Η εικόνα είναι από το www.deviantart.com, χρήστης Kaleyster
Χλωρίδα μου πατρίδα μου
γέννημα θρέμμα σου βορά των ψυχανθών
βασιλικός πλατύφυλλης αποδημίας
σγουρό μελισσοβότανο της μνήμης
που το φυσώ κι έρχονται σμήνος οι σκιές
στη βουερή κυψέλη του κορμιού μου
κάνοντας το πικρό-γλυκό
τον κόσμο μέλι.
Πανίδα μου πατρίδα μου
αειθαλή αγρίμια
και φυλλοβόλα χρώματα της νύχτας
ισόβια παραμυθία μού σταθήκατε
με τ' άσπρο δόντι πεινασμένου λύκου
το κανελί της αλεπούς το γκρίζο της αρκούδας
κραυγές σκουξίματα και αίμα
με χιόνι φεγγαρόφωτου και πάχνη αστροφεγγιάς
ραντίζοντας το μακελειό της φύσης
κάνοντας τα μονά-ζυγά
δικοτυλήδονο τον κόσμο.
Γέννημα θρέμμα του κι εγώ
βορά της μνήμης άθυρμα της αγάπης
άλλοτε πάνοπλος από φωνές και βλέμματα
κι άλλοτε κάμπος θερισμένος
χωρίς τον ψίθυρο μιας καλαμιάς.
Και τι να πω για τη ζωή
τη ζω με ζώνει με πονάει
και τι να πω για την αγάπη
δεν τη σπούδασα την ξέρω από στήθους
κι αν απαγγέλλω έναν ίαμβο χλωρό
εκείνη τον ποτίζει νύχτα μέρα
κι αν της μιλώ ελληνικά
μόνον αυτά καταλαβαίνει
στη μουσική τους μοναχά χορεύει
με τον αυλό τη λύρα το κλαρίνο.
Πατρίδα μου ασπίδα μου
και δόρυ αιχμηρό στο στήθος
παίρνω το αίμα-αίμα μου και σε γυρεύω
στον κάτω κόσμο στον απάνω -άφαντη
στις πολιτείες στα χωριά σου- άχνα
και λέω δεν υπάρχεις σ' ονειρεύτηκα
κι αχειροποίητη σε χτίζω με το ράμφος μου.
Αλλά το φως με διαψεύδει πάλι
μια μέρα στις Μυκήνες την άλλη στην Κασσώπη
καταμεσήμερο αγγίζοντας τοπία συλημένα
και πρόσωπα αγνώριστα από την τύρβη των αιώνων
υφαίνοντας άλλες μορφές στο διάφανο αέρα
κι ο τόπος γράφεται ξανά
βουνό-βουνό και δέντρο-δέντρο
κι η θάλασσα φιλάει τη φτέρνα του
κι η μνήμη οχιά που με δαγκώνει
και λέω ναι -εδώ- στο φως θανάτωσέ με.
Γιατί το φως θα μας δικάσει
κι αλίμονο σ' όποιον φοράει ματογυάλια.
Μιχάλης Γκανάς, Παραλογή, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 1995.
24 σχόλια:
Καλή χρονιά νεροκοριτσάκι! Καλή και δημιουργική, με υγεία και καλές ειδήσεις μόνο!
Πολλά φιλιά!
Πανέμορφο ποίημα, Λενιώ. Είναι στιγμές που λατρεύω τον Μιχάλη Γκανά και ως ποιητή και ως στιχουργό. Και, βέβαια, μαζί με τον Μάνο Ελευθερίου είναι από τους πολύ αγαπημένους μου στα δύο αυτά είδη, δηλαδή στιχουργική και ποίηση.
Ο στίχος που θα μου μείνει; Μα, φυσικά, ο δεύτερος στη δεύτερη στροφή: «αειθαλή αγρίμια».
@ Μαριάννα,
πολλές ευχές κι από μένα. Καλή χρονιά να έχουμε, με υγεία, και να καρποφορούν όλες οι προσπάθειές μας.
