+00.jpg)
Ένα καλοκαιριάτικο πρωινό ο επτάχρονος Κορεάτης Σανγκ-Γου επιβιβάζεται με τη μητέρα του στο λεωφορείο που θα τους οδηγήσει σ' ένα μικρό χωριό της επαρχίας, όπου κατοικεί η σχεδόν ογδοντάχρονη μουγκή και ταλαιπωρημένη από την οστεοπόρωση γιαγιά του. Ο μικρός προορίζεται να φιλοξενηθεί εκεί, ωσότου η άνεργη μητέρα του βρει δουλειά κι επιστρέψει να τον πάρει.
Μαθημένος σ' ένα καθαρά αστικό περιβάλλον και με τον εγωκεντρισμό της ηλικίας του, δε δείχνει κανέναν απολύτως σεβασμό στη γιαγιά και δε χάνει ευκαιρία να φανερώνει την αποστροφή του
+01.jpg)
για τον παραδοσιακό τρόπο ζωής στο χωριό με τις φτωχικές καλύβες που στερούνται στοιχειώδεις ανέσεις όπως ηλεκτρισμό και τρεχούμενο νερό.Παρά τον μόνιμο θυμό και την άρνηση του μικρού η γιαγιά τον αντιμετωπίζει με υπομονή, κατανόηση και αγάπη. Το μόνο που ζητά απ' αυτόν είναι να της περνά την κλωστή στη βελόνα που ράβει.
+04.jpg)
Αυτή η άνευ όρων αγάπη που απλόχερα χαρίζει η γιαγιά θα διαπεράσει τη σκληρότητα του παιδιού και θα βρει τον τρόπο ν' αγγίξει την ψυχή του.
+03.jpg)
Όταν έρθει η ώρα να επιστρέψει στη Σεούλ με τη μητέρα του, το παιδί θα αποχαιρετήσει με δάκρυα τη γιαγιά έχοντας πάρει ένα πολύτιμο μάθημα ζωής.
+05.jpg)
Την ταινία σκηνοθέτησε η Lee Jeong-Hyang. Η Kim Eul-Boon, που υποδύεται τη γιαγιά, δεν είναι επαγγελματίας ηθοποιός. Η ταινία γυρίστηκε το 2002, απέσπασε το βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν και κυκλοφόρησε σε dvd το 2003 από την Paramount. Κυκλοφορεί και με ελληνικούς υπότιτλους από την Προοπτική. Αφιερωμένη σε όλες τις γιαγιάδες του κόσμου, βαθιά ανθρώπινη, αξίζει να την αναζητήσετε και να τη δείτε. Μην παραλείψετε όμως να εφοδιαστείτε με κουτί χαρτομάντιλα--θα σας χρειαστούν οπωσδήποτε.
9 σχόλια:
πρέπει να είναι πολύ ωραία ταινία...
καλημέρα Νερένια, καλά να περνάς...
@ Artanis,
πολύ ωραία και άκρως συγκινητική. Δεν μπορείς να μείνεις αμέτοχος βλέποντάς τη. Για μένα απέκτησε ξεχωριστή σημασία γιατί με τη γιαγιά μου είχα μεγάλο δέσιμο και ιδιαίτερη σχέση.
Να είσαι καλά!
Από τις πιο αγαπημένες ταινίες μου! Την είχα δει και είχα κατασυγκινηθεί για τον ίδιο λόγο που αναφέρεις. Ανακάλεσες μνήμες και πάλι...
Με συγκλονίζει όμως στις ταινίες αυτές του Κορεάτικου, Ιρανικού, Γιαπωνέζικου και Κινέζικου κινηματογράφου, η καρτερικότητα, η γαλήνη, η σοφία, η υπομονή αυτών των γυναικών. Ιδιότητες που για να τις αποκτήσουμε στη Δύση, πρέπει να φτάσουμε στη δύση του βίου μας και αν...
Καλησπέρες δροσερές!
Ομορφο post !
