Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Κική Δημουλά - Γράψε λάθος



Adagio
Ελένη Καραΐνδρου, «Τοπίο στην ομίχλη»


Γράψε λάθος


Δεν φτάνει που ήσουν ερχομός θερμοκηπίων
ενόχλησες και την ορθογραφία μου.

Κατ' επανάληψη λες, μ' έπιασες να γράφω
συνδιάζω αντί συνδυάζω που σημαίνει
συν-δύο, βάζω το ένα δίπλα στο άλλο
τα δυο μαζί ενώνω - το ζω το αφήνουμε έξω
για μετά, αν πετύχει ο συνδυασμός.

Δεν είναι λάθος φίλε μου.
Είναι μια πρόωρη ανάπτυξη αδυναμίας.
Δείξε μου εσύ ένα ύψιλον
που να κατάφερε ποτέ σωστά να μας ενώσει.
Συνδυασμοί πολλοί αλλά πόσοι γνώρισαν
τη ρηματική τού ζω απεραντοσύνη.

Απ' τη σκοπιά του καθενός η ορθογραφία.
Πάρε παράδειγμα
τι κινητά που γράφεται το ψέμα:
όταν εσύ το εξακοντίζεις προς τον άλλον
σωστά το γράφεις μέσα σου, θαρραλέα.
Όμως όταν εσύ το δέχεσαι κατάστηθα
τότε το γράφεις ψαίμα.

Ρωτάς από πού ως πού
γράφω τη συμπόνοια με όμικρον γιώτα.
Ποιος ξέρει θα με παρέσυρε η άπνοια
ο ανοίκειος το ποίημα η οίηση
το κοιμητήριο η οικουμένη το οικτρόν
και η αοιδός επιθυμία
απ' την αρχή να ξαναγραφόταν ο κόσμος.

Εξάλλου σου θυμίζω η συμπόνια
πρωτογράφτηκε λάθος από το Θεό.


Από τη συλλογή «Χαίρε ποτέ» (1988)



12 σχόλια:

Vicky Papaprodromou είπε...

Ωραία επιλογή, Ελένη.

Το ποίημα αυτό είναι χαρακτηριστικό δείγμα της δύναμης που κρύβει η ποίηση και, πρωτίστως, η σκέψη της Κικής Δημουλά.

Ελένη Μπέη είπε...

Είναι από εκείνες τις ευτυχείς στιγμές που η σκέψη του ποιητή βρίσκει το ισοδύναμό της στη σκέψη του αναγνώστη και αντίστροφα.

Περιττό να σου πω πόσο αγαπώ αυτό το ποίημα, ε;

Vicky Papaprodromou είπε...

Είναι το δεύτερο ή τρίτο πιο αγαπημένο μου της Δημουλά. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα κι αμφιβάλλω αν θα το κάνω ποτέ. Ωστόσο, έχω ξεχωρίσει γύρω στα 10 ποιήματά της που τα θεωρώ απίστευτα υψηλής κλάσης.

Ελένη Μπέη είπε...

Χμ, εγώ μάλλον ξεχωρίζω παραπάνω από δέκα αλλά χωρίς τα δικά σου αυστηρά κριτήρια. Και να σκεφτείς, δεν έχω διαβάσει τις δυο τελευταίες συλλογές της ακόμη παρά μόνο φυλλομετρώντας.

Vicky Papaprodromou είπε...

Ούτε εγώ διάβασα τη συλλογή που εκδόθηκε φέτος. Κάτι μου λέει ότι θα μου αρέσει περισσότερο από πολλές άλλες, αν κρίνω από μερικά σχετικά άρθρα που διάβασα πρόσφατα.

Ελένη Μπέη είπε...

Ε, όταν τη διαβάσουμε θα έχουμε να πούμε διάφορα πάλι. Μάθαμε το κόλπο εμείς.

Υπατία η Αλεξανδρινή είπε...

Καλησπέρα, Νερένια μου!
Αν είναι κάτι που με γοητεύει στην ποίηση της Δημουλά, είναι ο τρόπος που υπονομεύει τις λέξεις με τις ιδέες της. Παλεύει με τη γλώσσα. Επαναστατεί εναντίον της και ταυτόχρονα τη χρησιμοποιεί σαν κρυφό "όπλο", για να ξαφνιάζει τον αναγνώστη, να μην αφήνεται στην εύκολη ανάγνωση!
Εξαιρετική η επιλογή σου! Συγγενεύει με τον "Πληθυντικό αριθμό"...
Να 'σαι καλά!

Ελένη Μπέη είπε...

Έχεις απόλυτο δίκιο, Υπατία. Αυτό με γοήτευσε κι εμένα εξαρχής στην ποίησή της και σε ορισμένα ποιήματα το κάνει με ιδιαίτερη ευστοχία.

Καλό σου βράδυ!

Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου είπε...

Το μουσικό κομμάτι που επέλεξες είναι, στ' αλήθεια, από τα πιο αγαπημένα μου. Με ταξίδεψε σ' όλα εκείνα τα υπέροχα χρώματα της φωτογραφίας (πράγματι χρώματα ονείρου). Λατρεύω την Καραϊνδρου και συχνά καταφεύγω στις μαγικές συνθέσεις της...
Όσο για το ποίημα της Δημουλά ομολογώ πως είναι απ' αυτά που ξεχωρίζω (όπως και "Ο πληθυντικός αριθμός", οι "Απροσδοκίες" και η "Φωτογραφία 1948"). Το διάβασα και το ξαναδιάβασα, ακούγοντας το μαγικό "Adagio"...
Μου χάρισες πανάκριβες στιγμές...
Ας είσαι καλά!

Ελένη Μπέη είπε...

Τα ποιήματα που αναφέρεις, Γιόλα, είναι από εκείνα που κι εγώ ξεχωρίζω. Αλλά είπα και στη Βίκυ παραπάνω πως αγαπώ αρκετά δικά της, επειδή συχνά νιώθω τη σκέψη της να συμπορεύεται με τη δική μου και με μαγεύει αυτή η συχνά ανατρεπτική χρήση των λέξεων που κάνει.

Όσο για την Καραΐνδρου, γράφει θαυμάσιες μουσικές που όσο κι αν ντύνουν κινηματογραφικές εικόνες στέκονται άνετα μόνες τους γεννώντας πάλι εικόνες στον ακροατή. Κι έχω την αίσθηση πως η μουσική της είναι ισόποσα "εγκεφαλική" με την ποίηση της Δημουλά, γι' αυτό και ταίριαξαν τόσο ωραία το μουσικό κομμάτι με το ποίημα.

Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου είπε...

Προσυπογράφω αυτό το "ισόποσα "εγκεφαλική"" που ανέφερες. Ειλικρινά, κι εγώ έχω σκεφθεί πολλές φορές κάποια κοινά στοιχεία ανάμεσα στην ποίηση της Δημουλά και την μουσική της Καραϊνδρου.
Και κάτι ακόμη: πάντοτε προτιμούσα κι εξακολουθώ να προτιμώ τα ορχηστρικά ακούσματα από τα τραγούδια. Κι αυτό, γιατί ακούγοντας μόνο τη μουσική ταξιδεύω πιο άνετα στις εικόνες που μου γεννιούνται...
Τα τραγούδια (όχι όλα βέβαια) σού "οριοθετούν" το ταξίδι στο όνειρο,
ενώ η μελωδία σού αφήνει απέραντο χώρο για ταξίδια "άνευ ορίων"...

Ελένη Μπέη είπε...

Έχεις μεγάλο δίκιο.

Καλό μας ξημέρωμα!