@ Βίκυ,
κάθε φορά που το διαβάζω τούτο το ποίημα όλο και κάτι καινούριο μού λέει. Ο στίχος που λες αρέσει και σ' εμένα πολύ μεταξύ άλλων. Τη δε "Παραλογή" τη θεωρώ από τις πιο δυνατές συλλογές του Μιχάλη Γκανά.
To καλύτερο δώρο για τη νέα χρονιά!
Πάντα τέτοια! Υγεία δημιουργία!
ΥΓ: Κάτι ίσως να συμβαίνει με το μπλογκ σου από τεχνικής άποψης γιατί κάθε φορά που μπαίνω κολλάει το μηχανήμα μου. Σαν κάτι μαγικές ιδιότητες ...αράχνης!
@ Ναι, Ναυαρίνε,
τέτοιες μέρες να σκεφτόμαστε και την πατρίδα που κομμάτι της είμαστε και κομμάτι μας είναι.
Όσο για το τεχνικό πρόβλημα με το μπλογκ που λες, δεν ξέρω τι να πω. Δε μου έχει παραπονεθεί κανείς άλλος, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν έχω τόσες γνώσεις που να καταλάβω τι τρέχει και να το διορθώσω.
Στίχους που πρόσεξα εγώ σ' αυτό το καταπληκτικό ποίημα:
Η επανάληψη της λέξης πατρίδα συνοδευόμενη κάθε φορά από άλλη λέξη (χλωρίδα, πανίδα, ασπίδα),
κάνοντας το πικρό-γλυκό, τον κόσμο μέλι.
κάνοντας τα μονά-ζυγά, δικοτυλήδονο τον κόσμο.
κι αν απαγγέλλω έναν ίαμβο χλωρό,
Γιατί το φως θα μας δικάσει κι αλίμονο σ' όποιον φοράει ματογυάλια.
@ Διάττοντα,
όπως λες κι εσύ όλο το ποίημα είναι καταπληκτικό. Τι να πρωτοεπισημάνει κανείς! Στους στίχους που στάθηκες στάθηκα κι εγώ - ειδικά στον δικοτυλήδονο κόσμο, τον ίαμβο χλωρό - αλλά ο στίχος που επισήμανε η Βίκυ ίσως είναι ο πιο δυνατός και ακριβής σε όλο το ποίημα. Βλέπεις τα αγρίμια και τα "αγρίμια" ούτε έλειψαν ούτε θα λείψουν ποτέ απ' τον κόσμο κι η αγριότητα θα θάλλει εσαεί.
Εμένα βέβαια με συγκινούν βαθιά η τέταρτη και η έκτη στροφή καθώς και το τελευταίο δίστιχο. Κι ας φοράω και ματογυάλια.
Βλέπεις, η Ποίηση αγαπητή μου φίλη, λόγω ακριβώς του υπερβατικού περιεχομένου της, είναι ένας καθόλα συγκινητικός αλλά και σαγηνευτικός χώρος!
Ναι, αλλά πόσους συγκινεί και σαγηνεύει πραγματικά;
Γιατί εμείς που ασχολούμαστε μ' αυτήν και την αγαπάμε, συχνά - απελπιστικά συχνά - θεωρούμαστε αλαφροΐσκιωτοι, "κουλτουριάρηδες" (έχει, βλέπεις, εξοβελιστεί ο πολιτισμός στο πυρ το εξώτερο) και εκτός πραγματικότητας;
Αν εμάς που διαβάζουμε κι αγαπάμε την ποίηση μας βλέπουν έτσι, φαντάσου τι λένε για τους ποιητές.
Πόσους συγκινεί η Ποίηση σήμερα; Σε βεβαιώ ελάχιστους, κι ίσως σε λίγο καιρό να περιοριστούμε σε μια χούφτα ανθρώπων! Αυτό είναι ένα πολυσύνθετο φαινόμενο που επιδέχεται πολλές προσεγγίσεις...
Γενικά κι απλά, εδώ μπορεί να ειπωθεί πως το σημερινό (καθόλα καπιταλιστικό) σύστημα που υπάρχει πλέον παντού, αυτό είναι που κινεί τα νήματα παγκοσμίως, σκοπεύοντας να αναπαράγει πανομοιότυπα κενά αντίγραφα υπηρετών του, μόνο και μόνο για να αναπαράγεται και το ίδιο!
Ποίηση σημαίνει (τουλάχιστον) βαθύτατη σκέψη και σκέψη σημαίνει ενδεχόμενη εκδήλωση προσπάθειας για εκτροπή κι αυτό δε συμφέρει την άρχουσα κυρίαχη τάξη. Οπότε κρίνεται σκόπιμο τέτοιες προτιμήσεις να αποφεύγονται να καλλιεργούνται, ενώ αντίθετα, να προτείνονται τάσεις και κατευθύνσεις που δημιουργούν άμορφες μάζες που άγονται και φέρονται!
Αυτό που με εκνευρίζει εδώ, δεν είναι ότι όλο αυτό το νοσηρό σκηνικό έχει την αφετηρία του "από ψηλά", αλλά το ότι γίνεται πλήρως αποδεκτό απ' τη βάση, απ' τον απλό κόσμο. Εμφανίζεται λοιπόν ένας ολόκληρος κόσμος να θέλει να είναι άδειος, χωρίς ανατάσεις με μοναδικό (αυτο)σκοπό του να έρπει! Όλα αυτά τα πλήθη των ανεγκέφαλων έχουν δεχτεί σε τόσο μεγάλο βαθμό αυτήν την "αποστολή" που και λίγο αν προσπαθήσεις να τους το αλλάξεις αυτό, θα σε θεωρήσουν στην καλύτερη "ψώνιο" και στη χειρότερη (όπου εκεί θα κινηθούν εναντίον σου) επικίνδυνο!
Τελικά, η Μαζα, όσο κι αν θέλω να φαίνομαι πολέμιός της, υπάρχει! Και δεν ξέρω πραγματικά τι μπορεί να γίνει για να μας εκτρέψει απ' αυτή τη θλιβερή και σαθρή κατάσταση! Μάλλον τίποτα! Ευτυχώς που υπάρχουμε κι εμείς (ορισμένοι απ' τους ίδιους μας τους εαυτούς) για να κρατάμε τις έσχατες αντιστάσεις. Σε λίγα χρόνια που θα αποχωρήσουμε κι εμείς απ' το στίβο της ζωής, τότε είναι που θα έχουν ισοπεδωθεί όλα!
Φοβάμαι όμως πως έκανα κατάχρηση του επιτρεπόμενου χώρου...
@ Διάττοντα,
καμία ανησυχία να μην έχεις για την κατάχρηση του χώρου. Ευτυχώς διατίθεται άφθονος και μάλιστα δωρεάν.
Όσα αναφέρεις με βρίσκουν σύμφωνη αλλά θέλω να αισιοδοξώ πως δε θα φτάσουμε στην τελειωτική ισοπέδωση. Απλώς θεωρώ πως όσοι θα συνεχίσουν να αγαπούν την ποίηση και να τη μελετούν και να συγκινούνται και να σαγηνεύονται απ' αυτήν θα παραμείνουν λίγοι. Με όρους της φυσικής επιστήμης μιλώντας, θα αποτελούν τη μικρή μάζα που θα μένει στη σκιά της μεγάλης.
Αν και είμαι φύσει απαισιόδοξος άνθρωπος (κάποτε, μάλιστα, είχα τυπώσει την ποιητική συλλογή "Ένθεν Του Θανάτου"), και πώς να μην είμαι αφού (προ)έρχομαι απ' την (ποιητική) λεωφόρο του Μεσοπολέμου, ωστόσο πρέπει οι σκέψεις μας να κλείνουν θετικά. Γι' αυτό και κρατάω την τελευταία σου φράση...
Σ' ευχαριστώ που συμφώνησες με το προηγούμενο σχόλιό μου...
