Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 2017

Γιώργος Ιωάννου, Το κέλυφος


Το κέλυφος


Είναι ειδική η ομορφιά που μπορεί να σου θραύσει το κέλυφος. Μέσα στο κέλυφος βρίσκεται κλεισμένη η βαθιά μυστική χαρά, που όταν ξεχυθεί σε παραλύει. Αυτό το ωοειδές πράγμα, το ντυμένο με κέλυφος, είναι χωμένο κάπου ανάμεσα στην κοιλιά και το στέρνο σου. Και θα πρέπει να ’ναι πολύ μικρό –μικρό μα θαυματουργό– για να μην μπορείς να το ψηλαφείς ούτε και να το αισθάνεσαι. Ίσως να ’ναι και κάπως ευκίνητο, γιατί όταν ξεχύνεται το υγρό του, άλλοτε το νιώθεις πιο υψηλά και άλλοτε πιο χαμηλά, ανάλογα με το πρόσωπο που σου το θραύει.

Μέσα σ’ αυτό το κέλυφος κρύβεται πεισματικά η αληθινή χαρά και η έκσταση. Γι’ αυτό και όταν κυκλοφορείς στους δρόμους είσαι, συνήθως, σαν αδιάφορος ερωτικά, σαν ξεχωρισμένος από τις ερωτικές ώρες σου –δεν είσαι περιχυμένος από ερωτικούς χυμούς ανά πάσα στιγμή. Αυτό γίνεται μόνο όταν αντικριστείς με το πρόσωπο που θαρρείς ότι έχει την ικανότητα να σου σπάσει το κέλυφος. Και κάτι τέτοιο συμβαίνει, ευτυχώς, σπάνια.

Όλη σου η περιφορά ανάμεσα στους ανθρώπους δεν είναι παρά η αναζήτηση του ατόμου που μπορεί να σου θραύει το κέλυφος. Και όμως παρά την αναζήτηση, την προσοχή και την πείρα, στις εκατό φορές, στις χίλιες φορές, η μία επιλογή είναι σωστή και οι άλλες όλες λαθεμένες. Δεν σκέφτηκες λογικά όταν επέλεγες, ξέχασες να κάνεις στον εαυτό σου την ερώτηση για το κέλυφος, δεν μετέφερες τη μορφή του ατόμου αυτού εντός σου, δεν τη φαντάστηκες να διέρχεται τις αισθήσεις σου και να θραύει το κέλυφος. Αλλά αφέθηκες στις εντυπώσεις της στιγμής, στην εκλογή τού κατά τη γενική αντίληψη ωραίου ατόμου. Και τώρα σε αφήνει αδιάφορο, δεν σου κάνει. Και πάνε χαμένοι οι ελιγμοί σου, οι κυκλωτικές κινήσεις σου, οι επίμονες ματιές σου, οι καίριες ερωτήσεις σου και μετά ο ιδρώτας του προσώπου σου και του κορμιού σου. Το κέλυφος έμεινε ανέπαφο, ούτε κινδύνεψε καν να ραγίσει. Βέβαια, υποκρίθηκες ή ξεγελάστηκες ότι κάτι σου συμβαίνει, μα τίποτε δεν σου συνέβαινε και έλεγες ψέματα στον εαυτό σου.

Πρέπει να είναι ισχυρό, σκληρό, το κέλυφος αυτό, γιατί ελάχιστα είναι τα άτομα που σου το θρυμμάτισαν ως τώρα και απελευθέρωσαν την αχαλίνωτη υπόστασή σου, όπου δεν ήξερες τι σου γινόταν και αδιαφορούσες για το ποιος σε είχε υπό την παρακολούθησή του. Κι εσένα που σε θεωρούν μετρημένο και φρονιμότατο σε είδαν ακόμα και σε χωριά μέσα, σε μια χούφτα ανθρώπους μέσα, να διαπράττεις απερισκεψίες ανήκουστες.

