών στίχων. Έχω μια αμφιβολία, επειδή η ποιότητα του ήχου στο βίντεο δεν ήταν καλή.
Στο συγκεκριμένο δίσκο θα αναφερθώ και αργότερα, επειδή και για μένα ήταν αποκάλυψη και βρίσκω πως έχει κατάφωρα αδικηθεί, ενώ του αξίζει κάθε προβολή.
@ Υπατία,
ο ίδιος έβαζε πολλή ψυχή στα τραγούδια του. Το δείχνουν ξεκάθαρα αυτό τόσο οι στίχοι ποιητών και στιχουργών που επιλέγει να μελοποιήσει, καθώς και οι στίχοι που ο ίδιος γράφει για τα τραγούδια του. Είτε λάμπει σ' αυτούς η θλίψη, η μελαγχολία κι η στοχαστικότητα είτε αστραποβολά η χαρά κι η αισιοδοξία, δεν υπάρχει ούτε ένα που να μην αποπνέει ευγένεια. Δεν θέλω να πω πολλά τώρα εδώ, καθώς θα επανέλθω σ' αυτόν και το έργο του.
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Λοιπόν: ο τίτλος του τραγουδιού στον δίσκο είναι «Αίμα κι αηδόνι μου».
Το ποίημα από το οποίο πήρε και διασκεύασε στίχους ο Κουγιουμτζής (υποθέτω με τη βοήθεια του ποιητή με τον οποίο ήταν πολύ φίλοι) είναι από την ενότητα 3 της συλλογής «Ηλιοσκόπιο» και λέει:
[...]
Το Αίμα, τ' Αηδόνι και το Πνεύμα συνταίριαζέ τα. Πηγαίνουν μαζί, χύνονται στο ίδιο ποτάμι.
Περισσότερο Αίμα: περισσότερο Πνεύμα.
Φωνή μου μέσα μου κλειστή, φωνή, μιλιά τ' ανθρώπου!
Πολλή 'ναι μέσα η πίκρα σου, πολλή και βουρκωμένη,
Σύγνεφο μέγα, που βροχή στα σπλάχνα του σηκώνει.
Φωνή μου μέσα, βρύση μου, μιλιά μου στερεμένη!
Εδώ 'ναι χρεία να σηκωθείς ν' ανοίξεις την πληγή σου,
Το κοφτερό ως το κόκαλο βαθιά να πάει μαχαίρι,
Να βγάλει αίμα και νερό, βρύση να ξεκινήσει.
Δίψα 'χε το χρυσόφτερο κι έκρυβε τη φωνή του∙
Μπήκε κι ήπε στη φλέβα μου και τη λαλιά του βρήκε.
Αίμα μ', αηδόνι μου κρυφό, γλυκιά που 'ν' η φωνή σου!
Κρυφαναβρύζει η θλίψη μου με τον κελαϊδισμό μου.
Ποίηση, ηχός ανάκουστος γεμίζει τον αγέρα.
Φύση, μ' ακούς κι αντίλαλους σκορπάς παντού και τρέμεις,
Ωσάν το δέντρο οπού το σειούν να ρίξει τον καρπό του,
Και πέφτει φύλλο στα μαλλιά, και μήλο στην ποδιά σου,
Και τα πουλιά ξεσήκωσαν πυκνό φτερό κι αγέρα.
Ποίηση, γλώσσα της ψυχής κι απόκριση του κόσμου!
Σαστίζουν πάνου οι Άγγελοι, κι οι Ουρανοί σωπαίνουν.
[...]
Εδώ οφείλω να επισημάνω την εμφανή επιρροή της ποίησης του Διονυσίου Σολωμού στο συγκεκριμένο ποίημα του Θέμελη.
Συνεπώς κάνεις δύο διορθώσεις. Μία στον τίτλο του τραγουδιού για να είμαστε σωστές απέναντι στο συνθέτη και μία στις πληροφορίες (Ποίηση: Γιώργος Θέμελης / Προσαρμογή στίχων: Σταύρος Κουγιουμτζής) για να είμαστε σωστές απέναντι στον ποιητή.
Σε πανελλήνια πρώτη φιγουράρουν στο ιστολόγιό σου οι στίχοι του ποιήματος, Λενάκι, και χαλάλι σου. Η ποίηση της Θεσσαλονίκης έχει βρει στο πρόσωπό σου μια σπουδαία φίλη και κάπου κάπου πρέπει να σου ανταποδίδει την αγάπη που της δείχνεις. :-)
Από τώρα σου λέω ότι τη φετινή παγκόσμια μέρα της ποίησης θα δημοσιεύσω στο Translatum ατόφια την ενότητα 3 από τη συλλογή «Ηλιοσκόπιο», φυσικά συνοδευόμενη από το τραγούδι του Κουγιουμτζή.