Πέρασα κι εγώ να ευχηθώ Καλή Χρονιά, υγεία, αγάπη, δημιουργία και... βρήκα ένα μικρό κομμάτι αγαπημένου μύχιου τόπου και μύρισα τις ευωδιές του, άγγιξα το αίμα του, χάιδεψα την ταπεινή χλωρίδα του και δροσίστηκα από τη "θάλασσα [που] φιλάει τη φτέρνα του".
Τι ωραίος τρόπος να ξεκινάς τη χρονιά!
Ευχαριστούμε!
ΥΓ: Όσο υπάρχουν δάσκαλοι που αγαπάνε την ποίηση, ο αριθμός όσων την εκτιμάνε δεν θα λιγοστεύει.
Και μια κουτσουπιά, στη μέση των μαρμάρων...
Ομορφιά...
Καλή χρονιά Νερένια μου...
@ Υπατία,
μοιραστήκαμε φαίνεται κάποια ψήγματα ευτυχίας από κείνα που η ποίηση μπορεί να προσφέρει.
Εγώ ευχαριστώ. Για την επίσκεψη, το συγκινητικό σχόλιο και τις ευχές. Ανταποδίδω ολόψυχα και χαίρομαι ιδιαίτερα για τη συνάντησή μας.
Και, ναι, όσο υπάρχουμε κάποιοι (έστω και λίγοι) δάσκαλοι που αγαπάμε τα παιδιά και την ποίηση θα μπορούμε τουλάχιστον να διατηρήσουμε ένα μίνιμουμ αναγνωστικό κοινό γι' αυτήν κι ίσως (ποιος ξέρει;) βοηθήσουμε να γεννηθούν οι μελλοντικοί ποιητές. Γιατί βαθιά μου πιστεύω πως στα μύχια της ψυχής του ο άνθρωπος κρύβει την ποίηση, μόνο που ή δεν το συνειδητοποιεί ή επιλέγει να το παραγνωρίζει.
@ Δεσποινιώ,
Καλή Χρονιά και σ' εσάς όλους με υγεία, γενναιοδωρία ψυχής και δημιουργικότητα.
Καλό καλοκαίρι και ξεκούραση τώρα. Ή μήπως έχετε ψύχρα ακόμα εκεί; Γιατί εδώ εμείς χειμώνα δεν είδαμε ακόμα.
Οι ποιητές, Λενιώ, είναι είδος αυτοφυές και το συναντάμε στη χλωρίδα όλων των πατρίδων του κόσμου.
Μέσα στα σχολειά καλλιεργείται η γνώση, αλλά δεν γεννιέται η τέχνη, πάντα κατά τη γνώμη μου. Ας μη συγχέουμε τους ρόλους μας. Ο καθείς εφ' ώ ετάχθη. Ο φωτισμένος δάσκαλος έχει ένα πολύ βαρύ καθήκον: να δημιουργήσει διά βίου μαθητές που θα τους ενδιαφέρει τόσο το IQ όσο και το EQ τους ως το τέλος της ζωής τους. Οφείλει, παράλληλα, να 'ναι η γέφυρά τους από την ασυνείδητη γνώση ως την πλήρη επίγνωση του ποιοι είναι, τι κάνουν, τι γράφουν, τι λένε, πώς σκέφτονται και πώς αισθάνονται.
Διαφωνώ, λοιπόν, με τη φράση σου «Γιατί βαθιά μου πιστεύω πως στα μύχια της ψυχής του ο άνθρωπος κρύβει την ποίηση, μόνο που ή δεν το συνειδητοποιεί ή επιλέγει να το παραγνωρίζει».
Ο άνθρωπος στα μύχια της ψυχής του κρύβει συναισθήματα, λέω εγώ, αλλά συχνά δεν τα ξέρει, δεν τα συνειδητοποιεί ή επιλέγει να τα παραγνωρίζει. Κάποιοι δάσκαλοι -μεταξύ των οποίων πρώτοι και καλύτεροι οι ίδιοι του οι γονείς- φαλτσάρισαν και απέτυχαν παταγωδώς αν ο άνθρωπος φτάσει να μην ξέρει την ψυχή του πολλώ δε μάλλον την ψυχή των άλλων γύρω του.
Η ψυχή δεν κρύβει ποίηση, Λενιώ. Η ποίηση κρύβει ψυχή. Εξ ού και λίγοι οι αναγνώστες της. Ξέρεις πολλούς να διαβάζουν κάτι που ο πυρήνας του είναι άγνωστη λέξη για κείνους;
@ Βίκυ, σε μπελάδες με βάζεις.
Πλήθος ζητημάτων εγείρεις με το σχόλιό σου αυτό κι εγώ δεν είμαι σε καμία περίπτωση ειδικός να προτείνω λύσεις. Θα διατυπώσω όμως κάποιες σκέψεις μου.
Ως προς το ρόλο του φωτισμένου δασκάλου, όπως τον αναφέρεις, καμία απολύτως αντίρρηση. Όμως για να τα επιτύχει αυτά όλα ο φωτισμένος δάσκαλος πρέπει να χρησιμοποιήσει διάφορους τρόπους, ένας από τους οποίους είναι η παροχή ερεθισμάτων. Μέσα στα σχολειά μπορεί να μην γεννιέται η τέχνη, όμως παρέχονται (ή δεν παρέχονται, αναλόγως) τα ερεθίσματα. Υπ' αυτήν και μόνο την έννοια ο φωτισμένος δάσκαλος μπορεί -έμμεσα- να γίνει ο "δημιουργός" ενός μελλοντικού εραστή της ποίησης ή ακόμα και ο "γεννήτορας" ενός μελλοντικού ποιητή. Αν κάποιος δε δεχτεί το ανάλογο ερέθισμα, πώς θα γνωρίσει την ποίηση, θα την αγαπήσει, θ' ασχοληθεί μ' αυτήν με τον ένα (ως αναγνώστης) ή τον άλλο (ως δημιουργός ποιητής) τρόπο; Εννοείται πως αυτά ισχύουν για κάθε μορφή τέχνης, άσχετα αν εμείς τώρα εστιάζουμε στην ποίηση με αφορμή ένα ποίημα. Και δεν οφείλει το σχολείο κι ο φωτισμένος δάσκαλος να είναι κρουνός τέτοιων ερεθισμάτων;
Αν τη φράση μου που έβαλες σε εισαγωγικά τη μετασχηματίσω σε "...κρύβει μια γωνιά για την ποίηση" (που εκφράζει καλύτερα αυτό που εννοούσα εξαρχής), θα συνεχίσεις να διαφωνείς; Πιθανότατα. Αλλά εγώ ξέρω πως αν δεν είχε βρεθεί στο δρόμο μου στα μαθητικά μου χρόνια ο φιλόλογός μου Κώστας Δάγλας κι αν δεν υπήρχε στην ψυχή μου αυτή η γωνιά για την ποίηση, τώρα η ποίηση θα μετρούσε έναν αναγνώστη-εραστή (ακόμα) λιγότερο.
Δεν είμαι τώρα σε θέση να αντιμετωπίσω ένα ζήτημα τύπου "το αυγό του Κολόμβου" σε ό,τι αφορά τη σχέση ποίησης και ψυχής. Αναρωτιέμαι όμως: η πεζογραφία (μυθιστόρημα, διήγημα) δεν κρύβει ψυχή; Πώς και συγκεντρώνει περισσότερους συγκριτικά αναγνώστες από την ποίηση; Σε τι οφείλεται αυτή η αριθμητική διαφορά; Δεν εξηγείται με όρους ποιότητας, καθώς όπως υπάρχει κακή πεζογραφία, έτσι υπάρχει και κακή ποίηση. Όπως και οι πεζογράφοι (υπενθυμίζω πως μιλώ για μυθιστόρημα και διήγημα) είναι συγκριτικά περισσότεροι από τους ποιητές. Αν ήταν θέμα "ψυχής" θα περίμενε κανείς να ταυτίζονται αριθμητικά οι αναγνώστες των δύο λογοτεχνικών ειδών, έτσι δεν είναι;
Τέλος, πώς εννοείς το χαρακτηρισμό "είδος αυτοφυές" που δίνεις στους ποιητές; Δεν εννοείς φαντάζομαι πως φυτρώνουν εκεί που δεν τους σπέρνουν. :-))))
Τώρα με βάζεις εσύ σε μπελάδες γιατί πρέπει να εξηγήσω και να εξηγηθώ. :-)
Το λοιπόν (που λένε κι οι φίλοι μας οι Κύπριοι):
Ο δάσκαλος ασφαλώς φέρνει τους μαθητές του σε επαφή με την τέχνη. Δεν είπα ότι είναι η γέφυρα που οδηγεί από την άγνοια στη γνώση; Αν η γέφυρα είναι χτισμένη από γερά υλικά, απαραιτήτως εσωκλείει την τέχνη. Αλλά επαναλαμβάνω ότι είναι γέφυρα - ντουβάρι, πέτρα και τσιμέντο, πώς αλλιώς να το πω, βρε παιδί μου; Ο φωτισμένος δάσκαλος δεν γεννά τέχνη ούτε μελλούμενους καλλιτέχνες. Γεννά φωτισμένους ανθρώπους αφού τους φέρει σ' επαφή με τη γνώση επί παντός του επιστητού. Οι φωτισμένοι άνθρωποι βρίσκουν το δρόμο τους μονάχοι τους. Και καλά κάνουν. Όσο κι αν αποδίδουν τα εύσημα σε κάποιον δάσκαλο. Αυτή είναι η γενναιοδωρία τους. Τα επιτεύγματά τους, όμως, οφείλουν να είναι αποκλειστικά και μόνο δικό τους έργο. Τότε μόνο έχει πετύχει ο δάσκαλος - όταν ο μαθητής έχει πλήρη αυτογνωσία και αυτοεκτίμηση.
Η δασκάλα σου που ανέφερες σου έδειξε το δρόμο. Κι εσύ, ως νοήμων άνθρωπος, ξεψείρισες το δρόμο και αποφάσισες να γίνεις επιμελής αναγνώστης. Εσύ. Όχι εκείνη. Δική σου η απόφαση, δική σου η κρίση, δικός σου ο τρόπος σκέψης και ζωής, δικές σου οι γωνιές κι οι κόχες του μυαλού και της καρδιάς σου και τα σκυλιά δεμένα. Τελεία και ναααααααααα μια παύλα (πάλι). :-)
Ποίηση και πεζογραφία τώρα: είναι συμπυκνωμένη μορφή γραπτού λόγου η ποίηση από τη φύση της. Ψυχή κρύβουν όλα τα γραπτά. Κι όσο περισσότερο συμπυκνώνεις τα νοήματα, τις λέξεις και τα συναισθήματα, τόσο δυσκολότερη γίνεται η επικοινωνία. Έτσι, η πεζογραφία έχει περισσότερους αναγνώστες γιατί ο πεζογράφος έχει περισσότερη άπλα σε ένα κοτζάμ βιβλίο να εκφράσει τα εσώψυχά του, να γίνει σαφής και ευκρινής ο λόγος του και να επιτύχει την επικοινωνία με τον αναγνώστη του. Κατανοητό;
Όχι, οι ποιητές είναι αυτοφυείς στην παγκόσμια χλωρίδα γιατί κανείς δεν μπορεί να τους γεννήσει ή να τους κάνει ποιητές. Πάντα φυτρώνουν εκεί που δεν τους σπέρνουν, ακόμα και με παρθενογένεση. Και άριστα πράττουν. Αυτός είναι ο προορισμός των λίγων και εκλεκτών που έχουν την εσωτερική φλόγα και μπορούν και κλείνουν σε 5, 10 ή 100 λέξεις την πεμπτουσία της ανθρώπινης ύπαρξης. Θα είναι πάντα λίγοι και πάντα ξεχωριστοί, όπως κι η τέχνη τους που είναι η ευγενέστερη από τις άλλες 6 αδελφούλες της. Μαγκιά της. :-))
@ Βίκυ,
πώς τα καταφέρνουμε να "διαπληκτιζόμαστε" χωρίς να διαφωνούμε είναι άξιο θαυμασμού και απορίας. :-)))
Με τη ρητορική μου ερώτηση περί πεζογραφίας αυτό ακριβώς υπονοούσα κι εγώ: πως είναι μάλλον θέμα φόρμας κι όχι ψυχής. Δεν περίμενα να απαντήσεις σε αυτό, για να είμαι ειλικρινής, αλλά καλά έκανες για να μην υπάρχουν κενά στη συζήτηση.
Τα υπόλοιπα που λες τα ξέρω και τα κατανοώ πλήρως, αλλά τα συμμερίζομαι εν μέρει, επειδή με πιάνει πανικός και ναυτία όταν σκέφτομαι πως αν σε δεδομένες στιγμές δεν είχα "σκοντάψει" σε κάποιους ανθρώπους τώρα μάλλον θα διάβαζα λογοτεχνήματα τύπου άρλεκιν, θα άκουγα κάθε Βούλα Μπούλα που προβάλλεται ως απαστράπτων φεγγοβόλος αστήρ, θα έβλεπα ταινίες της σειράς και επιτέλους ΕΣΥ ΚΙ ΕΓΩ ΔΕ ΘΑ ΜΙΛΟΥΣΑΜΕ ΤΩΡΑ. Κατανοητό ή να βάλω τις φωνές και να κάνω μια βέργα από παύλες; :-)))
Όσο για τους αυτοφυείς ποιητές, ναι, φυσικά θα είναι πάντα λίγοι και πάντα ξεχωριστοί. Αλλά ανάλογα λίγοι και ξεχωριστοί θα είναι και οι αναγνώστες τους ό,τι κι αν κάνουμε, όσο κι αν προσπαθούμε.
Οι πολλαπλές σου παύλες στην αράδα οδηγούν, φυσικά, στο Τα δυο σου χέρια πήρανε του Μάρκου Βαμβακάρη. Η ηχογράφηση είναι του 1968 (τη παρουσία του Μάρκου στο στούντιο) με τον Κώστα Παπαδόπουλο στο μπουζούκι και τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και μου αρέσει πολύ.
Για να καταλάβεις πώς γίνονται τα φονικά από ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα να μοιράσουν. :-))
Να μπω λίγο στη μέση υποστηρίζοντας ότι η ποίηση βρίσκεται στην ψυχή κάθε ανθρώπου. Άλλοι αγνοούν την ύπαρξή της, άλλοι δεν καταφέρνουν να την ανακαλύψουν και άλλοι ασυνείδητα τη μεταφράζουν σε άλλες "γλώσσες": σε μια καλοδουλεμένη πολυθρόνα ο ξυλουργός, στην καλοπελεκημένη πέτρα του ο χτίστης, στο ζεστά στημένο σπιτικό της η νοικοκυρά, στην κεφάτη δοξαριά του ο λαϊκός οργανοπαίχτης... Τη νιώθουμε αυτήν την ποίηση. Έτσι δεν είναι;
Κι αν δεν είναι υψηλή ποίηση, ε, δεν πειράζει. Ούτε και όλα τα ποιήματα είναι υψηλά, τι να κάνουμε.
Κι ο δάσκαλος; Ο δάσκαλος ανασκαλεύει το χώμα στο χωραφάκι της ψυχής, να ΄ρθουν όλα στην επιφάνεια. Ν' ανακαλύψει το παιδί την ποίηση μέσα του και ν' αποφασίσει εκείνο τι θα την κάνει. Δικιά του η επιλογή, δικιά του η προσπάθεια, δικά του και τα ποιήματά του.
Αλλά διευρύνω πολύ το θέμα της συζήτησης και μάλλον την ξεστρατίζω. Μοναδική μου δικαιολογία η έλξη που άσκησαν οι απόψεις σας.
Δημοσίευση σχολίου