tag:blogger.com,1999:blog-85004071684547928852024-03-13T21:45:06.513+02:00Μικρός Ναυτίλοςκαταδύσεις
και
περιδινήσεις
στο «εκθαμβωτικό εὖ»
του πολύπτυχου κόσμουΕλένη Μπέηhttp://www.blogger.com/profile/16751226046818927584noreply@blogger.comBlogger470125tag:blogger.com,1999:blog-8500407168454792885.post-1391163831839963482022-12-04T13:10:00.000+02:002022-12-04T13:12:24.365+02:00Στα μάτια σου έπεσε βροχή / Σταύρος Κουγιουμτζής – Γιάννης Κακουλίδης<p> </p>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="545" src="https://www.youtube.com/embed/3ddqlghB-7A" title="YouTube video player" width="825"></iframe> <div><b><span style="color: #e06666; font-size: large;">Στα μάτια σου έπεσε βροχή</span></b></div><div> </div><div>Μουσική: <span style="color: #e06666;">Σταύρος Κουγιουμτζής</span> </div><div>Στίχοι: <span style="color: #e06666;">Γιάννης Κακουλίδης</span> </div><div>Τραγούδι: <span style="color: #e06666;">Αλέκα Μαβίλη</span> </div><div><br /></div><div><br /></div><div>Ποιος έχει μάτια να κοιτά </div><div>την απονιά του κόσμου </div><div>ποιος έχει δάκρυ να πονά </div><div>το μάραμα του δυόσμου </div><div><br /></div><div>Στα μάτια σου έπεσε βροχή </div><div>στα δάχτυλά σου χιόνι </div><div>κι εκεί που φώλιαζ' η χαρά </div><div>τώρα φωλιάζουν πόνοι </div><div><br /></div><div>Ποιος είδε νύχτα τη φωτιά </div><div>να κλαίει με τ' αγέρι </div><div>και το πώς κλαίνε τα πουλιά </div><div>που φεύγουν γι' άλλα μέρη </div><div><br /></div><div>Στα μάτια σου έπεσε βροχή </div><div>στα δάχτυλά σου χιόνι </div><div>κι εκεί που φώλιαζ' η χαρά </div><div>τώρα φωλιάζουν πόνοι </div><div><br /></div><div>__________________________ </div><div><br /></div><div> </div><div>Τραγούδι του 1967 από δίσκο 45 στροφών [<a href="https://www.ogdoo.gr/erevna/thema/ta-45aria-tis-alekas-mavili" target="_blank">Odeon DSOG-3316</a>]. Στην άλλη όψη υπήρχε το τραγούδι «Μαύρισε ο ουρανός» σε μουσική και στίχους των Κουγιουμτζή και Κακουλίδη αντίστοιχα κι ερμηνεύτρια τη Μαβίλη.
</div><div><br /></div><div><br /></div>Ελένη Μπέηhttp://www.blogger.com/profile/16751226046818927584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8500407168454792885.post-52638243263841924382022-12-04T12:37:00.002+02:002022-12-04T13:16:02.444+02:00Μαύρισε ο ουρανός / Σταύρος Κουγιουμτζής – Γιάννης Κακουλίδης<iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="545" src="https://www.youtube.com/embed/z2BRO579Leg" title="YouTube video player" width="825"></iframe> <div><span style="color: #e06666; font-size: large;"><b>Μαύρισε ο ουρανός</b></span> </div><div><br /></div><div>Μουσική: <span style="color: #e06666;">Σταύρος Κουγιουμτζής</span> </div><div>Στίχοι: <span style="color: #e06666;">Γιάννης Κακουλίδης</span> </div><div>Τραγούδι: <span style="color: #e06666;">Αλέκα Μαβίλη</span> </div><div><br /></div><div><br /></div><div>Πάνω στα πικρά σου χέρια </div><div>έχει πέσει κεραυνός </div><div>μέσα στα βαθιά σου μάτια </div><div>μαύρισε ο ουρανός </div><div><br /></div><div>Πέρα στα βαθιά ποτάμια </div><div>φύτεψα διπλό καημό </div><div>να τον σβήσουν τα φιλιά σου </div><div>μέσα στο γλυφό νερό </div><div><br /></div><div>Η πικρή χαρά μάς διώχνει </div><div>κι είν' ο πόνος αδερφός </div><div>στην καρδιά και στ' όνειρό μας </div><div>κρύφτηκε ο στεναγμός </div><div><br /></div><div> ___________________ </div><div><br /></div><div>Τραγούδι του 1967 από δίσκο 45 στροφών [<a href="https://www.ogdoo.gr/erevna/thema/ta-45aria-tis-alekas-mavili" target="_blank">Odeon DSOG-3316</a>]. Στην άλλη όψη υπήρχε το τραγούδι «Στα μάτια σου έπεσε βροχή» σε μουσική και στίχους των Κουγιουμτζή και Κακουλίδη αντίστοιχα κι ερμηνεύτρια τη Μαβίλη. </div><div><br /></div><div><br /></div>Ελένη Μπέηhttp://www.blogger.com/profile/16751226046818927584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8500407168454792885.post-17007213724389884012021-05-01T07:00:00.002+03:002021-05-01T07:00:00.247+03:00Παπαδημητρίου Δημήτρης & Νίκος Γκάτσος, Μέρες Επιταφίου | Μέγα Σάββατον<p> </p>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="545" src="https://www.youtube.com/embed/pz4wAUlXyhc" title="YouTube video player" width="825"></iframe><div><br /></div><span style="color: #f3f3f3;">
Σύνθεση - ενορχήστρωση: <b>Δημήτρης Παπαδημητρίου</b></span><div><span style="color: #f3f3f3;">Κείμενο - Λιμπρέτο: <b>Νίκος Γκάτσος</b></span></div><div><span style="color: #f3f3f3;">Μουσική διεύθυνση: <b>Λουκάς Καρυτινός</b></span></div><div><span style="color: #f3f3f3;">Διδασκαλία χορωδίας: <b>Βαλερύ Ορέσκιν</b></span></div><div><b><span style="color: #f3f3f3;">Καμεράτα | Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής και Χορωδία</span></b></div><div><span style="color: #f3f3f3;">Ερμηνεία: <b>Μανώλης Μητσιάς</b></span></div><div><span style="color: #f3f3f3;">Από το άλμπουμ <b>«Μέρες Επιταφίου»</b> (2015)</span></div><div><br /></div><div><br /></div><div><b><span style="color: #c27ba0; font-size: x-large;">Μέγα Σάββατον</span></b></div><div><br /></div><div><i>Μέμνησο!</i></div><div><br /></div><div>Όλα στερέψαν σιγά σιγά.</div><div>Τα περιστέρια πετούν αργά</div><div>σε λίμνες άνυδρες βάλτους υγρούς</div><div>σε διψασμένους κήπους κι αγρούς.</div><div><br /></div><div><i>Μέμνησο τῶν παιδίων ἃ σοί ἒδωκεν ὁ Θεός.</i></div><div><br /></div><div>Πίσω απ’ τους λόφους τους χαμηλούς</div><div>με τους προφήτες και τους τρελούς</div><div>στέκουν παράμερα τρία παιδιά</div><div>σα γλαροπούλια στην αμμουδιά.</div><div><br /></div><div><i>Τά ρήματα ἃ λελάληκας ἡμῖν πνεῦμά ἐστιν καί ζωή ἐστιν.</i></div><div><br /></div><div>Μες στων καιρών την ανημποριά</div><div>διώξε το γρέγο και το βοριά</div><div>και ξαναγύρισε ήλιε στη γη</div><div>με του θριάμβου σου την κραυγή.</div><div><br /></div><div><i>Ὃτι σύ εἶ ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή καί ἡ ἀνάστασις.
Ὁ ὢν καί ὁ ἦν καί ὁ ἐρχόμενος.</i><div><br /></div><div>___________________<div><br /></div><div><br /></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #f3f3f3;"><b>Σημείωση:</b> Το έργο <b>«Μέρες Επιταφίου»</b> ήταν παραγγελία του Μάνου Χατζιδάκι στον Νίκο Γκάτσο. Ο Μάνος Χατζιδάκις σκόπευε να γράψει εκείνος μουσική και να το παρουσιάσει με την Ορχήστρα των Χρωμάτων και ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά τη Μεγάλη Εβδομάδα του 1990. Τελικά, το έργο μελοποιήθηκε από τον Δημήτρη Παπαδημητρίου και παρουσιάστηκε τη Μεγάλη Τετάρτη του 2014 στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών με λαϊκό ερμηνευτή επίσης τον Μανώλη Μητσιά. Εκδόθηκε σε CD το 2015 (Πηγή για τις πληροφορίες αυτές το βιβλίο: <b>Νίκος Γκάτσος, Όλα τα τραγούδια, εκδ. Πατάκη</b>.)
</span></div></div><div><br /></div><div><br /></div></div>Ελένη Μπέηhttp://www.blogger.com/profile/16751226046818927584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8500407168454792885.post-24837187291052579602021-04-30T07:00:00.003+03:002021-04-30T07:00:00.279+03:00Δημήτρης Παπαδημητρίου & Νίκος Γκάτσος, Μέρες Επιταφίου | Μεγάλη Παρασκευή<p> </p>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="545" src="https://www.youtube.com/embed/svNa5E1bdvs" title="YouTube video player" width="825"></iframe><div><br /></div><span style="color: #f3f3f3;">
Σύνθεση - ενορχήστρωση: <b>Δημήτρης Παπαδημητρίου</b></span><div><span style="color: #f3f3f3;">Κείμενο - Λιμπρέτο: <b>Νίκος Γκάτσος</b></span></div><div><span style="color: #f3f3f3;">Μουσική διεύθυνση: <b>Λουκάς Καρυτινός</b></span></div><div><span style="color: #f3f3f3;">Διδασκαλία χορωδίας: <b>Βαλερύ Ορέσκιν</b></span></div><div><b><span style="color: #f3f3f3;">Καμεράτα | Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής και Χορωδία</span></b></div><div><span style="color: #f3f3f3;">Ερμηνεία: <b>Μανώλης Μητσιάς</b></span></div><div><span style="color: #f3f3f3;">Από το άλμπουμ <b>«Μέρες Επιταφίου»</b> (2015)</span></div><div><br /></div><div><br /></div><div><span style="color: #c27ba0; font-size: x-large;"><b>Μεγάλη Παρασκευή</b></span></div><div><br /></div><div><i>Ἂξιος ὁ τήν γῆν κρεμάσας ἐν ὕδασιν.</i></div><div><br /></div><div>Βαριά τα βήματά μου σέρνω</div><div>στο φως της μέρας το θαμπό</div><div>κρίνα της άνοιξης σού φέρνω</div><div>και στο σταυρό σου τ’ ακουμπώ –</div><div>φίλε δακρυοπότιστε</div><div>των πρωτίστων πρώτιστε</div><div>των πρωτίστων πρώτιστε.</div><div><br /></div><div><i>Ἂξιος ὁ νεφέλαις κοσμήσας τό στερέωμα.</i></div><div><br /></div><div>Άρρωστος κύλησε ο αιώνας</div><div>κι ο ήλιος βγαίνει μισερός</div><div>σαν το φτερό της χελιδόνας</div><div>που το σακάτεψε ο καιρός –</div><div>φίλε τρισμακάριστε</div><div>των αρίστων άριστε</div><div>των αρίστων άριστε.</div><div><br /></div><div><i>Ἂξιος ὁ τήν γῆν ζωγραφήσας τοῖς ἄνθεσιν.</i></div><div><br /></div><div>Σήμερα ο Άδης ηνεώχθη</div><div>γεφύρι εγίνη ο Γολγοθάς</div><div>και στου θανάτου εσύ την όχθη</div><div>άφατο δρόμο ακολουθάς –</div><div>έγγιστε κι ανέγγιστε</div><div>των μεγίστων μέγιστε</div><div>των μεγίστων μέγιστε.</div><div><br /></div><div><i>Ἂξιον ἐστί τό αρνίον τό ἐσφαγμένον</i>.</div><div><br /></div><div>____________________</div><div><br /></div><div><br /></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #f3f3f3;"><b>Σημείωση:</b> Το έργο <b>«Μέρες Επιταφίου»</b> ήταν παραγγελία του Μάνου Χατζιδάκι στον Νίκο Γκάτσο. Ο Μάνος Χατζιδάκις σκόπευε να γράψει εκείνος μουσική και να το παρουσιάσει με την Ορχήστρα των Χρωμάτων και ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά τη Μεγάλη Εβδομάδα του 1990. Τελικά, το έργο μελοποιήθηκε από τον Δημήτρη Παπαδημητρίου και παρουσιάστηκε τη Μεγάλη Τετάρτη του 2014 στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών με λαϊκό ερμηνευτή επίσης τον Μανώλη Μητσιά. Εκδόθηκε σε CD το 2015 (Πηγή για τις πληροφορίες αυτές το βιβλίο: <b>Νίκος Γκάτσος, Όλα τα τραγούδια, εκδ. Πατάκη</b>.)
