Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Επέτειος 17ης Νοέμβρη 1973

Ακούμε ένα δείγμα απ' τα τραγούδια που θα πούνε αύριο στη γιορτή τα παιδιά της χορωδίας της Ε΄ και της Στ΄ τάξης του σχολείου μου. Μαζί μ' αυτά και κάποια που θα ακουστούν συμπληρωματικά κατά τη διάρκεια της γιορτής μας.

Αρνιέμαι - Μίκης Θεοδωράκης & Ιάκωβος Καμπανέλλης
Τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Δίσκος: Ο εχθρός λαός (1975)




Ήρθε ο καιρός - Σταύρος Ξαρχάκος & Νίκος Γκάτσος
Τραγούδι: Νίκος Δημητράτος
Δίσκος: Νυν και αεί (1974)




Προσκυνώ τη χάρη σου, λαέ μου - Γιάννης Μαρκόπουλος & Μιχάλης Σταυρακάκης
Τραγούδι: Χαράλαμπος Γαργανουράκης
Δίσκος: Παράθυρο στη Μεσόγειο (1983)




Ο ταμένος - Μίκης Θεοδωράκης & Γιάννης Ρίτσος
Τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας
Δίσκος: 18 λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας (1974)




Προσκύνημα - Σταύρος Ξαρχάκος & Ιάκωβος Καμπανέλλης
Τραγούδι: Νίκος Δημητράτος - Τζένη Καρέζη & χορωδία
Δίσκος: Το μεγάλο μας τσίρκο (1973)




Έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ - Χρήστος Λεοντής & Γιάννης Ρίτσος
Διαβάζει: Γιάννης Ρίτσος
Φωνητικά: Νίκος Ξυλούρης
Δίσκος: Καπνισμένο τσουκάλι (1975)

14 σχόλια:

Τσουχτρα είπε...

Αχ πως μείναμε στα τραγούδια και τα μνημόσυνα. Η οικονομική δικτατορία είναι εδώ, αλλά δεν δείχνουμε να έχουμε κότσια να την πολεμήσουμε - όπως και όσο μπορεί ο καθ' ένας.

Καλή σου μέρα φιλενάδα μου !

Διάττων είπε...

Έτσι πρέπει να γίνεται! Τέτοια γεγονότα πρέπει να μένουν για πάντα χαραγμένα στη μνήμη μας και να τα τιμούμε με τις αντίστοιχες εκδηλώσεις!

Ελένη Μπέη είπε...

Όλγα μου, καλό μου μεδουσάκι, μην με τσιμπάς κι άλλο σήμερα. Δεν θα το αντέξω.

Δεν έχω ώρα να σου εξηγήσω γιατί το λέω... Αλλά, δυστυχώς, ούτε καν αυτό. Ούτε καν στα τραγούδια και τα μνημόσυνα δεν μείναμε πολλοί από εμάς. Διότι το μνημόσυνο είναι εκδήλωση μνήμης κι όποιος θυμάται ίσως (λέω "ίσως" επειδή δεν το κάνουν όλοι) προσπαθήσει να κατανοήσει και να ερμηνεύσει το κακό και να αποτρέψει το χειρότερο.

Αλλά όταν είσαι δάσκαλος και στο εργασιακό σου περιβάλλον έχεις να ...συνεργαστείς στην πλειονότητά τους με δημόσιους υπαλληλίσκους, τότε μέρες σαν κι αυτήν τις νιώθεις κάπως έντονα και καταλήγεις να πιαστείς απ' τα παιδιά. Του '73, τα σημερινά, ακόμη και τ' αυριανά (αν μ' εννοείς).

Αντιγυρίζω την καλημέρα. Πρωί θα δεις το σχόλιο υποψιάζομαι.

Ελένη Μπέη είπε...