Εδώ και τρία χρόνια στην ανθολογία μου τη μέρα αυτή την αφιερώνω στη μνήμη του Θέμελη γιατί κάποιος πρέπει να υπενθυμίσει ή και να γνωρίσει στους αναγνώστες της ποίησης τον μεγάλο Σαμιώτη που ως πολιτογραφημένος Θεσσαλονικιός φώτισε τα ελληνικά γράμματα για πάνω από 4 δεκαετίες (ως ποιητής και ως φιλόλογος), αλλά δεν είχε την αναγνώριση που του αξίζει.
@ Βίκυ,
τι να πω τώρα άλλο από ένα μεγάλο ευχαριστώ για το ανέλπιστο δώρο! Κι ακόμη γιατί χάρις σ' εσένα ήρθα σε τόσο στενή επαφή με τη θεσσαλονικιώτικη ποίηση. Όσο κι αν γνώριζα κάποιους θεσσαλονικιούς ποιητές, εσύ μου έμαθες ακόμα περισσότερους διευρύνοντας πιο πολύ τους ποιητικούς μου ορίζοντες. Αυτό από μόνο του είναι δώρο αμύθητης αξίας για μένα.
Και πολύ καλά κάνεις που ρίχνεις φως στην ποίηση του Γιώργου Θέμελη. Αναλογίζομαι καμιά φορά πόσο μαύρο σκοτάδι μας δέρνει, όταν αφήνουμε (όχι ακριβώς εμείς) στην αφάνεια τέτοιους δημιουργούς. Πρέπει κάποτε η Ελλάδα να μάθει να μην "τρώει" τα παιδιά της και να συνειδητοποιήσει πως θα μπορούσε να έχει τον πολιτισμό ως το πιο εξαγώγιμο προϊόν της, όπως τον είχε κάποτε, τότε τους μακρινούς εκείνους χρόνους που τον παρήγαγε κιόλας.
Ακόμα έχουμε πολλά ψωμιά να φάμε μαζί στη θεσσαλονικιώτικη ποίηση.
Το 'χω βάλει πείσμα να φωτίσω το έργο του Θέμελη και μερικών ακόμα τρανών δημιουργών της πόλης, αλλά και των απογόνων τους, και να 'σαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρω. Πάντα με τη βοήθεια ανθρώπων σαν εσένα.
Η Ελλάδα δαγκώνει τα παιδιά της, αλλά στο χέρι μας είναι να γειάνουμε τις πληγές τους και να της τα επιστρέψουμε σώα κι αβλαβή. Κάτι μου λέει ότι τη δεύτερη φορά θα τα καλοδεχτεί.
Μην τυχόν μου πας κόντρα. Άσε με να τρέφομαι κι εγώ με ουτοπίες κάπου κάπου. :-)
Και πώς να σου πάω κόντρα; Σάμπως την ίδια ουτοπία δεν μοιραζόμαστε; :-)
Κοίτα που πήγα να σε ψαρώσω, αλλά δεν τσίμπησες. :-)
Ναι, την ίδια ουτοπία μοιραζόμαστε. Κι όχι μόνο στην ποίηση, αλλά και στη μουσική και σε πολλά άλλα θέματα.
Ε, να μην έχει και κάποια καλά το διαδίκτυο; Έστω και το να μοιραζόμαστε τις ουτοπίες μας. Γιατί μοίρασμα το μοίρασμα πολλαπλασιάζονται οι "κοινωνοί" και λιγοστεύουν εκείνοι που δαγκώνουν. Ώσπου κάποτε να μην υπάρχει πια ουτοπία.
"Ο ουρανός φεύγει βαρύς
"Κάπου νυχτώνει
"Μη μου θυμώνεις μάτια μου
"Τώρα που θα φύγεις
"Όταν ανθίζουν πασχαλιές
"Ένας κόμπος η χαρά μου
Με την ερμηνεία του Γ. Νταλαρα
Μερικά από τα πρώτα τραγούδια
που άκουσα και σημάδεψαν
στην εφηβεία μου
και κάθε που τα ξανακούω
επιστρέφω και βουρκώνω…
Ο Κουγιουμτζης
ένας σεμνός άνθρωπος
όπως και η ζωή του
μπορεί να μην κέρδισε
την αναγνώριση
από το μουσικό κατεστημένο
της εποχής του
Αλλά όπως και τόσοι άλλοι
που πέρασαν μια φωτεινή ζωή
αποτραβηγμένοι αλλά αξιοπρεπείς
στη σκιά της κάμαρας των
Έχει κερδίσει τις καρδιές του
κόσμου με τα τραγούδια του
Ένα πολύ όμορφο τραγούδι
από το "Ηλιοσκόπιο"
που μου αρέσει ιδιαίτερα
είναι το «Λίγη η σάρκα»
"Επειδή νιώθω πως του χρωστώ
ένα μεγάλο μέρος του πολιτισμού
που φέρω ως άνθρωπος"
για τον ίδιο ακριβώς λόγο
ήταν και η αφορμή
να σταματήσω και να αφήσω
το δικό μου σχόλιο εδώ
.....