</span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div><br /></div>Ελένη Μπέηhttp://www.blogger.com/profile/16751226046818927584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8500407168454792885.post-78075488464724913432021-04-29T07:00:00.006+03:002021-04-29T07:00:00.248+03:00Δημήτρης Παπαδημητρίου & Νίκος Γκάτσος, Μέρες Επιταφίου | Μεγάλη Πέμπτη<p> </p>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="545" src="https://www.youtube.com/embed/N408LsEhmNI" title="YouTube video player" width="825"></iframe><div><br /></div><span style="color: #f3f3f3;">
Σύνθεση - ενορχήστρωση: <b>Δημήτρης Παπαδημητρίου</b> </span><div><span style="color: #f3f3f3;">Κείμενο - Λιμπρέτο: <b>Νίκος Γκάτσος</b></span></div><div><span style="color: #f3f3f3;">Μουσική διεύθυνση: <b>Λουκάς Καρυτινός</b></span></div><div><span style="color: #f3f3f3;">Διδασκαλία χορωδίας: <b>Βαλερύ Ορέσκιν</b></span></div><div><b><span style="color: #f3f3f3;">Καμεράτα | Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής και Χορωδία</span></b></div><div><span style="color: #f3f3f3;">Ερμηνεία: <b>Μανώλης Μητσιάς</b></span></div><div><span style="color: #f3f3f3;">Από το άλμπουμ <b>«Μέρες Επιταφίου»</b> (2015)</span></div><div><br /></div><div><br /></div><div><span style="color: #c27ba0; font-size: x-large;"><b>Μεγάλη Πέμπτη</b></span></div><div><br /></div><div><i>Τά ἔργα του ἀληθινά καί αἱ ὁδοί του εὐθεῖαι.</i></div><div><br /></div><div>Αυτός που κρέμασε τον ήλιο</div><div>στο μεσοδόκι τ’ ουρανού</div><div>κρέμεται σήμερα σε ξύλο –</div><div>ίλεως Κύριε γενού!</div><div>Και στ’ ασπαλάθια της ερήμου</div><div>μια μάνα φώναξε: «Παιδί μου!».</div><div><br /></div><div><i>Διά ξύλου τά τέκνα τοῦ Ἀδάμ</i></div><div><i>Παραδείσου γεγόνασιν ἄποικοι.</i></div><div><br /></div><div>Με του Απριλιού τ’ αρχαία μάγια</div><div>με των δαιμόνων το φιλί</div><div>μπήκε στο σπίτι κουκουβάγια</div><div>μπήκε κοράκι στην αυλή.</div><div>Κι όλα τ’ αγρίμια στο λαγκάδι</div><div>πήραν το δρόμο για τον Άδη.</div><div><br /></div><div><i>Ἐλήλυθε εἰς τήν γῆν ἳνα μαρτυρήσῃ τῇ ἀληθείᾳ.</i></div><div><br /></div><div>Θα ξανασπείρει καλοκαίρια</div><div>στην άγρια παγωνιά του νου</div><div>αυτός που κάρφωσε τ’ αστέρια</div><div>στην άγια σκέπη τ’ ουρανού.</div><div>Κι εγώ κι εσύ κι εμείς κι οι άλλοι</div><div>θα γεννηθούμε τότε πάλι.</div><div><br /></div><div><i>Οὗτος ἐστιν ἡ ζωή καί τό φῶς καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου.</i></div><div><br /></div><div>__________________</div><div><br /></div><div><br /></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #f3f3f3;"><b>Σημείωση:</b> Το έργο <b>«Μέρες Επιταφίου»</b> ήταν παραγγελία του Μάνου Χατζιδάκι στον Νίκο Γκάτσο. Ο Μάνος Χατζιδάκις σκόπευε να γράψει εκείνος μουσική και να το παρουσιάσει με την Ορχήστρα των Χρωμάτων και ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά τη Μεγάλη Εβδομάδα του 1990. Τελικά, το έργο μελοποιήθηκε από τον Δημήτρη Παπαδημητρίου και παρουσιάστηκε τη Μεγάλη Τετάρτη του 2014 στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών με λαϊκό ερμηνευτή επίσης τον Μανώλη Μητσιά. Εκδόθηκε σε CD το 2015 (Πηγή για τις πληροφορίες αυτές το βιβλίο: <b>Νίκος Γκάτσος, Όλα τα τραγούδια, εκδ. Πατάκη</b>.)</span></div><div><br /></div><div><br /></div>Ελένη Μπέηhttp://www.blogger.com/profile/16751226046818927584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8500407168454792885.post-23655678052991343882021-04-28T20:00:00.014+03:002021-04-29T12:13:59.259+03:00Παπαδημητρίου Δημήτρης & Νίκος Γκάτσος, Μέρες Επιταφίου | Ιντερλούδιο (Ορχηστρικό)<p> </p>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="545" src="https://www.youtube.com/embed/4I2vKucTQYg" title="YouTube video player" width="825"></iframe><div><br /></div><div><span style="color: #f3f3f3;">Σύνθεση - ενορχήστρωση: <b>Δημήτρης Παπαδημητρίου</b></span></div><div><span style="color: #f3f3f3;">Μουσική διεύθυνση: <b>Λουκάς Καρυτινός</b></span></div><div><span style="color: #f3f3f3;">Διδασκαλία χορωδίας: <b>Βαλερύ Ορέσκιν</b></span></div><div><b><span style="color: #f3f3f3;">Καμεράτα | Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής και Χορωδία</span></b></div><div><span style="color: #f3f3f3;">Από το άλμπουμ <b>«Μέρες Επιταφίου»</b> (2015)</span></div><div>______________________</div><div><br /></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #f3f3f3;"><b>Σημείωση:</b> Το έργο <b>«Μέρες Επιταφίου»</b> ήταν παραγγελία του Μάνου Χατζιδάκι στον Νίκο Γκάτσο. Ο Μάνος Χατζιδάκις σκόπευε να γράψει εκείνος μουσική και να το παρουσιάσει με την Ορχήστρα των Χρωμάτων και ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά τη Μεγάλη Εβδομάδα του 1990. Τελικά, το έργο μελοποιήθηκε από τον Δημήτρη Παπαδημητρίου και παρουσιάστηκε τη Μεγάλη Τετάρτη του 2014 στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών με λαϊκό ερμηνευτή επίσης τον Μανώλη Μητσιά. Εκδόθηκε σε CD το 2015 (Πηγή για τις πληροφορίες αυτές το βιβλίο: <b>Νίκος Γκάτσος, Όλα τα τραγούδια, εκδ. Πατάκη</b>.)</span></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div>Ελένη Μπέηhttp://www.blogger.com/profile/16751226046818927584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8500407168454792885.post-14280140538171903542021-04-28T07:00:00.007+03:002021-04-28T07:00:00.259+03:00Δημήτρης Παπαδημητρίου & Νίκος Γκάτσος, Μέρες Επιταφίου | Μεγάλη Τετάρτη<p> </p>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="545" src="https://www.youtube.com/embed/slgCQxTpAl0" title="YouTube video player" width="825"></iframe><div><br /></div><span style="color: #f3f3f3;">
Σύνθεση - ενορχήστρωση: <b>Δημήτρης Παπαδημητρίου</b> </span><div><span style="color: #f3f3f3;">Κείμενο - Λιμπρέτο: <b>Νίκος Γκάτσος</b> </span></div><div><span style="color: #f3f3f3;">Μουσική διεύθυνση: <b>Λουκάς Καρυτινός</b> </span></div><div><span style="color: #f3f3f3;">Διδασκαλία χορωδίας: <b>Βαλερύ Ορέσκιν</b> </span></div><div><span style="color: #f3f3f3;"><b>Καμεράτα | Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής και Χορωδία</b> </span></div><div><span style="color: #f3f3f3;">Ερμηνεία: <b>Μανώλης Μητσιάς / Μυρσίνη Μαργαρίτη</b> </span></div><div><span style="color: #f3f3f3;">Από το άλμπουμ <b>«Μέρες Επιταφίου»</b> (2015)</span> </div><div><br /></div><div><br /></div><div><span style="color: #c27ba0; font-size: x-large;"><b>Μεγάλη Τετάρτη</b></span> </div><div><br /></div><div><i>Ἐκ τῶν σπηλαίων τοῦ ὄρους ἐξῆλθον οἱ δαίμονες.</i> </div><div><br /></div><div>Τετάρτη των τεφρών και των παθών </div><div>ο θάνατος δεν έχει παρελθόν. </div><div>Τετάρτη των ψυχών και των αγγέλων</div><div>ο θάνατος δεν έχει ούτε μέλλον. </div><div><br /></div><div><i>Ὡς θάλασσα ὑαλίνη ὁμοία κρυστάλλῳ.</i> </div><div><br /></div><div>Του σύμπαντος ηχεί το εκκρεμές </div><div>ξυπνήστε ν’ αποδώσουμε τιμές. </div><div>Φανήκαν οι ουράνιοι σταρατηλάτες </div><div>σα σκοτεινού Ρουβίκωνα Γαλάτες. </div><div><br /></div><div><i>Πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη. Τά τρία ταῦτα. </i></div><div><i>Μείζων δέ τούτων ἡ ἀγάπη.</i> </div><div><br /></div><div>Της γης αναθαρρήσαν οι πληγές. </div><div>Πότε θ’ ανάψει ο ήλιος πυρκαγιές </div><div>να κάψουν το παλάτι του Ηρώδη </div><div>και τ’ άνθος του κακού να γίνει ρόδι; </div><div><br /></div><div><i>Πάντα ποιεῖτε ἳνα γένησθε ἄμεμπτοι καί ἀκέραιοι </i></div><div><i>μέσον γενεᾶς σκολιᾶς καί διεστραμμένης.</i> </div><div><br /></div><div>___________________ </div><div><br /></div><div><br /></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #f3f3f3;"><b>Σημείωση:</b> Το έργο <b>«Μέρες Επιταφίου»</b> ήταν παραγγελία του Μάνου Χατζιδάκι στον Νίκο Γκάτσο. Ο Μάνος Χατζιδάκις σκόπευε να γράψει εκείνος μουσική και να το παρουσιάσει με την Ορχήστρα των Χρωμάτων και ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά τη Μεγάλη Εβδομάδα του 1990. Τελικά, το έργο μελοποιήθηκε από τον Δημήτρη Παπαδημητρίου και παρουσιάστηκε τη Μεγάλη Τετάρτη του 2014 στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών με λαϊκό ερμηνευτή επίσης τον Μανώλη Μητσιά. Εκδόθηκε σε CD το 2015 (Πηγή για τις πληροφορίες αυτές το βιβλίο: <b>Νίκος Γκάτσος, Όλα τα τραγούδια, εκδ. Πατάκη</b>.)
</span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div>Ελένη Μπέηhttp://www.blogger.com/profile/16751226046818927584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8500407168454792885.post-32445707389833011812021-04-27T07:00:00.002+03:002021-04-27T07:00:00.263+03:00Δημήτρης Παπαδημητρίου & Νίκος Γκάτσος, Μέρες Επιταφίου | Μεγάλη Τρίτη<p> </p>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="545" src="https://www.youtube.com/embed/qnYADR5CREs" title="YouTube video player" width="825"></iframe><div><br /></div><span style="color: #f3f3f3;">
Σύνθεση - ενορχήστρωση: <b>Δημήτρης Παπαδημητρίου</b> </span><div><span style="color: #f3f3f3;">Κείμενο - Λιμπρέτο: <b>Νίκος Γκάτσος</b> </span></div><div><span style="color: #f3f3f3;">Μουσική διεύθυνση: <b>Λουκάς Καρυτινός</b> </span></div><div><span style="color: #f3f3f3;">Διδασκαλία χορωδίας: <b>Βαλερύ Ορέσκιν</b> </span></div><div><span style="color: #f3f3f3;"><b>Καμεράτα | Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής και Χορωδία</b> </span></div><div><span style="color: #f3f3f3;">Ερμηνεία: <b>Μανώλης Μητσιάς</b> </span></div><div><span style="color: #f3f3f3;">Από το άλμπουμ <b>«Μέρες Επιταφίου»</b> (2015)</span> </div><div><br /></div><div><br /></div><div><span style="color: #c27ba0; font-size: x-large;"><b>Μεγάλη Τρίτη</b></span> </div><div><br /></div><div><i>Ἐπόρνευσαν οἱ βασιλεῖς καί εκ τοῦ οἴνου τῆς πορνείας </i></div><div><i>ἐμεθύσθησαν οἱ κατοικοῦντες τήν γῆν.</i> </div><div><br /></div><div>Κάτω απ’ τα λάβαρα της Ρώμης </div><div>στην τέντα της Μαγδαληνής </div><div>εσύ πατέρας της συγγνώμης </div><div>κι εμείς παιδιά της ηδονής. </div><div><br /></div><div><i>Ζοφώδης καί ἀσέληνος ὁ ἒρως τῆς ἁμαρτίας.</i> </div><div><br /></div><div>Βραχνή ακούστηκε η κραυγή </div><div>στα καπηλειά της πολιτείας </div><div>εσύ αμνίον για σφαγή </div><div>κι εμείς κριοί της αμαρτίας. </div><div><br /></div><div><i>Τό πολύτιμον μῦρον ἡ πόρνη ἒμιξε μετά δακρύων </i></div><div><i>καί εξέχεεν εἰς τούς ἀχράντους πόδας σου.</i> </div><div><br /></div><div>Δε σε πτοήσαν οι Πιλάτοι </div><div>ούτ’ ο καιρός που είν’ εγγύς </div><div>εσύ στων ουρανών τα πλάτη </div><div>κι εμείς παρείσακτοι της γης. </div><div><br /></div><div><i>Ἐγώ φῶς εἰς τόν κόσμον ἐλήλυθα, ἳνα πᾶς ὁ πιστεύων </i></div><div><i>εἰς ἐμέ ἐν τῇ σκοτίᾳ <span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">μή</span> μείνῃ.</i> </div><div><br /></div><div>_______________________ </div><div><br /></div><div><br /></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #f3f3f3;"><b>Σημείωση:</b> Το έργο <b>«Μέρες Επιταφίου»</b> ήταν παραγγελία του Μάνου Χατζιδάκι στον Νίκο Γκάτσο. Ο Μάνος Χατζιδάκις σκόπευε να γράψει εκείνος μουσική και να το παρουσιάσει με την Ορχήστρα των Χρωμάτων και ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά τη Μεγάλη Εβδομάδα του 1990. Τελικά, το έργο μελοποιήθηκε από τον Δημήτρη Παπαδημητρίου και παρουσιάστηκε τη Μεγάλη Τετάρτη του 2014 στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών με λαϊκό ερμηνευτή επίσης τον Μανώλη Μητσιά. Εκδόθηκε σε CD το 2015 (Πηγή για τις πληροφορίες αυτές το βιβλίο: <b>Νίκος Γκάτσος, Όλα τα τραγούδια, εκδ. Πατάκη</b>.)