@ Μαριάννα,
χαίρομαι που την έχεις δει την ταινία και σου άρεσε τόσο. Σ' όποιον έχω μιλήσει γι' αυτήν (κι έχω φίλους αρκετά σινεφίλ) την αγνοούσε. Γι' αυτό έβαλα την ανάρτηση, αν και η ταινία είναι παλιά. Έτσι κι αλλιώς η σχέση μου με το χρόνο είναι πολύ περίεργη. Και πάντα έναντι του επίκαιρου αντιτάσσω το διαχρονικό.
Την κατάσταση που επικρατεί στην Καλαμάτα ως προς τις κινηματογραφικές επιλογές την ξέρεις καλά, φαντάζομαι (το σημαντικότερο από τα αρνητικά του να ζω εδώ). Ταινίες ποιότητας ή μιας άλλης οπτικής θα φτάσουν καθυστερημένα, αν ποτέ φτάσουν. Έτσι καλύπτω τα κενά στις επισκέψεις μου (όχι τόσο συχνές) στην Αθήνα ή στα τοπικά βιντεοκλάμπ. Μ' αυτό τον τρόπο ανακάλυψα κι αυτήν την ταινία.
Πράγματι οι άνθρωποι αυτοί (εξακολουθούν να)έχουν μια άλλη στάση ζωής για διάφορους λόγους που δεν είναι της παρούσης να συζητήσουμε. Αυτό τους καθιστά και γοητευτικούς στα μάτια ημών των δυτικών, έτσι δεν είναι;
Όντως πρέπει να έχουμε πολλά κοινά. Αυτό κατάλαβα από μια πιο λεπτομερή περιήγηση χθες στη γειτονιά σου, όπου βρήκα πολλές αγάπες μου να μου γνέφουν (Albinoni, Lorca, Rilke, ...μερικές απ' αυτές).
Χαίρομαι που ανταμώσαμε. Να είσαι καλά!
@ habilis,
σ' ευχαριστώ πολύ και σε καλωσορίζω στα ...νερά μου.
Καλημέρα!
Πολύ τρυφερή φαίνεται... λατρεύω αυτές τις ταινίες ανατολικού κινηματογράφου που αναδεικνύουν αυτές τις σχέσεις... πάντα η υπομονή σε συνδυασμό με την απλόχερη αγάπη ανοίγουν δρόμους...
Φιλί και καλημέρα
@ Καλέ μου συνΟΔΟΙΠΟΡΕ,
δε θα μπορούσα παρά να συμφωνήσω.
Καλό απόγευμα!
Όντως ο κινηματογράφος και το θέατρο είναι ένα πρόβλημα στις επαρχίες. Ωστόσο τα χρόνια που ήμουν εγώ υπήρχαν οι κινηματογραφικές λέσχες και οι δημοτικοί κινηματογράφοι. Κάλυπταν το κενό. Ειδικά όταν το πρόγραμμα το διαμορφώναμε εμείς οι ίδιοι. :)
Είχαμε όμως άλλα πολλά πολιτιστικά ενδιαφέροντα. Χορός, το δηπεθέ, τους συλλόγους και κυρίως εκλεκτές παρέες που είχες το χρόνο και την άνεση να τους συναντάς καθημερινά για ουζάκι ή καφέ τα μεσημεράκια στη λιακάδα ή για ότι φανταστείς τα βράδια.
Μήπως κι η Αθήνα είναι προσβάσιμη πια στο κέντρο; Απεργίες, πορείες, βανδαλισμοί, φωτιές και ματ ήταν ο χειμώνας μας.
Και τα σινεμά τα σινεφίλ, είναι τα πιο πολλά κέντρο. Ας είναι καλά το δίκτυο και τα βιντεοκλάμπ.
Την ταινία αυτή, μαζί με το «Ο δρόμος για το σπίτι του Γιμού» και μία παλιά που αναφερόταν στη Χιροσίμα, πάλι με μια γιαγιά, αλλά γιαπωνέζικη, όχι αμερικανιά, τις έχω φυλάξει στις πολύ αγαπημένες. Καθώς και το Ουγκέτσου Μονογκατάρι, τη Βροχή, τις Κούκλες του Τακέσι Κιτάνο ή το Μακαρόνι του Ετόρε Σκόλα.
Σταματάω γιατί θα σε ζαλίσω εντελώς... :))) αφού ο κατάλογος τελειωμό δεν έχει.
Καλό βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου