Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

Το κόκκινο φουστάνι / Σταύρος Κουγιουμτζής - Κώστας Κινδύνης



Το κόκκινο φουστάνι

Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής
Στίχοι: Κώστας Κινδύνης
Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη
[Από τον δίσκο «Τρελοί και άγγελοι» (1986)]


Η νύχτα κατεβαίνει με μαύρο φερετζέ
κι η πόλη διψασμένη για φώτα και σουξέ

Βάλε το κόκκινο φουστάνι
εκείνο που σε κάνει
να μοιάζεις πυρκαγιά
Έλα και μη μετράς την ώρα
τα νιάτα είναι δώρα
που καίνε σαν φωτιά

Τι να μας περιμένει αύριο το πρωί
ποιος έρωτας πεθαίνει και ποιος θα γεννηθεί

Βάλε το κόκκινο φουστάνι
εκείνο που σε κάνει
να μοιάζεις πυρκαγιά
Έλα και μη μετράς την ώρα
τα νιάτα είναι δώρα
που καίνε σαν φωτιά

7 σχόλια:

Juanita La Quejica είπε...

Τα νιάτα είναι δώρα
και τα πετάμε στην φωτιά...
Συνήθως...
Καλό Σαββατοκύριακο!

Ελένη Μπέη είπε...

Είναι που συχνότατα εκτιμάμε κάτι όταν το χάνουμε, Juanita.

Καλό Σαββατοκύριακο και σ' εσένα.

Vicky Papaprodromou είπε...

Για φαντάσου. Στη μικρή μας χώρα ο Κουγιουμτζής κάνει το πρώτο του πολύ μεγάλο σουξέ 16 χρόνια μετά το «Νάτανε το 21», αφού πέρασε όλα τα προηγούμενα χρόνια ασχολούμενος με ταπεινά και αδιάφορα για το πλατύ κοινό θέματα όπως η μελοποίηση μεγάλων ποιητών μας. Μαζί του δικαιώνεται και ο καλός μας ποιητής Κώστας Κινδύνης.

Οι γειτονοπούλες μας μερακλώνονται και φαντασιώνονται ότι κάποτε θα φορέσουν το κόκκινο φουστάνι του πάθους που ποτέ δεν τόλμησαν ν' αποκτήσουν και, φυσικά, παραληρούν και χορεύουν το τραγούδι μέχρι τελικής πτώσης (φορώντας ρούχα σε άλλα χρώματα). :-)

Τώρα, πόσοι ξέρουν ότι το τραγούδι είναι του Σταύρου Κουγιουμτζή και πόσοι ξέρουν τον στιχουργό/ποιητή Κώστα Κινδύνη είναι ένα θέμα, αλλά...

Ελλάς, το μεγαλείο σου!

Ελένη Μπέη είπε...

Αχ, έλεγα να μην το σχολιάσω το τραγούδι αλλά ας όψεται η αδυναμία που σου έχω.

Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

Ο Κουγιουμτζής παίρνει στα χέρια του αυτούς τους πανέμορφους μες στην απλότητα κι αλήθεια τους στίχους και τους ντύνει με μια απολύτως ταιριαστή και ωραία μουσική σύνθεση. Την ερμηνεία την εμπιστεύεται στην Ελευθερία και πολύ καλά πράττει. Και προκύπτει ένα θαυμαστό αποτέλεσμα.

Είναι 1986 κι η Ελλάδα ξανα-ματα-αναστενάζει υπό τους ήχους της "αναβίωσης" του ρεμπέτικου (τηλεοπτική σειρά "Μινόρε της αυγής", καινούριες ρεμπέτικες κομπανίες, κλπ). Κι έρχεται ένας εξαιρετικός Κουγιουμτζής με ένα τσιφτετέλι σαν αυτό και ταράζει τα νερά. Είναι ν' απορείς;

Οι ...γειτονοπούλες που λες στην συντριπτική πλειονότητά τους ιδέα δεν έχουν τι τραγουδάνε και τι χορεύουν μες στην ποικιλοχρωμία των ενδυμάτων τους. Αλλιώς -τολμώ την υπερβολή- ούτε καν θα σηκώνονταν απ' την καρέκλα. Όχι γιατί δεν θα έπρεπε να τύχει προσοχής και απήχησης το τραγούδι, αλλά γιατί όπως είπες κι εσύ ο Κουγιουμτζής μάς άφησε τεράστιες μελοποιήσεις που τους πέρασαν απαρατήρητες. Οι εν λόγω δεσποσύνες, λοιπόν, λικνίζονταν (κι εξακολουθούν) στο ρυθμό του τσιφτετελιού, που ήταν το μόνο που κατάφερναν να διακρίνουν από το τραγούδι. Τώρα αν ρωτιούνταν για τον δημιουργό, αμφιβάλλω αν θα ήξεραν πως ήταν ο Κουγιουμτζής, πολύ δε περισσότερο πως τους στίχους έγραψε ο Κινδύνης. Κι αν τον συνθέτη Κουγιουμτζή τον είχαν ακουστά, τον ποιητή και στιχουργό Κινδύνη είναι μάλλον απίθανο να τον ήξεραν.

Άρα δεν συμφωνώ πως δικαιώνονται (κατ' ουσίαν) ούτε ο Κουγιουμτζής ούτε ο Κινδύνης από την τεράστια επιτυχία που σημείωσε αυτό τους το δημιούργημα. Γιατί ούτε ο μεν ούτε ο δε είναι δημιουργοί του ενός τραγουδιού. Αν το "παιδί" τους αυτό προέκυψε τουλάχιστον προσοδοφόρο, δεν το ξέρω. Θα ήταν όμως αυτό μια κάποια δικαίωση.

Και τέλος να σου πω και τη δική μου γνώμη για το τραγούδι, αν και την υποψιάζεσαι. Δεν είναι όμως σωστό να κριτικάρω τόση ώρα και να μην εκφράσω τη δική μου γνώμη κι ας εκτεθώ. Εμένα αυτό το τραγούδι ποτέ δεν υπήρξε η αδυναμία μου. Μέχρι και απαρατήρητο θα μπορούσε να μου περάσει, αν δεν ήταν του Κουγιουμτζή. Πρώτον γιατί τρέφω μια έντονη αντιπάθεια για τα τσιφτετέλια και δεύτερον γιατί έτυχε αυτής της κακομεταχείρισης που έλεγα παραπάνω.

Τα 'πα αλλά δεν ξαλάφρωσα. :)

Vicky Papaprodromou είπε...

Όπως θα είδες στο fb, είναι το μόνο τραγούδι του μακαρίτη που δεν θα γράψω ποτέ ότι μου αρέσει κι ας λατρεύω τους δημιουργούς του. Η Ελευθερία μού είναι γενικώς μάλλον συμπαθής.

Η εισπρακτική επιτυχία ενός τραγουδιού, Ελένη, είναι επίσης δικαίωση. Οι δημιουργοί δεν χορταίνουν με δόξα και στην Ελλάδα του 21ου αιώνα αρκετοί καλλιτέχνες συνεχίζουν να πεθαίνουν στην ψάθα.

Ελένη Μπέη είπε...

Μα γι' αυτό είπα "θα ήταν μια κάποια δικαίωση".

Το γεγονός ότι "οι δημιουργοί δεν χορταίνουν με δόξα και στην Ελλάδα του 21ου αιώνα αρκετοί καλλιτέχνες συνεχίζουν να πεθαίνουν στην ψάθα" σηκώνει πολλή κουβέντα και δεν είναι τώρα ούτε η ώρα ούτε η διάθεσή μου κατάλληλη. Δεν πειράζει, ε; :)

Vicky Papaprodromou είπε...

Εσένα κι εμένα τι να μας πειράξει;

Κάτι που δεν ξέρεις προφανώς. Το τραγούδι παίζεται εδώ και χρόνια παντού. Με βάση τη νομοθεσία περί πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων όλοι οι συντελεστές παίρνουν το ποσό που τους αναλογεί. Κι επειδή τα μαγαζιά δεν δηλώνουν συγκεκριμένο πρόγραμμα, τα έσοδα που σου λέω προκύπτουν τουλάχιστον από τα ραδιοτηλεοπτικά κανάλια κάθε φορά που παίζεται το τραγούδι.