</span></div><div><br /></div><div><br /></div>Ελένη Μπέηhttp://www.blogger.com/profile/16751226046818927584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8500407168454792885.post-5996371807013755302021-04-26T12:53:00.002+03:002021-04-26T16:33:14.978+03:00Δημήτρης Παπαδημητρίου & Νίκος Γκάτσος, Μέρες Επιταφίου | Μεγάλη Δευτέρα <p> </p>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="545" src="https://www.youtube.com/embed/2g8mjKgAN5g" title="YouTube video player" width="825"></iframe><div><br /></div><span style="color: #f3f3f3;">
Σύνθεση - ενορχήστρωση: <b>Δημήτρης Παπαδημητρίου</b> </span><div><span style="color: #f3f3f3;">Κείμενο - Λιμπρέτο: <b>Νίκος Γκάτσος</b> </span></div><div><span style="color: #f3f3f3;">Μουσική διεύθυνση: <b>Λουκάς Καρυτινός</b> </span></div><div><span style="color: #f3f3f3;">Διδασκαλία χορωδίας: <b>Βαλερύ Ορέσκιν</b> </span></div><div><span style="color: #f3f3f3;"><b>Καμεράτα | Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής και Χορωδία</b> </span></div><div><span style="color: #f3f3f3;">Ερμηνεία: <b>Μανώλης Μητσιάς</b> </span></div><div><span style="color: #f3f3f3;">Από το άλμπουμ <b>«Μέρες Επιταφίου»</b> (2015)</span> </div><div> </div><div><b><br /></b></div><div><b><span style="color: #c27ba0; font-size: x-large;">Μεγάλη Δευτέρα</span></b> </div><div> </div><div><i>Ὁ ὢν καί ὁ ἦν καί ὁ ἐρχόμενος. </i></div><div><i>Τό Ἄλφα καί τό Ὠμέγα.</i> </div><div><br /></div><div>Περίμενέ με μάνα μου περίμενέ με ακόμα </div><div>ώσπου να φτάσει η άνοιξη στο παγωμένο χώμα. </div><div><br /></div><div><i>Ὁ γεωμέτρης τοῦ ἀχανοῦς. </i></div><div><i>Ὁ ποιμήν τῶν αστέρων.</i> </div><div><br /></div><div>Περίμενέ με μάνα μου σαν το πουλί του νότου </div><div>που σμίγει μάτι και φτερό να βρει τον ουρανό του. </div><div><br /></div><div><i>Ὁ κυβερνήτης τῶν Ἀριθμῶν. </i></div><div><i>Ὁ δαμαστής τῶν Σημείων.</i> </div><div><br /></div><div>Περίμενέ με μάνα μου κάποια Παρασκευή σου </div><div>στην πύλη του Παράδεισου στο φρέαρ της αβύσσου. </div><div><br /></div><div><i>Ἐγγύς. Ἐγγύτατος ὁ καιρός. </i></div><div><i>Ὁ ὢν καί ὁ ἦν καί ὁ ἐρχόμενος.</i></div><div><br /></div><div>___________________ </div><div><br /></div><div><br /></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #f3f3f3;"><b>Σημείωση:</b> Το έργο <b>«Μέρες Επιταφίου»</b> ήταν παραγγελία του Μάνου Χατζιδάκι στον Νίκο Γκάτσο. Ο Μάνος Χατζιδάκις σκόπευε να γράψει εκείνος μουσική και να το παρουσιάσει με την Ορχήστρα των Χρωμάτων και ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά τη Μεγάλη Εβδομάδα του 1990. Τελικά, το έργο μελοποιήθηκε από τον Δημήτρη Παπαδημητρίου και παρουσιάστηκε τη Μεγάλη Τετάρτη του 2014 στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών με λαϊκό ερμηνευτή επίσης τον Μανώλη Μητσιά. Εκδόθηκε σε CD το 2015 (Πηγή για τις πληροφορίες αυτές το βιβλίο: <b>Νίκος Γκάτσος, <i>Όλα τα τραγούδια</i>, εκδ. Πατάκη</b>.)</span> </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div><br /></div><div><br /></div>Ελένη Μπέηhttp://www.blogger.com/profile/16751226046818927584noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8500407168454792885.post-4343323035545582892021-04-25T07:00:00.012+03:002021-04-29T12:14:48.694+03:00Δημήτρης Παπαδημητρίου & Νίκος Γκάτσος, Μέρες Επιταφίου | Εισαγωγή (Ορχηστρικό)<p> </p>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="545" src="https://www.youtube.com/embed/fakcUl-rX8g" title="YouTube video player" width="825"></iframe><div><br /></div><span style="color: #f3f3f3;">
Σύνθεση - ενορχήστρωση: <b>Δημήτρης Παπαδημητρίου</b></span><div><span style="color: #f3f3f3;">Μουσική διεύθυνση: <b>Λουκάς Καρυτινός</b></span></div><div><span style="color: #f3f3f3;">Διδασκαλία χορωδίας: <b>Βαλερύ Ορέσκιν</b></span></div><div><b><span style="color: #f3f3f3;">Καμεράτα | Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής και Χορωδία</span></b></div><div><span style="color: #f3f3f3;">Από το άλμπουμ <b>«Μέρες Επιταφίου»</b> (2015)</span></div><div>______________________</div><div><br /></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #f3f3f3;"><b>Σημείωση:</b> Το έργο <b>«Μέρες Επιταφίου»</b> ήταν παραγγελία του Μάνου Χατζιδάκι στον Νίκο Γκάτσο. Ο Μάνος Χατζιδάκις σκόπευε να γράψει εκείνος μουσική και να το παρουσιάσει με την Ορχήστρα των Χρωμάτων και ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά τη Μεγάλη Εβδομάδα του 1990. Τελικά, το έργο μελοποιήθηκε από τον Δημήτρη Παπαδημητρίου και παρουσιάστηκε τη Μεγάλη Τετάρτη του 2014 στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών με λαϊκό ερμηνευτή επίσης τον Μανώλη Μητσιά. Εκδόθηκε σε CD το 2015 (Πηγή για τις πληροφορίες αυτές το βιβλίο: <b>Νίκος Γκάτσος, Όλα τα τραγούδια, εκδ. Πατάκη</b>.)
</span></div><div><br /></div><div><br /></div>Ελένη Μπέηhttp://www.blogger.com/profile/16751226046818927584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8500407168454792885.post-72054541233472817802021-01-13T19:03:00.000+02:002021-01-13T19:03:08.895+02:00Κωστής Παλαμάς, Πάει το ταξίδι...<p><b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></p><p><b><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-BFKHH2QLQH8/X_8mOtTjG0I/AAAAAAAACWA/ebc9ggGpx8cf-AFPoFHHtegAvgnCtfD4gCLcBGAsYHQ/s264/%25CE%25B2%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25BA%25CE%25B1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="191" data-original-width="264" height="421" src="https://1.bp.blogspot.com/-BFKHH2QLQH8/X_8mOtTjG0I/AAAAAAAACWA/ebc9ggGpx8cf-AFPoFHHtegAvgnCtfD4gCLcBGAsYHQ/w581-h421/%25CE%25B2%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25BA%25CE%25B1.jpg" width="581" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ευάγγελος Μαρκογιαννάκης, Ψαράς μέσα στη βάρκα (1930)</td></tr></tbody></table><br /><span style="font-size: large;"><br /></span></b></p><p><b><span style="color: #93c47d; font-size: large;">Πάει το ταξίδι...</span></b></p><p><br /></p><p>Πάει το ταξίδι, φτάσαμε. Τ' ωραίο νησάκι να το!</p><p>Διπλά ακρογιάλια. Τ' ανοιχτό, φως όλο, το χιονάτο,</p><p>με τα γραμμένα ερείπια και με τα μαυροπούλια<span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 16pt;">·</span></p><p>και τ' άλλο. Ω δάση από μυρτιές, ω κήποι από ζουμπούλια,</p><p>και κάτω από της νεραντζιάς της φουντωτής τα κλώνια,</p><p>ω ίσκιοι! οι έρωτες μιλούνε, αντιμιλούν τ' αηδόνια.</p><p>Το έν' ακρογιάλι <b>Εδώ!</b> μας λέει, τ' άλλο ακρογιάλι <b>Νάμε!</b></p><p>Βαρκούλα, πού θ' αράξουμε; Βαρκάρη, πού θα πάμε;</p><p><br /></p><p><b><span style="color: #93c47d;">Από τη συλλογή <i>Η ασάλευτη ζωή (1904)</i> του Κωστή Παλαμά.</span></b></p><p><br /></p><p>______________________</p><p><b><br /></b></p><p><b><span style="color: #eeeeee;">Πηγές:</span></b></p><p><b><span style="color: #eeeeee;">α) Για το ποίημα:</span></b> <a href="http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/kwsths_palamas/poihmata.htm#%CE%A0%CE%91%CE%95%CE%99_%CE%A4%CE%9F_%CE%A4%CE%91%CE%9E%CE%99%CE%94%CE%99" target="_blank">εδώ</a></p><p><b><span style="color: #eeeeee;">β) Για την εικόνα:</span></b> <a href="https://paletaart.wordpress.com/2020/07/01/%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CF%85%CE%AC%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%82-evaggelos-markogiannakis-1874-1956/#jp-carousel-24042" target="_blank">εδώ</a></p><p><br /></p><p><br /></p>Ελένη Μπέηhttp://www.blogger.com/profile/16751226046818927584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8500407168454792885.post-51964318680751642682021-01-11T18:58:00.000+02:002021-01-11T18:58:07.512+02:00Νίκος Καββαδίας, Mal du depart<p> </p>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="545" src="https://www.youtube.com/embed/Q7CCflub604" width="825"></iframe>
<div><span style="color: #eeeeee;">Ποίηση: <b>Νίκος Καββαδίας</b> </span><div><span style="color: #eeeeee;">Μουσική: <b>Γιάννης Σπανός</b> </span></div><div><span style="color: #eeeeee;">Ερμηνεία: <b>Κώστας Καράλης</b> </span></div><div><span style="color: #eeeeee;">Δίσκος: <b><i>Γιάννης Σπανός - Τρίτη ανθολογία (1975)</i></b></span> </div><div><br /></div><div> </div><div><b><span style="font-size: medium;">Mal du depart</span></b> </div><div><br /></div><div>Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής </div><div>των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων, </div><div>και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές, </div><div>χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων. </div><div><br /></div><div>Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ' Αλγέρι και το Σφαξ </div><div>θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία, </div><div>κι' εγώ, σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς, </div><div>θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία. </div><div><br /></div><div>Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ· </div><div>οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει, </div><div>κ' η μάνα μου, χαρούμενη, θα λέει σ' όποιον ρωτά: </div><div>«Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει...» </div><div><br /></div><div>Μα ο εαυτός μου μια βραδιάν εμπρός μου θα υψωθεί </div><div>και λόγο, ως ένας δικαστής στυγνός, θα μου ζητήσει, </div><div>κι' αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί, </div><div>θα σημαδέψει, κι' άφοβα τον φταίχτη θα χτυπήσει. </div><div><br /></div><div>Κι' εγώ, που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ </div><div>σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες, </div><div>θα 'χω έναν θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ </div><div>και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.
</div><div><br /></div><div><br /></div><div><span style="color: #93c47d;">Από τη συλλογή <i><b>Μαραμπού (1933)</b></i> του <b>Νίκου Καββαδία</b>.</span></div><div><br /></div><div>__________________________</div><div><br /></div><div><b>Πηγή:</b> <b>Νίκος Καββαδίας, <i>Μαραμπού</i>, εκδ. Κέδρος, Αθήνα 1987.</b></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div></div>Ελένη Μπέηhttp://www.blogger.com/profile/16751226046818927584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8500407168454792885.post-24741607037007202632021-01-04T15:26:00.001+02:002021-01-04T17:18:07.212+02:00Αλμπέρ Καμύ, Σημειωματάρια | Βιβλίο πρώτο [Μάιος 1935 – Φεβρουάριος 1942] – Αποσπάσματα<p style="text-align: justify;"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-3WlEeLybaF4/X_MEaXS07NI/AAAAAAAACVg/LmjhhJoZcak39SRyZFkhSXy16s_yoTr6gCLcBGAsYHQ/s1212/%25CF%2583%25CE%25B7%25CE%25BC%25CE%25B5%25CE%25B9%25CF%2589%25CE%25BC%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25B1%2B1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1212" data-original-width="787" height="485" src="https://1.bp.blogspot.com/-3WlEeLybaF4/X_MEaXS07NI/AAAAAAAACVg/LmjhhJoZcak39SRyZFkhSXy16s_yoTr6gCLcBGAsYHQ/w315-h485/%25CF%2583%25CE%25B7%25CE%25BC%25CE%25B5%25CE%25B9%25CF%2589%25CE%25BC%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25B1%2B1.jpg" width="315" /></a></div><br /><p></p><p style="text-align: center;"><b>*</b></p><p style="text-align: justify;">17 Νοεμβρίου.</p><p style="text-align: justify;">[...]</p><p style="text-align: justify;"> Για έναν άνθρωπο «ευγενούς καταγωγής», το να είσαι ευτυχισμένος σημαίνει να ξαναπαίρνεις το πεπρωμένο όλων, όχι με τη βούληση της άρνησης, αλλά με τη βούληση της ευτυχίας. Για να είσαι ευτυχισμένος, χρειάζεται χρόνος, πολύς χρόνος. Η ευτυχία είναι κι αυτή μια μακροχρόνια υπομονή. Κι όσο για τον χρόνο, μας τον κλέβει η ανάγκη του χρήματος. Ο χρόνος αγοράζεται. Όλα αγοράζονται. Το να είσαι πλούσιος σημαίνει να έχεις χρόνο για να είσαι ευτυχισμένος, όταν είσαι άξιος να είσαι ευτυχισμένος. <i><span style="color: #cc0000;"><b>(Τετράδιο ΙΙ | 1937 - 1939)</b></span></i></p><p style="text-align: center;"><b>*</b></p><p style="text-align: justify;"> «Γίνεται πολύς λόγος σήμερα για την αξιοπρέπεια της εργασίας, για την αναγκαιότητά της. [...]</p><p style="text-align: justify;"> Αλλά πρόκειται για απάτη. Αξιοπρέπεια εργασίας υπάρχει μόνο στην εργασία που κάποιος αποδέχτηκε δίχως να τον υποχρεώσουν. Μονάχα η οκνηρία είναι ηθική αξία, γιατί μπορεί να χρησιμεύσει για να κρίνουμε τους ανθρώπους. Δεν αποβαίνει μοιραία παρά μόνο στους ασήμαντους. Αυτό είναι το μάθημα και το μεγαλείο της. Η εργασία, απεναντίας, συντρίβει το ίδιο τους ανθρώπους. Δεν στηρίζει μια κρίση. Θέτει σε ενέργεια μια μεταφυσική της ταπείνωσης. Οι καλύτεροι δεν καταφέρνουν να επιζήσουν κάτω από τη μορφή της σκλαβιάς που δίνει στην εποχή μας η κοινωνία των ορθώς σκεπτόμενων...</p><p style="text-align: justify;"> Προτείνω να αντιστρέψουμε τον κλασικό τύπο και να μετατρέψουμε την εργασία σε καρπό οκνηρίας. Υπάρχει μια αξιοπρέπεια της εργασίας στα «βαρελάκια» που φτιάχνουν τις Κυριακές. Εδώ η δουλειά συναντά το παιχνίδι, και το παιχνίδι υπακούοντας στην τεχνική αγγίζει το έργο τέχνης και όλη τη δημιουργία... Γνωρίζω κάποιους που εκστασιάζονται και αγανακτούν. Ε! Τι λέτε, οι εργάτες μου κερδίζουν 40 φράγκα τη μέρα... [...]» <i><span style="color: #cc0000;"><b>(Τετράδιο ΙΙ | 1937 - 1939)</b></span></i></p><p style="text-align: center;"><b>*</b></p><p style="text-align: justify;"> Παρακμή! Οι αιτίες της παρακμής! Ο 3ος αιώνας προ Χριστού είναι ένας αιώνας παρακμής για την Ελλάδα. Δίνει στον κόσμο τη γεωμετρία, τη φυσική, την αστρονομία και την τριγωνομετρία με τον Ευκλείδη, τον Αρχιμήδη, τον Αρίσταρχο και τον Ίππαρχο. <i><span style="color: #cc0000;"><b>(Τετράδιο ΙΙΙ | 1939 - 1942)</b></span></i></p><p style="text-align: center;"><b>*</b></p><p style="text-align: justify;"> Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που συγχέουν τον ατομικισμό με την επιθυμία να έχεις προσωπικότητα. Αυτό σημαίνει πως ανακατεύουν δύο πεδία: το κοινωνικό και το μεταφυσικό. «Διασκορπίζεστε». Πηγαίνοντας από ζωή σε ζωή, σημαίνει ότι δεν έχετε το δικό σας πρόσωπο. Αλλά το να έχεις το δικό σου ιδιαίτερο πρόσωπο είναι μια ιδέα που ανήκει ειδικά σε μια κάποια μορφή πολιτισμού. Αυτό μπορεί να φαντάζει σε άλλους σαν το χειρότερο κακό. <i><span style="color: #cc0000;"><b>(Τετράδιο ΙΙΙ | 1939 - 1942)</b></span></i></p><p style="text-align: center;"><b>*</b></p><p style="text-align: justify;"> Αντίφαση στον σύγχρονο κόσμο. Στην Αθήνα, ο λαός δεν μπορούσε πραγματικά να εξασκήσει την εξουσία του γιατί της αφιέρωνε τον περισσότερο χρόνο του, και οι σκλάβοι έκαναν καθημερινά τις δουλειές που απέμεναν να γίνουν. Από τη στιγμή που καταργήθηκε η δουλεία, δουλεύει όλος ο κόσμος. Και την εποχή που η προλεταριοποίηση του Ευρωπαίου είναι στο ζενίθ της, το ιδεώδες της λαϊκής κυριαρχίας γίνεται πιο ισχυρό: πράγμα που είναι αδύνατο. <i><span style="color: #cc0000;"><b>(Τετράδιο ΙΙΙ | 1939 - 1942)</b></span></i></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;">___________________________</p><p style="text-align: justify;"><b><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;">Πηγές:</span></b></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;">α) <b>Αλμπέρ Καμύ,</b> <i><b>Σημειωματάρια | Βιβλίο πρώτο Μάιος 1935 – Φεβρουάριος 1942</b></i>, μτφ. <span style="font-size: 12pt; text-align: left;">Νίκη Καρακίτσου-Dougé & Μαρία Κασαμπαλόγλου-Roblin, εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2017.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: 12pt; text-align: left;"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;">β) Για την εικόνα:</span> <a href="https://www.patakis.gr/Images/Products/10455.jpg" style="font-family: "Times New Roman", serif;" target="_blank">εδώ</a></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; text-align: left;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; text-align: left;"><br /></span></p>Ελένη Μπέηhttp://www.blogger.com/profile/16751226046818927584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8500407168454792885.post-37416438069830854642021-01-01T16:30:00.002+02:002021-01-02T16:33:52.281+02:00Νικηφόρος Βρεττάκος, Το τριαντάφυλλο<iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="545" src="https://www.youtube.com/embed/IUJqCZB6Cek" width="825"></iframe>
<div><b><span style="color: #eeeeee;">Το τριαντάφυλλο</span></b></div><div><span style="color: #eeeeee;"> </span><div><span style="color: #eeeeee;">Ποίηση: <b>Νικηφόρος Βρεττάκος</b> </span></div><div><span style="color: #eeeeee;">Μουσική: <b>Πηγή Λυκούδη</b> </span></div><div><span style="color: #eeeeee;">Απαγγελία: <b>Γιάννης Φέρτης</b> </span></div><div><span style="color: #eeeeee;">Ερμηνεία: <b>Ελένη Πέτα</b> </span></div><div><span style="color: #eeeeee;">Διεύθυνση ορχήστρας ΚΑΜΕΡΑΤΑ – Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής: <b>Αλέξανδρος Μυράτ</b> </span></div><div><span style="color: #eeeeee;">[Από συναυλία της Πηγής Λυκούδη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών]</span> </div><div><br /></div><div><b><span style="color: #e06666; font-size: medium;">Το τριαντάφυλλο</span></b> </div><div><br /></div><div>Είδα στον ύπνο μου, απόψε, πως μίκρυνες. </div><div>Πως έγινες ένα τριαντάφυλλο κόκκινο, </div><div>φρέσκο, σαν άκοπο. Σ' είχα </div><div>στο χέρι μου, τάχα, και πήγαινα, </div><div>πήγαινα – </div><div> Πέρασα κι άφησα </div><div>δεξιά τον Ταΰγετο. Στάθηκα μόνο, </div><div>τον κοίταξα λίγο, ξαναπήρα τον δρόμο μου κι όλο </div><div>πήγαινα, πήγαινα – </div><div> Πού να σε βάλω; </div><div> Όλη η γης είναι στήθος μου.
</div></div><div><br /></div><div><span style="color: #93c47d;">Από την ενότητα <i><b>Παιχνίδια με τα χρώματα</b></i> της συλλογής του Νικηφόρου Βρεττάκου <b><i>Το βάθος του κόσμου (1961).</i></b></span></div><div><br /></div><div>_____________________</div><div><br /></div><div><b>Πηγή:</b> Νικηφόρου Βρεττάκου, <i><b>Τα ποιήματα</b></i>, τόμος δεύτερος, εκδ. Θεμέλιο | Τρία φύλλα, Αθήνα 1999. </div><div><br /></div><div><br /></div>Ελένη Μπέηhttp://www.blogger.com/profile/16751226046818927584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8500407168454792885.post-2364598647271766252020-12-28T21:00:00.000+02:002020-12-29T13:02:30.555+02:00Η Μάρω Δούκα για τον Θάνο Μικρούτσικο<div style="text-align: justify;"> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-yO9F3KnLnyQ/X-oiaMXBIQI/AAAAAAAACU4/exu0m0BOqUon3fnJ_dNqPrvnTjIFBg62QCLcBGAsYHQ/s1200/thanos-mikroutsikos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="1200" height="398" src="https://1.bp.blogspot.com/-yO9F3KnLnyQ/X-oiaMXBIQI/AAAAAAAACU4/exu0m0BOqUon3fnJ_dNqPrvnTjIFBg62QCLcBGAsYHQ/w640-h398/thanos-mikroutsikos.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Θάνος Μικρούτσικος (Πάτρα, 13 Απριλίου 1947 – Αθήνα 28 Δεκεμβρίου 2019)</td></tr></tbody></table><br /></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="color: #ea9999;"><br /></span></b></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="color: #ea9999;"> </span><span style="color: #f6b26b;"> Ένας χρόνος από τον θάνατο του Θάνου Μικρούτσικου σήμερα. Η Μάρω Δούκα τον
θυμάται με αγάπη και γράφει γι' αυτόν στον προσωπικό της λογαριασμό στο
φέισμπουκ:</span></b><span style="color: #c27ba0;"> </span> </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> «Σαν σήμερα, πριν από έναν χρόνο, θα μας αφήσει ο Θάνος.
Τον θυμάμαι γαλήνιο σαν να είχε επιτέλους ελευθερωθεί από την ανάγκη και την ευθύνη του να μας παρηγορήσει. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Ακροβάτης ο Θάνος, χορευτής, τολμηρός στις επιλογές του, ισόβιος ακόλουθος της εφηβείας και της ευφυίας του. Αναγνώστης και λάτρης της ποίησης, ικανός να εντοπίσει και να ανασύρει το νόημα, την ουσία των λέξεων, να απελευθερώσει τη μαγεία τους, να εμπνευστεί απ’ αυτές, να τις διαποτίσει με τη μελωδία της μουσικής του και να τις ανυψώσει. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Αποφασισμένος ο Θάνος. Υπηρέτης και αφέντης. Κωπηλάτης, καπετάνιος, αλλά και παραδομένος, έκθαμβος και αναζητητής, πηγαίος και στοχαστικός, στην απεραντοσύνη της μουσικής του, στη ζωή που δεν αστειεύεται ούτε και χαρίζεται. Δάσκαλος και μαθητής. Με την απορία, τον θαυμασμό αλλά και το παράπονο. Λαχταρούσε τη ζωή ο Θάνος, ζούσε για να δημιουργεί, να προσφέρει, να αγαπάει, να απολαμβάνει. Κι ας μας αποχαιρέτησε με τον γενναίο τρόπο του, αφήνοντας δεκαετιών δουλειά για τους μελετητές του, είχε πολλά ακόμη να δώσει. Πέρα από την καθοριστική συμβολή του στο έντεχνο τραγούδι με τις κορυφαίες συνθέσεις του, πέρα από τα αγαπημένα, τα μοναδικά τραγούδια του, τα ερωτικά, τα επαναστατικά, τα πολιτικά, τα θεατρικά, τα παιδικά — είναι και ο κλασικός Θάνος Μικρούτσικος, ο μουσουργός κατά μήκος όλου του χρόνου. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Αστείρευτος ο Θάνος, ακάματος, αφοσιωμένος στη δουλειά του, αλλά και σαν παιδί ενδοτικός, λαίμαργος στη χαρά, στην ομορφιά, με τη βαθιά, ανομολόγητη λύπη του, με τη μελαγχολία και την ταραχή του, το ξάφνιασμα στα μάτια του, το ανικανοποίητο αλλά και το δοξαστικά χορτασμένο βλέμμα του. Ο Θάνος Μικρούτσικος, ο μαρξιστής, ο κομμουνιστής, ο παθιασμένος, αλλά και ο στέρεος, ο μετρημένος, ο σαφής, ο γενναιόδωρος. Με το πούρο, το γέλιο, το χιούμορ, το σπίθισμα στο μάτι του, το πονηρό μειδίαμά του. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Για την αγαπημένη του Μαρία, τα τέσσερα παιδιά και τα τρία εγγόνια του, για τους στενούς φίλους και τους αγαπημένους συνεργάτες του η απουσία-παρουσία του Θάνου, εδώ κι ένα χρόνο, μετρήθηκε και θα μετριέται πάντα αλλιώς. Για τις χιλιάδες όμως των συνοδοιπόρων του, των νέων που ενηλικιώθηκαν με τα τραγούδια, τις μουσικές και τα λόγια του θα είναι σαν να μην έφυγε ποτέ, πάντα παρών στα θέατρα, στον Σταυρό του Νότου, στη Σφεντόνα, στο Μέγαρο Μουσικής, στους δρόμους και τις πλατείες να μας προτρέπει όλους και τον καθένα χωριστά: Στην Ομίχλη των καιρών / ψάχνε σαν τον ιχνηλάτη / πανταχού είναι παρών / Ο παλιός των ημερών…»</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">__________________________________</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="color: #f6b26b;">Πηγή για την εικόνα:</span></b> <a href="https://m.naftemporiki.gr/thumb/901624/1200/1200/0x0000000000cf6665/1/thanos-mikroutsikos-mono-oloi-mazi-mporoume-na-pame-makria.jpg" target="_blank">εδώ</a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div>Ελένη Μπέηhttp://www.blogger.com/profile/16751226046818927584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8500407168454792885.post-67318755796391491392020-03-21T14:24:00.000+02:002020-03-21T14:49:42.515+02:00Οδυσσέας Ελύτης, Κλίμα της απουσίας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-MTpdVkW9hdg/XnYCDvmQZsI/AAAAAAAACH8/i2GMCKR8hjId-_tz9fMAHDtm45DGovMXgCLcBGAsYHQ/s1600/rope-2864137_960_720.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="960" height="426" src="https://3.bp.blogspot.com/-MTpdVkW9hdg/XnYCDvmQZsI/AAAAAAAACH8/i2GMCKR8hjId-_tz9fMAHDtm45DGovMXgCLcBGAsYHQ/s640/rope-2864137_960_720.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #f6b26b; font-size: large;">Κλίμα της απουσίας</span></b><br />
<br />
Ι<br />
<br />
Όλα τα σύννεφα στη γη εξομολογήθηκαν<br />
Τη θέση τους ένας καημός δικός μου επήρε<br />
<br />
Κι όταν μες στα μαλλιά μου μελαγχόλησε<br />
Το αμετανόητο χέρι<br />
<br />
Δέθηκα σ' έναν κόμπο λύπης.<br />
<br />
<br />
ΙΙ<br />
<br />
Η ώρα ξεχάστηκε βραδιάζοντας<br />
Δίχως θύμηση<br />
Με το δέντρο της αμίλητο<br />
Προς τη θάλασσα<br />
Ξεχάστηκε βραδιάζοντας<br />
Δίχως φτερούγισμα<br />
Με την όψη της ακίνητη<br />
Προς τη θάλασσα<br />
Βραδιάζοντας<br />
Δίχως έρωτα<br />
Με το στόμα της ανένδοτο<br />
Προς τη θάλασσα<br />
<br />
Κι εγώ – μες στη Γαλήνη που σαγήνεψα.<br />
<br />
<br />
ΙΙΙ<br />
<br />
Απόγευμα<br />
Κι η αυτοκρατορική του απομόνωση<br />
Κι η στοργή των ανέμων του<br />
Κι η ριψοκίνδυνη αίγλη του<br />
Τίποτε να μην έρχεται Τίποτε<br />
Να μη φεύγει<br />
<br />
Όλα τα μέτωπα γυμνά<br />
<br />
Και για συναίσθημα ένα κρύσταλλο.<br />
<br />
<br />
<span style="color: #f6b26b;">Από την ενότητα <i>Πρώτα Ποιήματα</i> της συλλογής <i><b>Προσανατολισμοί</b></i> (1940) του Οδυσσέα Ελύτη</span><br />
<br />
<span style="color: #eeeeee;">________________________</span><br />
<span style="color: #eeeeee;"><br /></span>
<b><span style="color: #eeeeee;">Πηγές:</span></b><br />
<span style="color: #eeeeee;">α) Για το ποίημα: Οδυσσέας Ελύτης, <i>Προσανατολισμοί</i>, εκδ. Ίκαρος, 9η έκδοση, Αθήνα 1982.</span><br />
<span style="color: #eeeeee;">β) Για την εικόνα:</span> <a href="https://cdn.pixabay.com/photo/2017/10/18/13/12/rope-2864137_960_720.jpg">εδώ</a><br />
<br />
<br />
<br /></div>
Ελένη Μπέηhttp://www.blogger.com/profile/16751226046818927584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8500407168454792885.post-72296049480058197052020-03-12T14:46:00.002+02:002020-03-12T14:46:39.666+02:00Μάνος Ελευθερίου, Ποιητής μελλουσών γενεών<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<span style="color: #93c47d; font-size: large;"><b>Ποιητής μελλουσών γενεών</b></span><br />
<br />
<br />
Δεν έχει πια τις πρώτες τις δυνάμεις του<br />
κι ο ποιητής μαραίνεται<br />
στα χέρια αυτού του κόσμου του αχάριστου.<br />
<br />
Σταμάτησαν τα χρόνια του σαν τα ρολόγια<br />
σε πτώση αεροπλάνου.<br />
<br />
Τι να σώσει και τι να πει σε εποχές ατιμίας.<br />
<br />
Τα δηλητήρια της τέχνης του είναι πια ξεθυμασμένα<br />
όπως τα πένθη ανυπεράσπιστων θυμάτων.<br />
Φίλτρα μιας νιότης και φλεγμονές ονείρων<br />
σαν κοιμισμένες τσιγγάνες κάτω απ’ τη θάλασσα.<br />
<br />
Κι όμως δικό του είναι και τον περιμένει<br />
χρυσό και μαργαριταρένιο στασίδι στον Παράδεισο.<br />
<br />
<span style="color: #93c47d;">Από τη συλλογή <i><b>Η πόρτα της Πηνελόπης</b></i> (2003)</span><br />
<br />
<span style="color: #eeeeee;">___________________</span><br />
<span style="color: #eeeeee;"><br /></span>
<span style="color: #eeeeee;">Πηγή: Μάνος Ελευθερίου, Η πόρτα της Πηνελόπης, εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα 2003.</span><br />
<br />
<br /></div>
Ελένη Μπέηhttp://www.blogger.com/profile/16751226046818927584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8500407168454792885.post-89748794331223322042019-11-20T16:17:00.000+02:002019-11-20T16:17:51.888+02:00Γιώργος Ιωάννου, Ομίχλη πέφτει<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="545" src="https://www.youtube.com/embed/VH0qVVNXYvY" width="825"></iframe></div>
<span style="color: #eeeeee;"><b>Γιάννης Σπανός & Βύρων Λεοντάρης</b>, <i>Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι</i> </span><br />
<span style="color: #eeeeee;">Ερμηνεία: <b>Αρλέτα</b></span><br />
<span style="color: #eeeeee;">Δίσκος: <b><i>Τρίτη ανθολογία (1975)</i></b></span><br />
<br />
<br /></div>
<br />
<b><span style="color: #f6b26b; font-size: large;">Ομίχλη πέφτει</span></b><br />
<br />
Ομίχλη πέφτει πάλι απάνω μου˙ <br />
αν είναι δίπλα μου κανείς, τελείως άγνωστο.<br />
<br />
<br />
Ούτε στη μνήμη μου δε βρίσκω μια χαρά μου.<br />
Η αμαρτία τίποτε δεν άφησε˙<br />
ούτε ένα πρόσωπο, όλα τα πήρε πίσω.<br />
<br />
<br />
Πολλή ομίχλη πέφτει απόψε πάνω μου<br />
–μισάνοιξε την πόρτα μου και περιμένει.<br />
<br />
<br />
Ό,τι φοβήθηκα με βρήκε με το παραπάνω.<br />
<br />
<br />
<span style="color: #e06666;">Από την ενότητα <i>Τα χίλια δέντρα (1963)</i> της ποιητικής συλλογής του <b>Γιώργου Ιωάννου</b> <i>Τα χίλια δέντρα και άλλα ποιήματα</i>.</span><br />
<br />
<span style="color: #eeeeee;">___________________</span><br />
<span style="color: #eeeeee;"><br />
</span> <b><span style="color: #eeeeee;">Πηγή:</span></b><br />
<span style="color: #eeeeee;"><br /></span><span style="color: #eeeeee;">Για το ποίημα: Γιώργος Ιωάννου, <i>Τα χίλια δέντρα και άλλα ποιήματα</i>, 3η έκδοση, Κέδρος, Αθήνα 1988.</span><br />
<br />
<br />
<br /></div>
<br /></div>
Ελένη Μπέηhttp://www.blogger.com/profile/16751226046818927584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8500407168454792885.post-78403969488111542672019-08-05T10:00:00.000+03:002019-08-05T19:19:27.886+03:00Ζωή Καρέλλη, Γαλάζιες οι φωνές της θάλασσας...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-g0VJ1OCriZs/W_hI32GjOZI/AAAAAAAAB3c/AaabV1NaX3kLW2JmH-KuTkTNPyQqJ1MLQCLcBGAs/s1600/%25CE%25A4%25CE%25BF%2B%25CF%2580%25CE%25AD%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25BC%25CE%25B1%2B%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585%2B%25CE%25B3%25CE%25BB%25CE%25AC%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%2585.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="294" data-original-width="400" height="468" src="https://1.bp.blogspot.com/-g0VJ1OCriZs/W_hI32GjOZI/AAAAAAAAB3c/AaabV1NaX3kLW2JmH-KuTkTNPyQqJ1MLQCLcBGAs/s640/%25CE%25A4%25CE%25BF%2B%25CF%2580%25CE%25AD%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25BC%25CE%25B1%2B%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585%2B%25CE%25B3%25CE%25BB%25CE%25AC%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%2585.JPG" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Φωτογραφία: Δ. Σπετσιώτης (<a href="http://enpoermionis.blogspot.com/2012/03/blog-post_27.html" target="_blank">πηγή</a>)</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<br />
Γαλάζιες οι φωνές της θάλασσας<br />
κι άσπροι, οι χαιρετισμοί των γλάρων.<br />
Ωραία που 'ναι τούτα τα πουλιά<br />
στις φωτεινές του Αυγούστου μέρες,<br />
αντιλαλεί το φως χρυσό.<br />
<br />
Το καλοκαίρι είν' ένας πρίγκιπας<br />
παραμυθιού, με βλέμματα γαλάζια,<br />
με τα μαλλιά λαμπρά.<br />
<br />
Καταλαβαίνεις τη γαλανή μιλιά του<br />
και το λευκό του χαιρετισμό,<br />
για σένα διασπαθίζει το χρυσάφι του,<br />
τη δόξα του να δεις, να προσκυνήσεις.<br />
<br />
<strong><span style="color: #e06666; font-size: 85%;">Ζωή Καρέλλη, «<em>Για τη θάλασσα»</em>, εκδ. ΡΟΕΣ, Αθήνα 1988</span><span style="color: #ff99ff; font-size: 85%;"> </span></strong><br />
<strong><span style="color: #ff99ff; font-size: 85%;"><br />
</span></strong> <strong><span style="color: #ff99ff; font-size: 85%;"><br />
</span></strong></div>
Ελένη Μπέηhttp://www.blogger.com/profile/16751226046818927584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8500407168454792885.post-51450738664038522192019-02-19T16:41:00.000+02:002019-02-19T16:47:59.526+02:00Paul Simon, The Sound of Silence<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="545" src="https://www.youtube.com/embed/4zLfCnGVeL4" width="825"></iframe><br />
<br />
<b><span style="color: #eeeeee;">Paul Simon, <i>The Sound of Silence</i></span></b><br />
<span style="color: #eeeeee;">Ερμηνεία: <b>Paul Simon & Art Garfunkel</b></span><br />
<span style="color: #eeeeee;">Από τον δίσκο <i>Wednesday Morning, 3 a.m.</i> (1964)</span><br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Σαν σήμερα πριν από 55 χρόνια ολοκληρώθηκε η δημιουργία του <b>The Sound of Silence</b>, ενός από τα πιο διάσημα και αγαπημένα τραγούδια του εικοστού αιώνα, που μας χάρισε το ντουέτο των Paul Simon & Art Garfunkel. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο δημιουργός του τραγουδιού, ο Paul Simon, είχε ήδη από τον Νοέμβριο του 1963 έτοιμη τη μουσική, αλλά τελειοποίησε τους στίχους στις 19 Φεβρουαρίου 1964, όπως θυμάται ο Art Garfunkel. Ηχογραφήθηκε τον Μάρτιο του 1964 σαν ένα από τα κομμάτια του πρώτου δίσκου του ντουέτου Paul Simon & Art Garfunkel με τίτλο <i>Wednesday Morning, 3 A.M.</i> Ο δίσκος κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς, αλλά αποτέλεσε εμπορική αποτυχία κι οδήγησε στη διάλυση του ντουέτου. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Την άνοιξη, όμως, του 1965 το τραγούδι, λες και το ανακάλυψαν εκ νέου, άρχισε να παίζεται από ραδιοφωνικούς σταθμούς της Βοστώνης, της Μασαχουσέτης και της Φλόριδας. Βλέποντας τις ραδιοφωνικές μεταδόσεις του τραγουδιού να αυξάνονται, ο παραγωγός του, Tom Wilson, αποφάσισε να προχωρήσει σε μια καινούρια ηχογράφησή του προσθέτοντας ηλεκτρονικά όργανα. Η ηχογράφηση αυτή έγινε εν αγνοία του ντουέτου και κυκλοφόρησε με τη μορφή single τον Σεπτέμβριο του 1965. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στα τέλη Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς το τραγούδι βρισκόταν στο νούμερο 1 της λίστας Hot 100 του περιοδικού Billboard. Η επιτυχία αυτή οδήγησε στην επανένωση του ντουέτου και στην ηχογράφηση του δεύτερου δίσκου τους, τον οποίο η δισκογραφική εταιρεία Columbia τιτλοφόρησε <i>Sounds of Silence</i> προσδοκώντας να εξαργυρώσει την επιτυχία του κομματιού. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το τραγούδι γνώρισε διεθνή επιτυχία και σήμερα θεωρείται κλασικό στο είδος του. Μάλιστα το 2013 μπήκε μαζί με τον ομότιτλο δίσκο στον Εθνικό Κατάλογο Ηχογραφήσεων (National Recording Registry) της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου, επειδή κρίθηκε πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντικό.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<b>The sounds of silence</b><br />
<br />
Hello, darkness, my old friend<br />
I've come to talk with you again<br />
Because a vision softly creeping<br />
Left its seeds while I was sleeping<br />
<br />
And the vision that was planted in my brain<br />
Still remains<br />
Within the sound of silence<br />
<br />
In restless dreams I walked alone<br />
Narrow streets of cobblestone<br />
'Neath the halo of a street lamp<br />
I turned my collar to the cold and damp<br />
<br />
When my eyes were stabbed by the flash of a neon light<br />
That split the night<br />
And touched the sound of silence<br />
<br />
And in the naked light I saw<br />
Ten thousand people, maybe more<br />
People talking without speaking<br />
People hearing without listening<br />
<br />
People writing songs that voices never share<br />
And no one dare<br />
Disturb the sound of silence<br />
<br />
"Fools," said I, "you do not know<br />
Silence, like a cancer, grows<br />
Hear my words that I might teach you<br />
Take my arms that I might reach you"<br />
<br />
But my words like silent raindrops fell<br />
And echoed in the wells of silence<br />
<br />
And the people bowed and prayed<br />
To the neon god they made<br />
And the sign flashed out its warning<br />
In the words that it was forming<br />
<br />
And the sign said<br />
"The words of the prophets are written on the subway walls<br />
And tenement halls<br />
And whispered in the sounds<br />
Of silence"<br />
<br />
<span style="color: #eeeeee;">___________________</span><br />
<br />
<span style="color: #eeeeee;"><b>Πληροφορίες για το τραγούδι:</b></span> <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/The_Sound_of_Silence" target="_blank">εδώ</a><br />
<br />
<br /></div>
Ελένη Μπέηhttp://www.blogger.com/profile/16751226046818927584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8500407168454792885.post-88326509912605795012019-01-11T20:02:00.001+02:002019-01-11T20:02:52.015+02:00Τάσος Κόρφης: Νίκος Καββαδίας / Συμβολή στη μελέτη της ζωής και του έργου του<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #eeeeee;">Ο <b>Τάσος Κόρφης</b> δεν ήταν μόνο ένας άνθρωπος των ελληνικών γραμμάτων, υπήρξε και ανώτατος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού. Τα κοινά βιώματα της ναυτικής ζωής και η κοινή τους αγάπη για τη λογοτεχνία, ιδιαίτερα την ποίηση, τον καθιστούν κατάλληλο να επιχειρήσει <i>«ένα «ναυτικό» πλησίασμα αγάπης, μια χωρίς τυπικότητες προσέγγιση, σαν τον εγκάρδιο, τον αυθόρμητο χαιρετισμό των πλοίων που συναντιούνται μεσοπέλαγα»</i>* στο έργο του Νίκου Καββαδία, με τον οποίο συνδεόταν και με στενή φιλία. Με μεγάλη φροντίδα και αγάπη συγκέντρωσε υλικό για τη ζωή και το έργο του και το παρουσίασε σε ένα βιβλίο με τίτλο «Νίκος Καββαδίας / Συμβολή στη μελέτη της ζωής και του έργου του» από το οποίο διάλεξα να παρουσιάσω μερικά αποσπάσματα. Στα αποσπάσματα αυτά ο Τάσος Κόρφης αναφέρεται στα τρία ποιητικά έργα του Καββαδία: <b>«Μαραμπού»</b>, <b>«Πούσι»</b> και <b>«Τραβέρσο»</b> και παρακολουθεί πώς εξελίσσονται ο ψυχισμός, η τεχνική και η θεματογραφία του, αλλά και οι επιρροές του στη διάρκεια της ποιητικής του πορείας.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-Ugn-PK6tPUc/XDjXrYmd7XI/AAAAAAAAB6c/qID7YtzufiAAWK_w4WHX1m_eWeKYYKX0wCLcBGAs/s1600/%25CE%259A%25CF%258C%25CF%2581%25CF%2586%25CE%25B7%25CF%2582%2B-%2B%25CE%259A%25CE%25B1%25CE%25B2%25CE%25B2%25CE%25B1%25CE%25B4%25CE%25AF%25CE%25B1%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="393" data-original-width="250" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-Ugn-PK6tPUc/XDjXrYmd7XI/AAAAAAAAB6c/qID7YtzufiAAWK_w4WHX1m_eWeKYYKX0wCLcBGAs/s400/%25CE%259A%25CF%258C%25CF%2581%25CF%2586%25CE%25B7%25CF%2582%2B-%2B%25CE%259A%25CE%25B1%25CE%25B2%25CE%25B2%25CE%25B1%25CE%25B4%25CE%25AF%25CE%25B1%25CF%2582.jpg" width="253" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[...]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το <b>«Μαραμπού»</b> είναι ένα βιβλίο νεότητας.Τυπωμένο το 1933, όταν ο νεαρός Καββαδίας ήταν μόλις 22 χρονών, έχει τη φρεσκάδα και τη γοητεία της εφηβικής αθωότητας, της πρώτης λαχτάρας. Εικόνες από το πέλαγος και τα λιμάνια εναλλάσσονται. Μικρές ιστορίες με ανθρώπους της θάλασσας (ο πιλότος Νάγκελ, ο νέγρος θερμαστής από το Τζιμπουτί, ο πλοίαρχος Φλέτσερ, κλπ.) ή ζώα. Η αναζήτηση της έντασης, ο κίνδυνος, η ηδονή της αμαρτίας. Η μέθη της περιπέτειας. Το πάθος στην καθάρια, την τραγική του μορφή.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το κατακάθι της πίκρας όπου υπάρχει (και υπάρχει συχνά) προέρχεται από το ανεκπλήρωτο ενός ονείρου, από το βούλιαγμά του. Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξεκίνησαν ποτέ («Mal du depart»), που μόλις ξεκίνησαν είναι έτοιμοι να ναυαγήσουν («Ένας δόκιμος στη γέφυρα εν ώρα κινδύνου») ή άλλοι, αιφνίδια τσακισμένοι από το τυχαίο («Ο πλοίαρχος Φλέτσερ»). Ο έρωτας πληθωρικός και παροδικός. Η γυναίκα, τις περισσότερες φορές ανώνυμη (ένα στοιχείο της περιπέτειας), προσφέρει και χάνεται και (μερικές φορές) μένει μονάχα στη μνήμη. Η επαφή του φανταστικού με το πραγματικό, του δικού μας με το ξένο, οδηγεί στη διάψευση κι από κει σε μια καινούρια επαφή, χωρίς, όμως, ακόμα την αμφισβήτηση.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο πυρετός της εναλλαγής κυριαρχεί. Το ποίημα πάλλεται από δράση. Ο λόγος λιτός, απέριττος αφηγείται τα επεισόδια που από τη φύση τους είναι ποιητικά. Το απρόοπτο εντείνει. Εμβόλιμες εικόνες, αχρησιμοποίητες, απρόοπτες ρίμες. Στοιχεία του μοντέρνου μέσα στην παράδοση:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι πόλοι γίνανε σε μας πολύ γνωστοί,</div>
<div style="text-align: justify;">
θαυμάσαμε πολλές φορές το βόρειο Σέλας,</div>
<div style="text-align: justify;">
κι έχουν οι πάγοι χρόνια τώρα σκεπαστεί</div>
<div style="text-align: justify;">
από αδειανά κουτιά σπανιόλικης σαρδέλας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[...]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το <b>«Πούσι»</b> (1947) είναι το δεύτερο ποιητικό βιβλίο του Καββαδία, τυπωμένο δεκαπέντε περίπου χρόνια μετά το «Μαραμπού». Μέσα σ' αυτά τα χρόνια (1933-47) πολλά συνέβηκαν που επηρέασαν τη ζωή και το έργο του ποιητή: Οι εμπειρίες του από τα καράβια και τα λιμάνια, τα χρόνια που πέρασαν κι άμβλυναν τις επιθυμίες, όνειρα που διαψεύστηκαν, ο πόλεμος. Υποχωρήσεις, συμβιβασμοί, προσφιλή φορτία που ρίχνονται στη θάλασσα. Αλλά, παράλληλα, και μια άκαμπτη (η ίδια η νεανική) δύναμη γι' αντίσταση, που συχνά φθάνει σε δραματικές κορυφώσεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Βλαστημά ο λοστρόμος τον καιρό</div>
<div style="text-align: justify;">
κι είν' αλάργα τόσο η Τοκοπίλλα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Από να φοβάμαι και να καρτερώ</div>
<div style="text-align: justify;">
κάλλιο περισκόπιο και τορπίλα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εδώ ο ποιητής αφήνει πια την επίπεδη γραφή του «Μαραμπού». Όπως γράφει και ο Αιμ. Χουρμούζιος «ο στίχος είναι υπαινικτικός και όχι πλαστικός. Νοσταλγικός μάλλον παρά δημιουργός αμέσων συγκινήσεων από την επαφή του αναγνώστη με τον ποιητή. Έχει τη γοητεία όλων των πραγμάτων που βρίσκονται σε κάποιαν απόσταση από το καθημερινό, συνηθισμένο και τυπικό γεγονός». Αλλά ας αναλύσουμε πιο διεξοδικά αυτή τη «γοητεία», τον καινούριο τρόπο γραφής του ποιητή γιατί, βέβαια, πρόκειται για έναν καινούριο τρόπο γραφής, απόλυτα και πάλι εναρμονισμένο με τον ψυχισμό του.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στο «Μαραμπού» κυριαρχούσε η έξαρση, ο αφηγηματικός, ο ευθύς τρόπος. Υπήρχε μια ιστορία: έναυσμα για την εκτόνωση, διέξοδος μιας, σχεδόν πάντα, ανικανοποίητης επιθυμίας. Στο «Πούσι» αντίθετα, ο Καββαδίας δε μας διηγείται πια, τις περισσότερες φορές, συγκεκριμένες θαλασσινές ιστορίες, αλλά πολλά κι ασύνδετα στιγμιότυπα από τη ζωή του στα καράβια, εναλλασσόμενα, την ίδια σχεδόν στιγμή, με μνήμες από οικογενειακά του συμβάντα, περιπέτειές του και διαβάσματα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το ποίημα γίνεται δυσκολότερο, πολλές φορές χρειάζεται <i>αποκρυπτογράφηση</i>, προπάντων όταν προσωπικά ή οικογενειακά επεισόδια ή πρόσωπα μπλέκονται με το παρόν. Ο Γουίλλιαμ του «Θαλασσία Πανίς» («Γουίλλιαμ... γέλα στο βυθό φλεγματικά, αφού πια τίποτα δε μέλλει να προδώσεις») δεν είναι άλλος από έναν ναύτη του βυθισμένου στον πόλεμο βρετανικού πολεμικού πλοίου «Ρήπουλς» και η Σμαρώ από την Καλαμαριά του «Θεσσαλονίκη» μια νεανική του όμορφη ιστορία που είχα κάποτε την τύχη ν' ακούσω από τα χείλη του. Αλλά ποιος θα μας πει ποιο ήταν το κορίτσι που νύσταζε στην Καράστρα («Στεριανή Ζάλη»), τι αναμνήσεις είχε από τους τελωνοφύλακες στο Τσίλι («Αρμίδα»), και ποια ήταν η Fanny του Λονδίνου («Black and white»); Ποιος θα μας πει ποιες ήταν οι εμπειρίες, δικές του και ξένες, που απρόοπτα παρεμβάλλονται στους στίχους του και τους χαρίζουν την ομορφιά του απρόοπτου, «τροχίζοντας τα σπαθιά του λόγου» που τόσο του άρεσαν;</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στο «Πούσι» κυριαρχεί το δεύτερο πρόσωπο, το «Εσύ», κάτι που δίνει μεγαλύτερη αμεσότητα και θέρμη στην εξομολόγηση αλλά και βαθύτερη συνοχή στο βιβλίο (Κάτασπρα φορείς κι έχεις βραχεί... Κι εσύ κοιτάς απάνω απ' το τιμόνι... Τα μάτια σου τα κυβερνούσε σοροκάδα... Ο παπαγάλος σου 'στειλε στερνή φορά το γεια σου... κλπ.). Τα ποιήματα μοιάζουνε σαν γράμματα ενός ναυτικού σε συγγενείς και φίλους ή μάλλον σαν σύντομες καρτ ποστάλ από λιμάνια. Οι αφιερώσεις που υπάρχουν σ' όλα, σχεδόν, τα ποιήματα, οι παραλήπτες τους. Και τα εικονογραφημένα με ναυτικές φιγούρες φίλων του ζωγράφων ξεχωριστά δίφυλλα της πρώτης έκδοσης, ένα για κάθε ποίημα, εντείνουν την εντύπωση μιας συλλογής γραμμάτων. Εδώ δεν υπάρχει ο νέος του «Μαραμπού» που φλέγεται για τις αμαρτωλές εμπειρίες, για φολκλορική «ναυτοσύνη», αλλά ο ναυτικός που μέσα στο πούσι ενός ακαθόριστου παρόντος ζητάει να συνδεθεί με τη στεριανή ζάλη ή ξορκίζει τον τυφώνα να βρει περήφανο θάνατο μεσοπέλαγα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κι έπειτα στις ξέρες του Ακορά</div>
<div style="text-align: justify;">
τσούρμο τ' άγριο κύμα να μας βγάλει</div>
<div style="text-align: justify;">
τέρατα βαμμένα πορφυρά</div>
<div style="text-align: justify;">
με φτερούγες γλάρων στο κεφάλι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[...]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στα τελευταία του ποιήματα (<b>«Τραβέρσο»</b>, 1975) η θαλασσινή περιπέτεια συνεχίζεται, δραματικότερη όμως τώρα, παρά τα παλιά παιχνιδίσματα και τις καινούριες, βασανιστικές εμπειρίες. Ο ποιητής τραβερσάρει στον καιρό για να σωθεί. Νιώθεις το τρίξιμο από τους κουρασμένους αρμούς, τον μουσώνα που ραγίζει τα ρέλια, τον άσπρο καρχαρία που περιμένει:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στα όρτσα να προλάβουμε. Τραβέρσο και προχώρα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Να πάμε να ξοδέψουμε την τελευταία ριξιά,</div>
<div style="text-align: justify;">
σε κείνη την απίθανη σ' όλο τον κόσμο χώρα</div>
<div style="text-align: justify;">
που τα κορίτσια το 'χουνε στα δίπλα είτε λοξά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το ποίημα δονείται από ένα ρίγος θανάτου. Όλοι αυτοί οι «ήρωες» της ιστορίας που έρχονται και παρέρχονται (ο Αζτέκος, ο Μεγάλος Χαν, ο Μάρκο Πόλο), σαν ένας «θαυμάσιος θίασος που περνά με μουσικές εξαίσιες και φωνές», όλος αυτός ο αυτοσαρκασμός, ο παραλογισμός και η ειρωνεία, που θυμίζουν παράλληλες αγχώδεις στιγμές του Καρυωτάκη, δεν μπορούν να διασκεδάσουν, ούτε καν να μετριάσουν την πίκρα του («Βόγκει στο πρόσω η μηχανή και τώρα ανηφοράμε, λειψοί πάνω στο σίδερο, με κουρασμένα μίλια»). Εδώ σταματάει το σπίρτο, ο βαρύς καπνός, η αρρώστια. Η νευρασθένεια, πόζα τού άλλοτε, γίνεται τρέλα. Το κύμα μπουκάρει κι αρπάζει. Η ζωή, που τόσο αγάπησε, ακροβατεί σε μια χορδή τεντωμένη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο στίχος κερδίζει σε σκληρότητα, σε δύναμη. Τα περιγραφικά, τα διακοσμητικά στοιχεία λιγοστεύουν. Γύμνια κι αλήθεια. Το «μοντέρνο» στην πιο γνήσια μορφή του αποσπασματικού, του παράλογου, του δραματικού.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο άνεμος κλαίει. Σκυλί στα λυσσιακά του.</div>
<div style="text-align: justify;">
Γεια χαρά, στεριά, κι αντίο, μαστέλο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Γλίστρησε η ψυχή μας από κάτου,</div>
<div style="text-align: justify;">
έχει και στην κόλαση μπορντέλο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τίποτα δεν μπορεί να δώσει, έστω και λίγο φως σ' αυτή την τελευταία του πορεία. Το γαλάζιο, παιδικό πρόσωπο του μικρού παιδιού («Παραμύθια του Φίλιππου»), η φλόγα της νέας γυναίκας που τόσο απελπισμένα αγάπησε («Fata Morgana»), η ανάμνηση, ακόμα κι η θάλασσα, αιώνια ερωμένη του με την ατέλειωτη περιπέτεια: κλεισμένοι δρόμοι πια γι' αυτόν. Η επιστροφή στην ξηρά ένα ναυάγιο και το ξεκίνημα μια άσκοπη επανάληψη. Έρωτας για τη ζωή χωρίς δύναμη. Αντίσταση γεμάτη παραδοχές («Θα μείνει ο ναύτης να μετρά το άσπρο χαλίκι»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έζησα, φίλος του κι εγώ, την ιστορία των τελευταίων αυτών ποιημάτων του και ξέρω με τι ένταση γραφτήκανε. Αυτός που χρόνια είχε κόψει το σπίρτο και τον καπνό και μπορούσε να περάσει χρόνο ολόκληρο χωρίς να συνθέσει ένα ποίημα, που κι όταν έγραφε τυραννικά τον βασάνιζε η αμφιβολία, μέσα σε λίγο καιρό συμπλήρωσε τη συλλογή του και την έδωσε στον εκδότη. Ποιήματα καυτά, άμεσα, γραμμένα πάνω στον δεκαπεντασύλλαβο του «Μαραμπού» και το δεκατρισύλλαβο, αλλά πόσο διαφορετικά από εκείνα. Ένταση μέσα στην κόπωση, στιγμές από ένα πάθος που τον οδήγησε στον θάνατο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το ξέρω πως λίγοι (σ' έναν τόπο που όλοι έντονα προσπαθούν να διασκεδάσουν, να μη σκέφτονται το μοιραίο) θ' αγαπήσουν αυτά τα πικρά, τα ειλικρινή ποιήματα. Το «Τραβέρσο» δεν αφήνει περιθώρια για μάταιες ελπίδες. Με ανοιχτό, όπως πάντα, το παράθυρο, χωρίς φόβους, ο ποιητής προσπαθεί να κρατηθεί με κουρασμένα, θαλασσοδαρμένα χέρια, από μια, την τελευταία, σανίδα. Και, φεύγοντας, μας τραγουδεί σαν το τζιτζίκι το φθινόπωρο, την ιστορία της θαλασσινής περιπέτειας, της οδύσσειας για την εμπειρία από τα βάθη των αιώνων έως τις μέρες μας. Την ιστορία του αιώνιου Ναύτη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο σαρκασμός, τελευταίο καταφύγιο μια πολύχρονης αγάπης για τη ζωή, απόλυτα συνυφασμένος με τον ψυχισμό των τελευταίων αυτών χρόνων του. Σαρκάζουμε όταν η πίστη μάς προδίδει, όταν βλέπουμε να ναυαγούν τα ιδανικά μας. Και τα ιδανικά του «πολύτροπου», του αμαρτωλού Καββαδία η ίδια η ζωή, το ταξίδι στην απεραντοσύνη της θάλασσας, οι διαδοχικές, οι ατέλειωτες εμπειρίες. Από αυτές ξεκίνησε (με την άγνοια της νεανικής μέθης) και σ' αυτές έμεινε (ξεκινώντας και πάλι απελπισμένα από τη σοφία της ματαιότητας). Σ' έναν γεμάτο ανθρωπιά πολύχρονο διάλογο με τους ανθρώπους, με τον ίδιο του τον εαυτό. Σ' έναν δραματικό έρωτα με την εναλλαγή, με την ίδια την τρέλα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πράσινο. Αφρός, θαλασσινό βαθύ και βυσσινί.</div>
<div style="text-align: justify;">
Γυμνή. Μονάχα ένα χρυσό στη μέση σου ζωστήρι.</div>
<div style="text-align: justify;">
Τα μάτια σου τα χώριζαν εφτά Ισημερινοί.</div>
<div style="text-align: justify;">
μες στου Giorgione το αργαστήρι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πέτρα θα του 'ριξα και δε με θέλει το ποτάμι.</div>
<div style="text-align: justify;">
Τι σου 'φταιξα και με ξυπνάς προτού να φέξει.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στερνή νυχτιά του λιμανιού δεν πάει χαράμι.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αμαρτωλός που δε χαρεί και που δε φταίξει.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω</div>
<div style="text-align: justify;">
ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[...]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="color: #e69138;">Τάσος Κόρφης, <i>Νίκος Καββαδίας / Συμβολή στη μελέτη της ζωής και του έργου του</i>, εκδ. Πρόσπερος, Αθήνα 1991.</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #eeeeee;">____________________________</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #eeeeee;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #eeeeee;">(*) Φράση του Τάσου Κόρφη από το εσώφυλλο του βιβλίου.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #eeeeee;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="color: #eeeeee;">Πηγή για την εικόνα:</span></b> <a href="https://www.politeianet.gr/books/korfis-tasos-prosperos-nikos-kabbadias-185209" target="_blank">εδώ</a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Ελένη Μπέηhttp://www.blogger.com/profile/16751226046818927584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8500407168454792885.post-27814552214312961142018-11-20T20:16:00.000+02:002019-11-20T16:19:34.267+02:00Γιώργος Ιωάννου, Με κυκλώνει απόψε<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-YH8m-3W3csQ/W_RNDvgwQxI/AAAAAAAAB2s/vHNOXCsUGksdJLnxVuDy1kMtJJwEr4RbgCLcBGAs/s1600/%25CE%25A4%25CE%25B1%2B%25CF%2587%25CE%25AF%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25B1%2B%25CE%25B4%25CE%25AD%25CE%25BD%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25B1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="368" data-original-width="250" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-YH8m-3W3csQ/W_RNDvgwQxI/AAAAAAAAB2s/vHNOXCsUGksdJLnxVuDy1kMtJJwEr4RbgCLcBGAs/s400/%25CE%25A4%25CE%25B1%2B%25CF%2587%25CE%25AF%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25B1%2B%25CE%25B4%25CE%25AD%25CE%25BD%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25B1.jpg" width="270" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<b><span style="color: #f6b26b; font-size: large;">Με κυκλώνει απόψε</span></b><br />
<br />
<br /></div>
Έξω αιώνια βρέχει, έξω ερημιά˙ <br />
θαρρώ πως χάθηκα για πάντα.<br />
Με ζώνει πάλι ο φόβος, με κυκλώνει.<br />
Πύρινη γλώσσα απειλεί το σπίτι μου.<br />
Το παίρνει, το αιωρεί πάνω απ' την πόλη.<br />
<br />
<br />
Ποιος ξέρει τι κατάντησα και δεν το νιώθω.<br />
<br />
<br />
Ένας απόψε να με άγγιζε στον ώμο,<br />
αμέσως θα κατέρρεα στα πόδια του.<br />
<br />
<br />
<span style="color: #e06666;">Από την ενότητα <i>Τα χίλια δέντρα (1963)</i> της ποιητικής συλλογής του <b>Γιώργου Ιωάννου</b> <i>Τα χίλια δέντρα και άλλα ποιήματα</i>.</span><br />
<br />
<span style="color: #eeeeee;">___________________</span><br />
<span style="color: #eeeeee;"><br /></span>
<b><span style="color: #eeeeee;">Πηγές:</span></b><br />
<span style="color: #eeeeee;"><br /></span>
<span style="color: #eeeeee;">α) Για το ποίημα: Γιώργος Ιωάννου, <i>Τα χίλια δέντρα και άλλα ποιήματα</i>, 3η έκδοση, Κέδρος, Αθήνα 1988.</span><br />
<span style="color: #eeeeee;">β) Για την εικόνα:</span> <a href="https://www.politeianet.gr/books/ioannou-giorgos-kedros-ta-chilia-dentra-kai-alla-poiimata-147135" target="_blank">εδώ</a><br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Ελένη Μπέηhttp://www.blogger.com/profile/16751226046818927584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8500407168454792885.post-69768951936327891772018-10-31T00:10:00.000+02:002018-10-30T22:05:55.748+02:00Ναπολέων Λαπαθιώτης, Η ζωή μου [Απόπειρα συνοπτικής αυτοβιογραφίας] (απόσπασμα)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-CTzrjSGzmF4/W9i0uXowjxI/AAAAAAAAB2I/CIZSnk1yFXks9XCsbZossJ7OqxyrFYRVgCLcBGAs/s1600/%25CE%259D%25CE%25B1%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25AD%25CF%2589%25CE%25BD%2B%25CE%259B%25CE%25B1%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25B8%25CE%25B9%25CF%258E%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582%2B%25CF%2583%25CE%25B5%2B%25CF%2586%25CF%2589%25CF%2584%25CE%25BF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25AF%25CE%25B1%2B%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585%2B1942%2B-%2B%2528%25CE%25A0%25CE%25B7%25CE%25B3%25CE%25AE%252C%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%2B-%2B%25CE%2592.%2B%25CE%25A8%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25B4%25CE%25AC%25CE%25BA%25CE%25B7%25CF%2582%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="440" data-original-width="300" height="640" src="https://1.bp.blogspot.com/-CTzrjSGzmF4/W9i0uXowjxI/AAAAAAAAB2I/CIZSnk1yFXks9XCsbZossJ7OqxyrFYRVgCLcBGAs/s640/%25CE%259D%25CE%25B1%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25AD%25CF%2589%25CE%25BD%2B%25CE%259B%25CE%25B1%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25B8%25CE%25B9%25CF%258E%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582%2B%25CF%2583%25CE%25B5%2B%25CF%2586%25CF%2589%25CF%2584%25CE%25BF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25AF%25CE%25B1%2B%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585%2B1942%2B-%2B%2528%25CE%25A0%25CE%25B7%25CE%25B3%25CE%25AE%252C%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%2B-%2B%25CE%2592.%2B%25CE%25A8%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25B4%25CE%25AC%25CE%25BA%25CE%25B7%25CF%2582%2529.jpg" width="435" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #e06666; font-size: large;">Το παραμύθι...</span></b><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Μια φορά κι έναν καιρό –ή, καλύτερα, τη νύχτα προς τα ξημερώματα της 31ης Οκτωβρίου του 1888–, στην Αθήνα, σ’ ένα σπίτι της πλατείας Αγίων Θεοδώρων, είδε το φως ένα κατάξανθο παιδάκι. Η γέννα ήταν δύσκολη, και τη μητέρα –μιαν απ’ τις ομορφότερες γυναίκες του καιρού της– οι γιατροί την είχαν απελπίσει. Κι οι γιατροί, που την είχαν απελπίσει, ήσαν οι πιο ονομαστοί της εποχής εκείνης.</div>
<div style="text-align: justify;">
Να, όμως, που την πιο κρίσιμη βραδιά, μια γυναίκα ηλικιωμένη και γειτόνισσα, που ’κανε χρέη νοσοκόμας, εκεί που αγρυπνούσε στο χαγιάτι, έξω από την κάμαρη της άρρωστης, καθώς την είχε μισοπάρει ο ύπνος στην καρέκλα, είδε ν’ ανεβαίνουν ξαφνικά τη σκάλα δυο ψηλοί άντρες, παράξενα ντυμένοι, με φορεσιές χρωματιστές, που ’πεφταν ως τα πόδια και που βαστούσαν ο καθένας τους στο χέρι κι από μια μικρούλα κασετίνα. Κι όπως εκείνη πετάχτηκε απ’ τη θέση της και με δάκρυα στα μάτια τούς φώναξε:</div>
<div style="text-align: justify;">
«Πού πάτε; Μέσα έχουμε άρρωστη μητερούλα, την καημένη, και θα μας πεθάνει...».</div>
<div style="text-align: justify;">
Εκείνοι χαμογέλασαν, και κάνοντάς της μιαν εκφραστική, καθησυχαστική χειρονομία, της είπαν με πολύ γλυκειά φωνή:</div>
<div style="text-align: justify;">
«Γι’ αυτήν κι εμείς ερχόμαστε. Ήρθαμε να την κάνουμε καλά! Έννοια σου, κυρά μου, και θα ζήσει!».</div>
<div style="text-align: justify;">
Κι η γυναίκα ξύπνησε και χάθηκαν.</div>
<div style="text-align: justify;">
Κι αληθινά, απ’ την άλλη μέρα το πρωί ο πυρετός άρχισε να πέφτει κι η άρρωστη να γίνεται καλύτερα. Και διαδόθηκε στη γειτονιά, αμέσως, το θαύμα των Αγίων Θεοδώρων.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αλλά και το ίδιο το πρωί, που τ’ αγοράκι είχε γεννηθεί, η Αθήνα ξύπνησε κατάλευκη, σκεπασμένη μ’ ένα στρώμα χιόνι! Και θεωρήθηκε αυτό, απ’ όλους, σαν εξαιρετικά καλό σημάδι.</div>
<div style="text-align: justify;">
Και το παιδάκι άρχισε να μεγαλώνει μες στα χάδια. Πρώτος γόνος γάμου από έρωτα, δέχτηκε όλη την αγάπη των δικών του, εκτός απ’ την αγάπη του πατέρα του, που για κάμποσον καιρό δεν μπορούσε να το δει στα μάτια του, αφού, χάρις σ’ εκείνο, κόντεψε να χάσει την πολυαγαπημένη του γυναίκα! Όμως, στο τέλος, μια κι όλα διορθώθηκαν, αποφάσισε κι αυτός να τ’ αγαπήσει.</div>
<div style="text-align: justify;">
Κι όταν ήρθε ο καιρός να το βαφτίσουν, έγινε συζήτηση μεγάλη. Παραλίγο να το βγάλουν Γιώργο, εξαιτίας που η μέρα που το βάφτισαν έτυχε να ’ναι του Αγίου Γεωργίου. Ο πατέρας, όμως, σαν στρατιωτικός που ήταν –λοχαγός του πυροβολικού– θέλησε να το βγάλουν Ναπολέοντα. Ένα απ’ τα δυο: Ναπολέων ή Αννίβας! Κι ο νουνός, ξάδερφος πρώτος της μητέρας, σημαιοφόρος κι αυτός του Ναυτικού, προτίμησε το πρώτο. Και τα βαφτίσια έγιναν απέναντι, στην εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων.</div>
<div style="text-align: justify;">
Του πήραν παραμάνα, γιατ’ η μητέρα ήταν πολύ αδύνατη ακόμα για να το θηλάσει μοναχή της.</div>
<div style="text-align: justify;">
Και το παιδάκι άρχισε να ζει. Κι αν εξαιρέσουμε κάτι μικροαρρώστιες, κάτι βγαλσίματα δοντιών και τα παρόμοια, όλα, περίπου, βάδιζαν καλά, και με τον τρόπο τον συνηθισμένο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Κι η μητέρα πρόσεξε μονάχα, πως όταν τύχαινε τη νύχτα να περάσει κάποιο φως από μπροστά του, το μωρουδάκι κάρφωνε το βλέμμα του στη φλόγα κι επίμονα την παρακολουθούσε, μαγνητισμένο απ’ αυτή και σαν υπνωτισμένο, και τίποτα δεν ήταν ικανό να το κάνει να τραβήξει τη ματιά του, όσο αυτή υπήρχε μες στην κάμαρα... Κι ίσως αυτό να ’ταν η πρώτη απορία!</div>
<div style="text-align: justify;">
Κι ήρθαν σε λίγο και τα πρώτα λόγια. Κι έγιναν και τα πρώτα-πρώτα βήματα απάνω στο χαλί, και στη ζωή.</div>
<div style="text-align: justify;">
Κι έζησαν έτσι, για καιρό, καλά κι εμείς καλύτερα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Κι από κείνο το κατάξανθο παιδάκι του μικρού αυτού παραμυθιού, μου λέγανε αργότερα πως έγινα Εγώ!</div>
<br />
<br />
<span style="color: #eeeeee;">____________________________</span><br />
<span style="color: #eeeeee;"><br /></span>
<span style="color: #eeeeee;"><br /></span>
<b><span style="color: #eeeeee;">Πηγές:</span></b><br />
<span style="color: #eeeeee;"><br /></span>
<span style="color: #eeeeee;">α) Για το απόσπασμα: <b>Ναπολέων Λαπαθιώτης</b>, <i>Η ζωή μου / Απόπειρα συνοπτικής αυτοβιογραφίας</i>, φιλολογική επιμέλεια Γιάννης Παπακώστας, εκδ. Στιγμή, Αθήνα 1986.</span><br />
<span style="color: #eeeeee;"><br /></span>
<span style="color: #eeeeee;">β) Για την εικόνα:</span> <a href="https://sarantakos.wordpress.com/2009/11/15/stoxasmoi/">εδώ</a><br />
<br />
<br /></div>
Ελένη Μπέηhttp://www.blogger.com/profile/16751226046818927584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8500407168454792885.post-25388354862956827682018-10-16T20:21:00.000+03:002018-11-30T17:21:58.573+02:00Oscar Wilde, De profundis (Εκ βαθέων) – Αποσπάσματα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #eeeeee;">Ο μυθιστοριογράφος, ποιητής, κριτικός και θεατρικός συγγραφέας Όσκαρ Ουάιλντ γεννήθηκε στο Δουβλίνο στις 16 Οκτωβρίου 1854. Ο πιο αναγνωρίσιμος καλλιτέχνης της βικτοριανής εποχής, αντισυμβατικός και ιδιοφυής, έζησε την κολακεία και την τεράστια φήμη, αλλά και την κατασυκοφάντηση, τη φυλακή, την εξορία.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #eeeeee;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-QE9gzJEHpz8/W8YdkmQlqKI/AAAAAAAAB1o/13B_jfULsEgoBWZT8krK81coWDjWYqvbwCLcBGAs/s1600/Oscar%2BWilde.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="601" data-original-width="397" height="640" src="https://2.bp.blogspot.com/-QE9gzJEHpz8/W8YdkmQlqKI/AAAAAAAAB1o/13B_jfULsEgoBWZT8krK81coWDjWYqvbwCLcBGAs/s640/Oscar%2BWilde.jpg" width="420" /></a></div>
<br />
<span style="color: #eeeeee;">Θεωρείται ένας από τους κύριους εκπροσώπους του αισθητισμού, κίνημα που αναπτύχθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα στη Βρετανία και θεωρείται κατά κάποιο τρόπο το αγγλικό παρακλάδι του γαλλικού συμβολισμού. Υπερασπίστηκε το δόγμα της τέχνης για την τέχνη, αρνούμενος την αναγκαιότητα ύπαρξης μιας ηθικής παραμέτρου στην τέχνη.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #eeeeee;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #eeeeee;">Το 1881 δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή (<i>Poems</i>) και τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη για μία σειρά θεωρητικών διαλέξεων για το αισθητικό κίνημα στη Βρετανία. Στη συνέχεια, ο Ουάιλντ μάγεψε το Παρίσι ενώ αργότερα οι διαλέξεις συνεχίστηκαν και σε Βρετανία και Ιρλανδία.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #eeeeee;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #eeeeee;">Το 1884 παντρεύτηκε την Κόνστανς Λόυντ και μαζί απέκτησαν δύο γιους. Ο Ουάιλντ εργάστηκε σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες της εποχής, παρέχοντας δημοσιογραφικά κείμενα και κριτικές. Μάλιστα, την περίοδο 1887-1889 ανέλαβε και την έκδοση ενός περιοδικού, του <i>The Lady's World</i>, το οποίο μετονόμασε σε <i>The Woman's World</i>.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #eeeeee;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #eeeeee;">Το 1888 εκδόθηκε το έργο του «<i>Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας και άλλα παραμύθια</i>». Η λογοτεχνική του δόξα όμως έφτασε στο αποκορύφωμα το 1891 με το μοναδικό του μυθιστόρημα «<i>Το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι</i>». Πολλοί αναγνωρίζουν αυτοβιογραφικά στοιχεία σε αυτό, ενώ το ίδιο βιβλίο χρησιμοποιήθηκε και κατά τη διάρκεια της δίκης του το 1895. Ο Ουάιλντ κατηγορήθηκε για ομοφυλοφιλία. Συγκεκριμένα, ο 9ος Μαρκήσιος του Κουίνσμπερυ, πατέρας του ποιητή Λόρδου Άλφρεντ Ντάγκλας με τον οποίο συνδεόταν ο Ουάιλντ, του επιτέθηκε προσωπικά για την ομοφυλοφιλία του. Ο Ουάιλντ υπέβαλε μήνυση αλλά η κίνηση αυτή στράφηκε εναντίον του, καθώς βρέθηκε ο ίδιος κατηγορούμενος. Στις 25 Μαΐου του 1895 καταδικάστηκε σε καταναγκαστικά έργα δύο ετών.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #eeeeee;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #eeeeee;">Κατά την παραμονή του στη φυλακή, υπό άθλιες συνθήκες που επιβάρυναν την υγεία του, έγραψε την «<i>Μπαλάντα της φυλακής του Ρέντιγκ</i>», το τελευταίο σπουδαίο έργο του, που ανήκει στα σημαντικότερα ποιήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και καταγράφει τις εμπειρίες του στη φυλακή. Εκεί έγραψε επίσης και ένα γράμμα προς τον Άλφρεντ Ντάγκλας, ο οποίος δημοσίευσε ένα μέρος του το 1905, μετά το θάνατο του Όσκαρ Ουάιλντ, υπό τον τίτλο <i>De Profundis (Εκ βαθέων)</i>.