Όποιος διαβάζει τις γραμμές αυτές θα φαντάζεται τολμήματα διάφορα, ερωτικές αποκοτιές και σκληρές δοκιμασίες του πληρώματος. Τίποτε απατηλότερον αυτού. Όχι μόνο ερωτικές επαφές και πράξεις δεν είναι απαραίτητες, μα δεν χρειάζεται ούτε καλημέρα καμιά φορά, για να πάρει να ραγίζει το κέλυφος. Μια ματιά είναι αρκετή, ακόμα και μόνο δική σου, μη διασταυρωμένη ματιά, για να νιώσεις πως κάτι το ιδιαίτερο συμβαίνει μέσα σου. Και πως ούτε χρόνος υπάρχει πια ούτε επείγουσες δουλειές ούτε αρρώστιες ούτε προχωρημένη ηλικία. Είσαι πάνω από όλα αυτά, ανώτερος και ικανός για όλα.

Θέλεις να κοιτάζεις στα μάτια του ατόμου που σε συντάραξε, αποκεί εκπέμπεται η δύναμη που κρούει και τελικά θραύει το κέλυφος. Η δύναμη αυτή δεν είναι απαραίτητο να περιέχει σκληράδα ή μαλακάδα. Φτάνει να περιέχει αποχρώσεις βαθιές, να υπόσχεται σώμα και χαρακτήρα με πτυχές άπειρες – αυτή η μικρή περιοχή που μπορεί όμως να είναι φορτωμένη με ανεξάντλητο μυστήριο. Θέλεις να κοιτάζεις δυνατά στα μάτια του ατόμου σου, για να εισχωρήσεις βαθιά του κι εσύ. Δεν αποκλείεται να κρούεις κι εσύ το δικό του κέλυφος. Ένα τέτοιο πρόσωπο, σκεύος της δύσκολης εκλογής σου, πρέπει κι αυτό να έχει σε κάποια θήκη προφυλαγμένη τη μυστική χαρά του. Δεν μπορεί εσύ ο σφιχτοδεμένος να ρέπεις προς άτομα σαλιάρικα με διάχυτο συνεχώς το ερωτικό αίσθημά τους. Πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει μια αναλογία ανάμεσά μας. Έτσι πιθανώς εξηγείται πώς από πολύ νωρίς και μέχρι τώρα ακόμα συμβαίνει από καιρό σε καιρό να σου αφοσιώνονται άνθρωποι, που καμιά λογική δεν μπορεί να εξηγήσει την αφοσίωσή τους. Είναι κατά πολύ ανώτεροί σου και στην ομορφιά και στη νεότητα και στην ερωτική πρόκληση. Και όμως κουρνιάζουν κοντά σου και ούτε σκέψη κάνουν για να δοθούν αλλού ή να δοθούν και αλλού, κρυφά και δόλια, όπως γίνεται στις συνηθισμένες σχέσεις. Τους θραύεις, φαίνεται, κι εσύ το κέλυφος, ξεχύνεις την έκσταση εντός τους. Είσαι η κλώσα που κλωσάει τ’ αβγά τους και κάθε φορά όταν αυτά ωριμάζουν, τα εκκολάπτει κρούοντας με τη μύτη της το κέλυφος.

Αλλιώς είναι χαμένος κόπος, άδικο πέρασμα δίπλα από σώματα, που δεν μένουν απλώς κλειστά, μα που δεν έχουν να σου προσφέρουν τίποτα, όσο κι αν επιμένεις.


Γιώργος Ιωάννου, Καταπακτή | πεζά κείμενα, εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 1989

__________________________________

Πηγή για την εικόνα: εδώ


3 σχόλια:

Vicky Papaprodromou είπε...

Πολύ καλά έκανες και το δημοσίευσες, Ελένη. Θα το δανειστώ κάποια στιγμή στο μέλλον, ναι;

Ελένη Μπέη είπε...

Φυσικά. Όποτε θες. Αφού τον αγαπάμε κι οι δυο.

Vicky Papaprodromou είπε...

Ε ναι, κάτσε να τελειώσω με όλα τα παλιά και έχουμε μέλλον.