Ξένος
Μουσική: Χρήστος Κωνσταντίνου
Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης
Τραγούδι: Χρήστος Κωνσταντίνου - Μαρία Κώτη
Δίσκος: Κάνω τη ρίζα μου φτερό (2008)
Μια φυλακή ο κόσμος γύρω
τη σιδερόπορτα ν' ανοίξεις μια στιγμή
και θα σε χρίσουν οι στεναγμοί
λάδι και μύρο
Η μοναξιά βαριά μολύβι
φέρε στο τάσι τ' ασημένιο το νερό
ξόρκι να κάμω για τον καιρό
να μη σε θλίβει
Ξένος κι εσύ όπως κι οι άλλοι
κι όμως πατρίδα σου των ξένων οι καρδιές
λες μεγαλώσαν οι βραδιές
χειμώνας πάλι
Τρέχεις να μπεις στ' ανθρωπομάνι
να ξεχαστείς μέσα στου κόσμου τη βουή
αφού βαθιά σου και οι θεοί
έχουν πεθάνει
Η χαραυγή πέφτει σαν δάκρυ
και σαν κορίτσι που 'χει ξέπλεκα μαλλιά
κι εσύ παλεύεις μες στα παλιά
να βρεις μιαν άκρη
Δάκρυ θολό σαν πρωτοβρόχι
προχτές σε ρώτησαν στο δρόμο δυο παιδιά
αγάπη αν είχες μες στην καρδιά
και είπες «όχι»
Για όσους ένιωσαν έτσι κάποια στιγμή της ζωής τους.
5 σχόλια:
Για όσους ένιωσαν έτσι κάποια στιγμή της ζωής τους.
*********************
Για όσους ένιωσαν έτσι, άπειρες στιγμές της ζωής τους; :)
Με μια και μόνη διαφορά, αυτή του τέλους. Ότι αγάπη ακόμα έχει η καρδιά...
Δυνατός στίχος!
Καλημέρες και καλό ΣΚ!
@ Μαριάννα, εγώ το ...πήρα αλλιώς. Ήταν τόσο άδειος εκείνη τη στιγμή που του φάνηκε πως δεν είχε άλλη αγάπη.
Η αγάπη, αν την έχεις, είναι σαν τη Λερναία Ύδρα. Για κάθε κομμάτι που "χάνεις" φυτρώνουν δυο. :-)
Καλό ΣΚ!
Είναι αυτό που λένε οτι μπορείς να επιβάλεις σιωπή στα αισθήματά σου, μα όχι όρια...
Μπορέις να θάψεις στη λήθη την αγάπη, μα κάποια στιγμή θα επιστρέψει και θα σε χτυπήσει κατάστηθα...
Είναι απαράβατος όρος...
καλά να περνάς, σε φιλώ...
@ Artanis,
έτσι νομίζω κι εγώ.
Τι, δεν έχει εκδρομούλα αυτό το ΣΚ;
Φιλιά κι από μένα.
Κι εγώ έτσι το πήρα ακριβώς. Αλλά δεν ένιωσα ακόμα τόσο άδεια, σε καμιά φάση της ζωής μου. Ίσως επειδή είμαι εκρηκτική και ξεσπάω, οπότε μετά ηρεμώ και θυμάμαι μόνο τα καλά.
Δημοσίευση σχολίου