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #eeeeee;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #eeeeee;">Μετά την αποφυλάκισή του, ο Ουάιλντ αυτοεξορίστηκε και μόλις τρία χρόνια αργότερα πέθανε, στις 30 Νοεμβρίου του 1900, σε ένα παρισινό ξενοδοχείο. Στην κηδεία του παρέστησαν μόλις δεκατέσσερα άτομα. Σύμφωνα με τον βιογράφο του Ρίτσαρντ Έλμαν, ο θάνατος του ποιητή οφειλόταν σε σύφιλη, ωστόσο ο Μέρλιν Χόλαντ, επίσης βιογράφος και εγγονός του Ουάιλντ, θεωρεί πως η ερμηνεία αυτή αποτελεί παρανόηση συνδέοντας τη μηνιγγίτιδα που τον προσέβαλε με μία χειρουργική επέμβαση που είχε προηγηθεί. Ο τάφος του βρίσκεται στο Παρίσι και επάνω είναι γραμμένοι στίχοι από την «<i>Μπαλάντα της φυλακής του Ρέντιγκ</i>»: Γι' αυτόν, η τσακισμένη λήκυθος του οίκτου θα γεμίζει με ξένα δάκρυα. Γιατί θα τονε θρηνούν οι απόκληροι της ζωής κι οι απόκληροι πάντα κλαίνε. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #eeeeee;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #eeeeee;">Ακολουθούν κάποια αποσπάσματα από το De profundis (Εκ βαθέων):</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[...] Υπάρχουν πολύ περισσότερα μπροστά μου. Έχω πολύ πιο απότομους λόφους ν' ανεβώ, κοιλάδες πιο σκοτεινές να περάσω. Κι όλα αυτά πρέπει να τα καταφέρω μονάχος μου. Ούτε η Θρησκεία ούτε η Ηθική ούτε η Λογική μπορούν να με βοηθήσουν.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η Ηθική δε με βοηθάει. Γεννήθηκα αντινομιστής. Είμαι ένας από κείνους που είναι πλασμένοι για την εξαίρεση και όχι για τον νόμο. Αλλά ενώ βλέπω πως δεν υπάρχει τίποτε κακό σε ό,τι κάνει κανείς, βλέπω πως υπάρχει κάτι κακό σε ό,τι κανείς γίνεται. Καλό είναι να το γνωρίζουμε τούτο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η Θρησκεία δε με βοηθάει. Την πίστη που άλλοι δίνουν στο αόρατο, εγώ τη δίνω σε ό,τι μπορεί ν' αγγίξει κανείς και να κοιτάξει. Οι θεοί μου κατοικούν σε ναούς χειροποίητους και η πίστη μου σ' αυτούς διαμορφώθηκε κι ολοκληρώθηκε μέσα στον κύκλο της πραγματικής εμπειρίας. Ίσως μάλιστα η ολοκλήρωσή της να είναι πιο σφαιρική από άλλων σαν και μένα, γιατί, ενώ εκείνοι έχουν τοποθετήσει τον Ουρανό τους σ' αυτήν τη γη, εγώ βρήκα μέσα της όχι μονάχα την ομορφιά του Ουρανού, αλλά και τη φρίκη της Κόλασης. Όταν τυχαίνει να σκέφτομαι τη Θρησκεία, νιώθω πως θα 'θελα να ιδρύσω ένα τάγμα για κείνους που δεν μπορούν να πιστέψουν. Θα μπορούσε να τ' ονομάσει κανείς Αδελφότητα των Αθέων (Σ.τ.Μ.: Fatherless: των ορφανών, των χωρίς πατέρα). Εκεί, πάνω σ' έναν βωμό, όπου δε θα 'καιγαν λαμπάδες, ένας παπάς που στην καρδιά του δε θα φώλιαζε η ειρήνη, θα μπορούσε να λειτουργεί με ανευλόγητο άρτο και άδειο δισκοπότηρο. Καθετί, για να είναι αληθινό, πρέπει να γίνει θρησκεία. Κι ο αγνωστικισμός, όχι λιγότερο από την πίστη, θα 'πρεπε να έχει το τελετουργικό του. Έχει σπείρει τους μάρτυρές του, θα 'πρεπε να 'χει θερίσει τους αγίους του και να δοξάζει τον Θεό καθημερινά επειδή κρύβει το πρόσωπό Του από τον άνθρωπο. Αλλά είτε για πίστη πρόκειται είτε για αγνωστικισμό, τίποτε για μένα δεν πρέπει να 'ρχεται απέξω. Τα σύμβολά του πρέπει να 'ναι δικό μου δημιούργημα. Μονάχα ό,τι είναι πνευματικό πλάθει τη δική του μορφή. Αν δεν μπορέσω να βρω το μυστικό του μέσα μου, δε θα το βρω ποτέ. Αν δεν το έχω ήδη καταχτήσει, ποτέ δε θα 'ρθει να με βρει.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η Λογική δε με βοηθάει. Μου λέει ότι οι νόμοι, κάτω απ' τους οποίους καταδικάστηκα, είναι κακοί και άδικοι νόμοι, και το σύστημα, κάτω από το οποίο υπέφερα, κακό και άδικο σύστημα. Όπως και να 'ναι όμως, υποχρεώθηκα να κάνω και τα δυο αυτά πράγματα σωστά και δίκαια για μένα. ... Βρέθηκα στην ανάγκη ν' αποδεχτώ ό,τι μου έτυχε και να το κάνω καλό για μένα. Το σανιδένιο κρεβάτι, την αηδιαστική τροφή, ..., τη σιωπή, τη μοναξιά, την ντροπή –το καθένα απ' αυτά και όλα μαζί αναγκάστηκα να τα μεταμορφώσω σε πνευματική εμπειρία. Δεν υπάρχει ούτε ένας υποβιβασμός του σώματος που να μην πρέπει να προσπαθήσω να τον μεταβάλω σε αποπνευμάτωση της ψυχής. ... Το σημαντικό για μένα, εκείνο που στέκει μπροστά μου, εκείνο που πρέπει να κάνω, για να μη μείνω στο υπόλοιπο της ζωής μου ακρωτηριασμένος, παραμορφωμένος και ατελής, είναι ν' αφομοιώσω στον χαρακτήρα μου όλα όσα έχω πάθει, να τα κάνω μέρος του εαυτού μου, να τα δεχτώ χωρίς παράπονο, φόβο ή δισταγμό. Το μεγαλύτερο ελάττωμα είναι η επιπολαιότητα. Καθετί που συνειδητοποιούμε είναι για καλό. [...]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[...] Ενώ όμως το να σκοπεύει κανείς να γίνει καλύτερος άνθρωπος είναι μια μη επιστημονική παρόρμηση, το να γίνει κανείς <i>βαθύτερος</i> αποτελεί προνόμιο εκείνων που έχουν πονέσει. Και τέτοιος νομίζω πως έχω γίνει. ...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αν, βγαίνοντας από δω, ένας φίλος μου έκανε μια γιορτή και δε με προσκαλούσε, λίγο θα μ' ένοιαζε. Μπορώ μια χαρά να είμαι ευτυχισμένος και μόνος μου. Έχοντας ελευθερία, βιβλία, μουσική και το φεγγάρι, ποιος δε θα μπορούσε να είναι ευτυχισμένος; Άλλωστε οι γιορτές δεν είναι πια για μένα. ... Αν όμως, βγαίνοντας από δω, ένας φίλος μου είχε κάποια λύπη και δε μου επέτρεπε να τη μοιραστώ μαζί του, θα ένιωθα πάρα πολύ πικραμένος. Αν μου έκλεινε κατάμουτρα τις πόρτες του σπιτιού του που πενθούσε, θα γύριζα και θα ξαναγύριζα εκεί και θα παρακαλούσα να με δεχτούν, για να μπορέσω να μοιραστώ κάτι που έχω δικαίωμα να το μοιραστώ. Αν με θεωρούσε ανάξιο, ακατάλληλο να κλάψω μαζί του, θα το 'νιωθα σαν τη χειρότερη ταπείνωση, σαν τον πιο φοβερό τρόπο που θα μπορούσε κανείς να με προσβάλει. Αλλά αυτό δε θα μπορούσε να γίνει. Έχω δικαίωμα να συμμετέχω στη Λύπη<span style="text-align: justify;">˙ κι εκείνος που μπορεί να κοιτάζει την ομορφιά του κόσμου, να παίρνει μέρος στις λύπες του και να καταλαβαίνει κάτι από το θαυμαστό που έχουν και τα δύο, βρίσκεται σε άμεση επαφή με τα θεϊκά πράγματα κι έχει πλησιάσει το μυστικό του Θεού όσο μπορεί κανείς να το πλησιάσει. [...]</span><br />
<span style="text-align: justify;"><br /></span></div>
<br />
<iframe allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen="" frameborder="0" height="545" src="https://www.youtube.com/embed/s734Je_TwnU" width="825"></iframe><br />
<br />
<span style="color: #eeeeee;"><b>Frederic Rzewski, De profundis (ζωντανή ηχογράφηση, Παρίσι 2009)</b></span><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: justify;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman", serif; font-size: 12pt; text-align: left;">___________________________</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; text-align: left;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #eeeeee; font-family: "times new roman" , serif;"><b>Πηγές:</b> </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #eeeeee; font-family: "times new roman" , serif;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="color: #eeeeee;">α) Για τον Όσκαρ </span></span><span style="color: #eeeeee; font-family: "times new roman" , serif;">Ουάιλντ,</span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"> </span><a href="https://tvxs.gr/news/%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1/%CE%BF-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CF%8C%CF%83%CE%BA%CE%B1%CF%81-%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%B9%CE%BB%CE%BD%CF%84" style="font-family: "times new roman", serif;" target="_blank">εδώ</a></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #eeeeee; font-family: "times new roman" , serif;">β) Για την εικόνα: <a href="https://observer.com/2015/10/the-internet-thinks-oscar-wilde-wouldve-been-the-king-of-twitter/" target="_blank">εδώ</a> </span><br />
<span style="color: #eeeeee; font-family: "times new roman" , serif;">γ) Για τα αποσπάσματα:<b> Όσκαρ Γουάιλντ</b>, <i>De profundis (Εκ βαθέων)</i>, μετάφραση Λουκάς Θεοδωρόπουλος, εκδ. Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος, Αθήνα 1981.</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><br />
</span></div>
</div>
Ελένη Μπέηhttp://www.blogger.com/profile/16751226046818927584noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8500407168454792885.post-34031549599196405742018-07-22T12:41:00.001+03:002018-07-22T14:22:56.722+03:00Μάνος Ελευθερίου (12/3/1938 – 22/7/2018) – R. I. P. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<i><span style="color: #c27ba0;">Στο καλό, Μάνο Ελευθερίου. Φυλαχτά μας τα τραγούδια σου. Ευχαριστούμε πολύ.</span></i><br />
<i><span style="color: #c27ba0;"><br />
</span></i> <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-2mk2gYPAu-I/W1RSs8Q6H2I/AAAAAAAAB0E/2Ma10goJ6nMKznBJtxiyv2_auEN73FQHwCLcBGAs/s1600/manoseleftheriou3-1024x686.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="686" data-original-width="1024" height="428" src="https://3.bp.blogspot.com/-2mk2gYPAu-I/W1RSs8Q6H2I/AAAAAAAAB0E/2Ma10goJ6nMKznBJtxiyv2_auEN73FQHwCLcBGAs/s640/manoseleftheriou3-1024x686.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
<b><span style="color: #d5a6bd; font-size: large;">Ζωή ανυπεράσπιστη</span></b><br />
<br />
Ό,τι αφήσεις ανυπεράσπιστο εδώ θα μείνει.<br />
<br />
Θα τα σκυλεύσουν όλα. Θα πεταχτούν. Θα πουληθούν.<br />
<br />
Χαρτιά βιβλία συνταγές και οδηγίες πλεύσεως.<br />
Λογαριασμοί πληρωμένοι και απλήρωτοι.<br />
Όλα θα γίνουν ζωή ανυπεράσπιστη.<br />
<br />
Θα βρουν βιβλία με δέρμα εποχής.<br />
Χαλκογραφίες οξειδωμένες και μεταφράσεις<br />
λατινικές –με τις ακμές χρυσωμένες–<br />
λιμενοδείκτης στοιχειώδης του σώματός σου.<br />
Με τον αναδιπλούμενο άτλαντα να δείχνει<br />
τις αρρώστιες σου.<br />
<br />
Στις άκρες οι λεκέδες από πιοτά και καφέδες.<br />
Το τσιγάρο να ’χει κάψει την ερημιά σου.<br />
Στοιχειωμένα τα ταξίδια και οι πορείες σου.<br />
Κι άλλες φθορές ξανά φθορές και κομμένες<br />
σελίδες (τι ήθελες να μη βλέπεις;).<br />
<br />
Και κάτω κάτω σ’ ένα συρτάρι κάποιο χαρτί<br />
λαβωμένου αγωνιστή<br />
που ζητά την ύστατη προστασία από αδιάφορους<br />
προκρίτους και δημογέροντες.<br />
<br />
<span style="color: #ea9999;">(Από τη συλλογή <i>Η πόρτα της Πηνελόπης</i>)</span><br />
<br />
<iframe allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen="" frameborder="0" height="545" src="https://www.youtube.com/embed/teogTtOv9xI" width="825"></iframe><br />
<br />
<b><span style="color: #eeeeee;">Σταύρος Κουγιουμτζής & Μάνος Ελευθερίου, <i>Τώρα που θα φύγεις</i></span></b><br />
<span style="color: #eeeeee;">Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας / Δίσκος: <i>Μικρές πολιτείες (1974)</i></span><br />
<br />
<span style="color: #eeeeee;">________________________</span><br />
<br />
<br />
<span style="color: #eeeeee;"><b>Πηγές:<br />
α) Για το ποίημα: </b> Μάνος Ελευθερίου, Η πόρτα της Πηνελόπης, εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα 2003.<br />
β) Για την εικόνα: <a href="https://www.newsit.gr/ellada/pethane-o-manos-eleytheriou/2584349/" target="_blank">εδώ</a></span><br />
<br />
<span style="color: #eeeeee;"><b>Σημείωση:</b> Κατά τραγική σύμπτωση ο Μάνος Ελευθερίου είχε γενέθλια στις 12 του Μάρτη, την ημερομηνία δηλαδή που πέθανε ο Σταύρος Κουγιουμτζής και έφυγε στις 22 Ιουλίου, την ημερομηνία που γεννήθηκε ο Σταύρος Κουγιουμτζής.</span> <a href="http://www.ogdoo.gr/epikairotita/koinonia/pethane-o-manos-eleftheriou" target="_blank">(πηγή)</a><br />
<br />
<br /></div>
Ελένη Μπέηhttp://www.blogger.com/profile/16751226046818927584noreply@blogger.com0