Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

Εικόνα αχειροποίητη / Σταύρος Κουγιουμτζής - Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης



Εικόνα αχειροποίητη

Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής
Ποίηση: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Ερμηνεία: Αιμιλία Κουγιουμτζή
[Από τον δίσκο «Μικραίνει ο κόσμος» (1982)]


Κίνδυνο μαύρο σύννεφο
οι μάγισσες μου λένε
τ’ αηδόνια αυτά που κελαηδούν
μου φαίνονται πως κλαίνε.
Συ στο σχολειό δεν έμαθες
να γράφεις ραβασάκια
στα χείλη σου τα ρόδινα
πού τα ’βρες τα φαρμάκια.

10 σχόλια:

kariatida62 είπε...

H Ποίηση του Αλ. Παπαδιαμάντη κρύβει έναν λυρισμό, μια γλυκύτητα!!!
Ο Κουγιουμτζής εμπνεύστηκε και μουσικά το έντυσε με ήχους βυζαντινούς και βγήκε ένας ύμνος!!!
Νερένια μου αναλογίσου, μέσα απο αυτό το κομφούζιο της μουσικής παγκοσμιοποίησης, η ποίηση του Παπαδιαμάντη και άλλων σαν κι'αυτόν μεγάλων, δείχνει την αξία που έχει η ιδιαίτερη ταυτότητα ενός λαού...

Ελένη Μπέη είπε...

Κι όχι μόνο του Παπαδιαμάντη, Καρυάτιδά μου. Είναι πολλοί οι προικισμένοι που γέννησε ο τόπος μας, ένας τόπος κουκκιδίτσα στον παγκόσμιο χάρτη.

Γι' αυτό και θυμώνω όταν βλέπω τόσους πρόθυμους να σνομπάρουν (συχνά) τη μουσική μας, τον πολιτισμό μας γενικότερα, και να ασχολούνται ή και να εκθειάζουν αποκυήματα άλλων πολιτισμών. Όχι από καμία τάση ναρκισσευόμενου εθνικισμού, αλλά γιατί πιστεύω ακράδαντα πως μόνο με βαθιά γνώση του εαυτού του μπορεί ένας λαός να κοιτάξει κατάματα κι ακομπλεξάριστα τους άλλους, να σταθεί πλάι τους δίχως να τον καταπιούν.

Μου έχουν συχνά αντιτάξει σαν επιχείρημα πως δεν βρίσκουν τον λόγο να ασχολούνται μόνο με την ελληνική μουσική (το αναφέρω σαν παράδειγμα) τη στιγμή που παράγεται τόσος μουσικός πλούτος απ' όλες τις χώρες του κόσμου. Τα ακούω αυτά και χαμογελάω πικρά και ειρωνικά. Δεν υποστηρίζω το να περιχαρακωθούμε στα δικά μας και ν' αγνοήσουμε τι συμβαίνει γύρω μας αλλά και σε καμία περίπτωση δεν βρίσκω σωστό να μην γνωρίζουμε ποιοι είμαστε εμείς στο όνομα τάχα του πλουραλισμού και της πολυπολιτισμικότητας.

Το ποίημα αυτό, για παράδειγμα, και τη μελοποίησή του πόσοι το γνωρίζουν; Σε τι υστερεί; Δεν κουβαλάει ένα σημαντικό κομμάτι Ελλάδας μαζί με τη διαχρονικότητά της μέσα του; Και ταυτόχρονα δεν εκφράζει έναν καημό που τον συναντά κανείς όπου γης στο πέρασμα του χρόνου; Κι είναι δικό μας. Και λίγοι το ξέρουμε. Λες και ντρεπόμαστε γι' αυτό. Πίκρα, σου λέω.

kariatida62 είπε...

Συμφωνούμε σ'όλα!!!:)

Ελένη Μπέη είπε...

Δεν το 'ξερα, θαρρείς; :)

Vicky Papaprodromou είπε...

Μόλις γίναμε τρεις. Κι αυτό το 'ξερες, Ελένη.

Ελένη Μπέη είπε...

Ναι, ναι. Άιντε και ντε... με το καλό να γίνουμε χίλιοι δεκατρείς. :)

p είπε...

Καλώς σε βρήκα. Αποφάσισα να προτείνω από το μπλογκ μου ενδιαφέροντα μπλογκ και ενδιαφέρουσες ιστοσελίδες. Έκανα ποδαρικό με σένα. Συγχαρητήρια!

Ελένη Μπέη είπε...

Σ' ευχαριστώ πολύ, Ταξιδιώτη του ονείρου. Καλώς βρεθήκαμε και καλά μας ταξίδια, λοιπόν.

Υπατία η Αλεξανδρινή είπε...

Ύστερα από πολύ καιρό τη σιωπή μου σπάει ο Παπαδιαμάντης!
Μια γρήγορη καλησπέρα και επιφυλάσσομαι γι' αργότερα!

Ελένη Μπέη είπε...

Καλημέρα, Υπατία.

Ξέρω, έχεις φούριες αυτόν τον καιρό. Μην ανησυχείς. Το αφιέρωμα είναι εδώ για να μείνει. Γι' αυτό το κάνω άλλωστε.

Πρόσεχε εσύ τα παιδόπουλά σου αυτόν τον άχαρο καιρό των άχαρων εξετάσεων και θα τα πούμε εμείς τη σωστή ώρα, εντάξει;