Στον Παναγιώτη Σ. - Ο άνθρωπος του κάβου

"Μερικοί άνθρωποι είναι προορισμένοι να συναντηθούνε", όπως λέει η φίλη μου η Βίκυ. Έκθαμβοι πολλοί από μας το έχουμε δει να επαληθεύεται αυτό μια ή περισσότερες φορές στη διάρκεια του βίου μας. Να, μια στιγμούλα μόνο "σαν κλειδούχος να συγκατατεθεί ο καιρός" κι άνθρωποι προερχόμενοι από άλλους τόπους, άνθρωποι που τίποτα δεν προοιώνιζε τη συνάντησή τους, όχι μόνο συναντιούνται απροσδόκητα αλλά συνάπτουν και σχέσεις ουσιαστικές και βαθιές, απ' αυτές που αντέχουν στο χρόνο.

Πριν από είκοσι παρά κάτι χρόνια, πρωτοβίωσα την ιδιότυπη ξενιτιά τού ν' αφήσω πίσω την πατρίδα μου την Αθήνα και να εγκατασταθώ σε τούτη εδώ την πόλη τού νότου, μακριά από πολλά απ' όσα αγαπούσα. Κι ένα βράδυ που είπαμε να πνίξουμε τους κοινούς μας καημούς με μια συνάδελφο που συνυπηρετούσαμε στο ίδιο απομακρυσμένο σχολείο, βρεθήκαμε στο "Κάστρο", μια ταβέρνα που δεν υπάρχει πια κι όπου τραγουδούσε, όπως μας είχαν πει, ένας συνάδελφος δάσκαλος. Έτσι έγινε η γνωριμία μου μ' έναν ιδιαίτερης ευαισθησίας άνθρωπο, δάσκαλο με όλα τα γράμματα κεφαλαία κι εξαίρετο τραγουδιστή κι ερμηνευτή των πιο ακριβών τραγουδιών της ελληνικής μουσικής. Το "Κάστρο" έγινε το στέκι μου κι ο Παναγιώτης έγινε σιγά σιγά πηγή έμπνευσης, κινητήριος μοχλός δημιουργίας, αργότερα συνάδελφος στο ίδιο σχολείο, συνοδοιπόρος, συναγωνιστής και φίλος.

Εκείνος δεν ξέρει πόσο είχε γλυκάνει την ξενιτιά μου τότε με τις μουσικές και τα τραγούδια του. Δε μου χάλασε ποτέ το χατίρι σε παραγγελιές. Ο κόσμος να χάλαγε θα τραγούδαγε την "Αχάριστη" και την "Αρχόντισσα" του Τσιτσάνη, το "Γράμμα" του Μπακαλάκου και τούτο εδώ που βαθιά με συγκινούσε τότε και τώρα κι ας έχει πια ξεχαστεί.

Του το αφιερώνω, λοιπόν, εγώ η "χοντρούλα άνοιξη", όπως συνηθίζει να με λέει από τότε που στρουμπούλεψα με μερικά παραπανίσια κιλά.

Ο άνθρωπος του κάβου
(Στίχοι/Μουσική/Ερμηνεία : Χάρις Αλεξίου, από το δίσκο "Οδός Νεφέλης '88", 1995)

Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο είν' το σπίτι του
μοναχός, συντροφεμένος απ' τη λύπη του.
Ήταν νέος, ήταν γέρος δε θυμάμαι πια
μα θυμάμαι πως μιλούσε μόνο στα πουλιά...
Και κανένας δεν τον είχε κάνει φίλο του
πάντα μοναχός γυρνούσε με το σκύλο του.

Κι όπως μάζευα κοχύλια κι άσπρα βότσαλα
ήρθαν κι έκατσαν κοντά μου δυο γλαρόπουλα.
Μου 'παν να τον πλησιάσω που 'μαι μοναχή
να του φτιάξω μιαν αγάπη να μιλάει γι' αυτή...

Μα η δικιά μου η αγάπη είν' η θάλασσα
για μοναδική μου φίλη την εκράτησα...
Να μου τραγουδήσει πάλι την παρακαλώ
μήπως την ακούσει κι έρθει μέχρι το γιαλό
η μανούλα μου η γοργόνα η Μαγδαληνή
να της πω να του χαρίσει πάλι τη φωνή...
Να μου πει τα μυστικά του και τα λάθη του
που τον κρύψαν απ' τους φίλους κι απ' τα πάθη του.
Κι ύστερα να πλύνω τ' άστρα να του φέξουνε
νά 'ρθει πριν φανούν οι γλάροι και με κλέψουνε.

Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωή
να μετράω τους πειρατές της κάθε χαραυγή...
Και η μάνα μου δε βγαίνει και δε φαίνεται,
το τραγούδι μου στο κύμα μέσα πνίγεται.
Την αγάπη να διαλέξω ή τη θάλασσα;
Απ' τις δυο ποια με πονάει δε λογάριασα.
Κι έτσι ανάμεσα στις δύο τώρα αφήνομαι
μα καμιά δεν είν' δικιά μου και μαραίνομαι...

Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωή
να μετράω τα όνειρά της κάθε χαραυγή...