Απόγευμα Σαββάτου καθ' οδόν προς το Νομιτσί, μικρό χωριό της μεσσηνιακής Μάνης. Μικρή στάση στην Καρδαμύλη, στο παντοπωλείο, απ' όπου προμηθευόμαστε τα χρειώδη του Σαββατοκύριακου και νερό (ως γνωστόν ήταν και συχνά παραμένει "ακριβό" στη Μάνη). Τα ψώνια τελειώνουν και περιμένω υπομονετικά στο ταμείο τη σειρά μου να πληρώσω. Απ' έξω ακούγεται η γκρίνια ενός πιτσιρικά που θέλει να μείνει λίγο ακόμα να παίξει με το φίλο του. Ακούγεται και η φωνή της μαμάς του που επιτακτικά του ζητά να μπει αμέσως στο αυτοκίνητο για να φύγουν. Ο μικρός δεν παραδίνεται αμαχητί. Επιστρατεύει τα μεγάλα μέσα: συνεχίζει να μουρμουρίζει μ' ένα ίχνος παράπονου στη φωνή, ελπίζοντας να τη μεταπείσει. Μάταια. Η μητέρα αποφασιστικά υψώνει τον τόνο της φωνής της και λέει : "Μπες μέσα στ' αμάξι αμέσως, να μη γίνει της π...νας το κάγκελο!". Εμβρόντητη ρίχνω έξω μια ματιά. Η γλυκομιλούσα, στοργική μήτηρ έχει ανοίξει την πόρτα, σπρώχνει το παιδί μέσα και κατόπιν κάθεται στο τιμόνι του απαστράπτοντος μαύρου SUV.
1 σχόλιο:
Λίγο πριν το Πάσχα είχα μια ανάλογη εμπειρία στη Γλυφάδα. Στο αίθριο κάποιου εμπορικού κέντρου βλέπω ενα κοριτσάκι, περίπου πέντε ετών να έχει γίνει κατακόκκινο απο το κλάμα. Το πλησιάζω και μου λέει ότι είχε χάσει τη μητέρα του. Το παίρνω απο το χέρι και αρχίζουμε να πηγαίνουμε απο κατάστημα σε κατάστημα. Είχε περάσει ενα τέταρτο και σκεφτόμουν ότι θα έπρεπε να καλέσω την αστυνομία, όταν ακούω πίσω μου μια γυναικεία φωνή: "Ειρήνη, που είσαι; Δεν σου είπα να πιαστείς απο τις σακούλες;" Γυρίζω και βλέπω μια κυρία φορτωμένη με ψώνια απο γνωστό οίκο μόδας. Ούτε ευχαριστώ δεν είπε... Πήρε το παιδί σαν άλλη μια αποσκευή και απλά έφυγε!
Δημοσίευση σχολίου