Ξεφυλλίζοντας σήμερα το τεύχος 199 του λογοτεχνικού περιοδικού "Η λέξη" βρήκα στη σελίδα 125 ένα εξαιρετικό ποίημα που με άγγιξε επιπλέον λόγω ...επαγγελματικής διαστροφής. Είμαι σίγουρη πως θα πει πολλά και σ' εσάς.
 |
| (πηγή) |
Τα αποσιωπητικά
Κι ενώ κάθε πρωί τα σχολικά
μαζεύουν από τις γωνιές
πολύχρωμους αθώους νυσταγμένους
με το σημάδι τού μη προορισμού
ρόδινη χαρακιά στα μάγουλά τους
κάπου αλλού
αγέλαστες δασκάλες
σχεδιάζουν να τους μάθουν
πως σ' ένα μέλλον κοντινό τη δυστυχία
θα την πυροβολήσουν με τις λέξεις
- κι όχι, παιδιά μου
όπως κάποιοι τρελοί και ηττημένοι ισχυρίζονται
μ' εκείνες τις τρεις ολόμαυρες τελίτσες.
Αυτές, μικροί μου άγγελοι
δεν είναι πια στη διδακτέα ύλη.
Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου (εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2008)
ΣΗΜ. : Για περισσότερα γραπτά της ποιήτριας, δείτε εδώ.
10 σχόλια:
Τώρα, αν πω ότι δεν χαίρομαι μ' αυτό που βλέπουν τα μάτια μου, θα είναι μέγα ψέμα. Σοφή επιλογή και απόλυτα αναμενόμενη με βάση αυτά ξέρω για σένα και όσα πρεσβεύεις.
Σ' ευχαριστώ πολύ (και εκ μέρους της Ευτυχίας, της καλύτερής μου φίλης εκεί στην πατρίδα) που διάλεξες αυτό το ποίημα. Ξέρεις, και η Ευτυχία διδάσκει κι έχει άμεση επαφή με τους μαθητές αυτής της χώρας. Παραδίδει μαθήματα έκθεσης, δηλαδή γραφής κι επιμελούς ανάγνωσης σε παιδιά του γυμνασίου και του λυκείου.
Φιλιά πολλά σε όλη την πολιτεία του (πιο) νότου και, φυσικά, κυρίως σ' εσένα και την Ντίνα. :-)
Πολύ καλό το ποίημα που διάλεξες. Έχει το υπερβατικό που έχει εξορισμού η Ποίηση, κι επίσης μια απίθανη νοηματική επάρκεια και ανάστημα βάσει των οποίων μπορεί και απευθύνεται...
Καλό βράδυ... Χαρά μου να μπαίνω σε τέτοιες ιστοσελίδες που υψώνουν σημαία τους την Τέχνη...
Πανέμορφο...
Και τα αποσιωπητικά είναι από τα αγαπημένα μου δημεία στίξης...
Καλησπέρα από ΝΖ...
Εξαιρετικό ποίημα. Πολύ τρυφερό και πολύ συγκινητικό. Ααααχ! Τίποτα δεν είναι τυχαίο...
Καλημέρα και στις δυο σας!
Βίκυ,
ούτε εσύ ούτε (πολύ περισσότερο) η Ευτυχία χρειάζεται να με ευχαριστείτε. Μια αντιγραφή έκανα απλώς. Οι πολλές ευχαριστίες πάνε στη δημιουργό που έγραψε ένα τέτοιο πολλά σημαίνον ποίημα.
Τώρα για την υπόλοιπη πολιτεία του (πιο) νότου δεν ξέρω, όμως η Ντίνα κι εγώ αντιγυρίζουμε τα φιλιά. :-)
Διάττοντα,
με πάρα πολύ απλά λόγια το ποίημα εκφράζει μια μεγάλη αλήθεια. Ότι δηλαδή θα ήταν όχι απλώς προτιμότερο μα αναγκαίο πολλά "αποσιωπητικά" να βγουν από τη διδακτέα ύλη μας. Η εκκωφαντική σιωπή μας (εμάς των ηττημένων) σε πολλά ζητήματα έχει δημιουργήσει μόνον αδιέξοδα στη νέα γενιά παγκοσμίως.
Artanis μου,
υπάρχει και η σιωπή που υπαινίσσεται πιο πολλά απ' όσα η γλώσσα λέει. Αυτή καλή κι αποδεκτή είναι. Η ποιήτρια εδώ όμως κάνει λόγο για την άλλη σιωπή, αυτήν που αποκρύπτει και τελικά συγκαλύπτει. Αυτήν τη θέλουμε "εκτός ύλης" μπας και έρθει στα συγκαλά του τούτος ο κόσμος κάποτε, έτσι δεν είναι;
Μαριάννα,
τι να σου πω τώρα εσένα; Παίζει κι ωραία παιχνίδια η τύχη καμιά φορά, ε; :-)
Τόσο απλό ποίημα και τόσο αληθινό! Πόσες φορές αυτά τα αποσιωπητικά δεν έχουν γίνει βόλια, σκοτώνοντας προοπτικές και όνειρα; Πολύ ωραία ανάρτηση!
Βαγόνι,
καλωσόρισες κι ευχαριστώ για τη συμμετοχή σου στο ιστολόγιό μου.
Καλή αρχή εύχομαι και καλοτάξιδο και το δικό σου.
Τα ταξίδια με το τρένο έχουν κάτι γοητευτικό, οπότε θα επιβιβάζομαι τακτικά. :)
Δημοσίευση σχολίου