Την καλησπέρα μου
Καλησπέρα, Velvet2.
Ναι, τουλάχιστον αγαπήθηκε και τραγουδήθηκε απ' τον κόσμο πολύ. Έχει τη σημασία του κι αυτό το γεγονός.
Σ' ευχαριστώ για το πέρασμα και για το σχόλιο. Να 'σαι καλά.
Καταπληκτικός μουσικός, μεγάλος άνθρωπος.
τα υπόλοιπα τα είπατε εσείς που βουτάτε σε νερά που ηθελημένα αποφεύγω.
μένω λοιπόν στη μουσική και στο εξαιρετικά καλογραμμένο κείμενο.
g r
@ Greenάκο,
ηθελημένα αποφεύγεις να μιλάς γι' αυτά. Γιατί άποψη έχεις και μάλιστα καλοσχηματισμένη, απ' όσο έχω μπορέσει να καταλάβω.
Δεν είναι νομίζω μόνο ελληνικό σύμπτωμα η αναγνώριση μετά θάνατον. Ούτε είναι σημείο των δικών μας καιρών. Όχι ότι αυτό αποτελεί παρηγοριά για τον καλλιτέχνη και τους απογόνους του... αλλά είναι μια διεθνής πραγματικότητα στη διάρκεια των αιώνων.
Ομολογώ ότι γνωρίζω ελάχιστα για το έργο του Κουγιουμτζή, καθώς μεγάλωσα σε σπίτι χατζιδακικών, τους θεοδωρακικών και σαββοπουλικών. Σε ευχαριστώ για την ανάρτηση.
Χουανίτα,
ευτυχώς ο Κουγιουμτζής είδε τα τραγούδια του να μπαίνουν στα στόματα και τις καρδιές των ανθρώπων. Και μην νομίζεις! Δεν "κατηγορεί" τους εν λόγω συνθέτες, τους ψευτοκουλτουριάρηδες κατακρίνει περισσότερο. Κι εγώ με Θεοδωράκη, Χατζιδάκι και Σαββόπουλο μεγάλωσα. Αλλά εξίσου και με Κουγιουμτζή, Λοΐζο, Μούτση, Σπανό, Λεοντή, Πλέσσα, νεοκυματικούς,..., τους παλιούς του ρεμπέτικου, ακόμα και του τότε επονομαζόμενου ελαφρού τραγουδιού.
Η μουσική είναι ΜΙΑ. Ανεξάρτητα από είδη και εκπροσώπους. Κι αν μπορεί να γίνει ένας διαχωρισμός, αυτός είναι σε καλή και κακή, όση υποκειμενικότητα κι αν περιέχει. Το θέμα είναι πως στην τέχνη πρέπει να έχει κανείς ανοιχτές τις διόδους πρόσληψης (μάτια, αυτιά, κ.λ.π.), και ορθάνοιχτο μυαλό και ψυχή. Φιλότεχνους χρειαζόμαστε, όχι οπαδούς. Αυτό, φαντάζομαι, εννοούσε κι ο Κουγιουμτζής.
Αφού λοιπόν λες πως λίγα γνωρίζεις για το έργο τού Κουγιουμτζή και μια και περνάς απ' τη γειτονιά μου συχνά πυκνά θα έχεις την ευκαιρία (ελπίζω) να τον γνωρίσεις κάπως περισσότερο.
Πωπω! φλυάρησα.
Καλή σου μέρα!
Ένα μεγάλο μπράβο για την επιλογή. Σε τέτοια πρόσωπα πρέπει να επικεντρώνουμε την προσοχή μας. Μεγάλος μουσικός που πρόσφερε πολλά στα μουσικά δρώμενα της χώρας μας. Και δε φτάνει μόνο αυτό, ήταν και αθόρυβος, διακριτικός. Καταπληκτικό χάρισμα, που να το βρεις σήμερα...
Καλή σου νύχτα αγαπητή μου φίλη...
Καλώς τονε! Που χάθηκε τόσον καιρό κι επανήλθε δριμύτερος.