Διάττοντα, να τα τιμούμε οπωσδήποτε, αλλά όχι μόνο με εκδηλώσεις. Όπως πολύ καλά επισημαίνεις σε κάθε ευκαιρία χρειάζονται κι άλλα πολλά να κάνουμε.

Vicky Papaprodromou είπε...

Εξαιρετικό το δείγμα από τη συλλογή σας, Ελένη.

Και μια επισήμανση που μπορώ να την κάνω ως παλιά δασκάλα: όταν είσαι δάσκαλος, στο εργασιακό σου περιβάλλον έχεις να συνεργαστείς μόνο με τους μαθητές σου. Όλοι οι υπόλοιποι είναι απλοί κομπάρσοι.

Ελένη Μπέη είπε...

Από όλα τα τραγούδια που ακούστηκαν προτίμησα να βάλω εδώ κάποια από εκείνα που συνηθίζονται λιγότερο να ακούγονται.

Καλά τα λες για τους κομπάρσους. Αλλά όταν πλειοψηφούν σε ένα σχολείο, το σχολείο το παίρνει ο διάβολος.

Vicky Papaprodromou είπε...

Όσο και να υπερέχουν αριθμητικά, υστερούν ποιοτικά κι αυτό πρέπει να καθίσταται σαφές κάθε μέρα. Οι κομπάρσοι πρέπει να ιδρώσουν για να γίνουν πρωταγωνιστές, εκτός αν τους αφήνετε ελεύθερο χώρο οπότε κακό της κεφαλής σας. :-)

Ελένη Μπέη είπε...

Τα πράγματα καμιά φορά είναι πιο σύνθετα κι εμείς εδώ μιλάμε κάπως απλοϊκά.

Αποφεύγω να μιλήσω γι' αυτό που με πίκρανε, επειδή αν το κάνω θα μοιάζει σαν να κατηγορώ το σχολείο μου (το ανθρώπινο περιβάλλον του) ή να περιαυτολογώ, ενώ καμιά τέτοια πρόθεση δεν έχω. Οπότε, άσ' το να πάει στην ευχή. Πίκρα είναι, θα περάσει.

Velvet είπε...

Και τι αλλο απομενει που φτασαμε εδω
Οπως αναφερθηκε παραπανω
Μονο τα τραγουδια και τα μνημοσυνα
Μονο....

Ειχα χρονια να ακουσω τον "ταμενο"
....

Ελένη Μπέη είπε...

Καλησπέρα, velvet!

Και να σκεφτεί κανείς πως η αμέσως επόμενη γενιά (η δική μου) τότε τους ζηλεύαμε για την τόλμη, τη γενναιότητα και την αγωνιστικότητά τους. Σαν να ζηλεύαμε που τα έκαναν όλα εκείνοι και σ' εμάς δεν απέμεινε τίποτα. Τότε...

Γιατί τώρα... Η γενιά τους ήρθε στα πράγματα ξεπουλώντας τον ίδιο της τον μύθο κι η γενιά μου που τότε ζήλευε καμαρώνοντας βολεύτηκε τόσο, συνήθισε τόσο στην αήθεια και τη διαφθορά, έγινε τόσο χοντρόπετση που της βάζουν "τον σουγιά στο κόκαλο και το λουρί στο σβέρκο" αλλά δεν χαμπαριάζει. Το τίμημα; Κοντός ψαλμός αλληλούια.

Vicky Papaprodromou είπε...

Λάθος, Ελένη. Η γενιά τους κι η γενιά μας είναι αμφότερες στην εξουσία.

Ελένη Μπέη είπε...

Χαχαχα Ναι, αλλά ώρες-ώρες η ηλικία μου προοδεύει επιλεκτικά. :)

Vicky Papaprodromou είπε...

Η δική σου. Δεν εξυπακούεται ότι έχουν τα ίδια μυαλά κι οι άλλοι. :-)

Ελένη Μπέη είπε...

Ναι, που να πάρει η ευχή! Αυτό είναι το κακό (ώρες-ώρες). :-)