Καταπληκτικό και σπάνιο χάρισμα που γίνεται ολοένα και σπανιότερο, έχεις δίκιο, Διάττοντα.
Νερένια φιλενάδα μου αυτοί οι δημιουργοί είναι σαν καθαρό νερό .
Φιλιά και καλημέρες !
Αχα! Τώρα που το λες... Κι έλεγα κι εγώ πώς και νιώθω τέτοια συγγένεια μαζί του. :-)
Καλημέρα, γαλάζιο μεδουσάκι!
Συγχαρητήρια για την ανάδειξη ενός μεγάλου δημιουργού, του σπουδαιότερου που γέννησε η φτωχομάνα μας η Θεσσαλονίκη, όπου γεννήθηκα 11 χρόνια μετά τον Κουγιουμτζή. Χάρις στην αφιέρωση της Βίκυ στο Translatum άκουσα την Αιμιλία Κουγιουμτζή να τραγουδά υπέροχα ένα από τα σχετικώς άγνωστα τραγούδια του Σταύρου. Επικοινώνησα μαζί της και την κόρη της και τους είπα να επισκεφτούν τους ιστότοπους όπου γίνεται λόγος για τον πατέρα τους.
Γνώρισα την κ. Κουγιουμτζή στις συναυλίες αφιερώματα στο έργο του συζύγου της από τη Δικηγορική Κομπανία Θεσσαλονίκης. Μέχρι τώρα δόθηκαν 4 συναυλίες (2 τον περασμένο Δεκέμβριο στο κινηματοθέατρο Άνετο της Θεσσαλονίκης, 1 στη Θέρμη Θεσσαλονίκης και την περασμένη Κυριακή στο Θέατρο Μελίνα Μερκούρη του Δήμου Καλαμαριάς. Πιθανώς να ακολουθήσουν συναυλίες με το ίδιο θέμα στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης και την Κωνσταντινούπολη. Οι συναυλίες ήταν ιδιαίτερα επιτυχείς και οι αίθουσες γεμάτες από ενθουσιώδεις θεατές.
mavrodon
@ mavrodon,
ευχαριστώ τόσο για το πέρασμά σας από εδώ όσο και για τα καλά λόγια.
Είναι πολύ σημαντικό που γίνονται οι συναυλίες που λέτε. Το έργο τού Σταύρου Κουγιουμτζή ευτυχώς αγαπήθηκε και τραγουδήθηκε από τον κόσμο. Καλό είναι να το θυμόμαστε οι παλιότεροι (που μεγαλώσαμε μ' αυτό) και να το μάθουν οι νεότεροι. Κι επειδή ένα μέρος του αγνοήθηκε, όπως κι εσείς λέτε, από εδώ θα γίνει μια προσπάθεια να έρθει στο προσκήνιο. Είμαι βέβαιη πως θα αγγίξει όσους έχουν ανοιχτή την ψυχή τους.
Έτσι είναι, όπως πολύ σωστά τονίζεις. Η μουσική είναι ΜΙΑ και στην γενιά μας τουλάχιστον πρέπει να προσπαθούμε να καταργούμε τις πινακίδες, τις τόσο εύκολα και πρόχειρα γραμμένες.
Περιμένω με χαρά την επόμενη αφιέρωσή σου στον Κουγιουμτζή, και όχι μόνο.
Χουανίτα, "μην απελπίζεσαι και δεν θ' αργήσει...", μαγειρεύεται.
Φωτογραφίες σχετικά με τις εκδηλώσεις της Δικηγορικής βρίσκονται στο Facebook (http://www.facebook.com/#!/photo.php?pid=140884&id=100000530680002,
http://www.facebook.com/photo.php?pid=140884&id=100000530680002#!/photo.php?pid=567198&op=1&o=global&view=global&subj=1525104447&id=1620250287,http://www.facebook.com/#!/photo.php?pid=149865&op=1&o=global&view=global&subj=1525104447&id=100000530680002. Υπενθυμίζεται ότι σήμερα Κυριακή 28Μαρτίου, μαζί με το "Βήμα της Κυριακής" θα επανακυκλοφορήσει το κορυφαίο έργο του Σταύρου Κουγιουμτζή "Ύμνοι Αγγέλων Σε Ρυθμούς Ανθρώπων" με το Γιώργο Νταλάρα και την Αιμιλία Κουγιουμτζή. Να μην το χάσουμε. Είναι το καλύτερο Πασχαλιάτικο δώρο για μας και τους φίλους μας.
Καλή Ανάσταση!
Ευχαριστούμε, Thomas, για την υπενθύμιση.
Δημοσίευση σχολίου