Πώς να σε πάρω
Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής
Στίχοι: Γιώργος Θέμελης (προσαρμογή στίχων: Σταύρος Κουγιουμτζής)
Ερμηνεία: Αιμιλία Κουγιουμτζή
[Από τον δίσκο «Ηλιοσκόπιο» (1973)]
Πώς να σε πάρω να σε σηκώσω
όπως μια πέτρα ή έναν νεκρό
να σε σκοτώσω, αγάπη μου, να σ' έχω
να σ' έχω ακίνητη να σε θρηνώ
Πώς να σε πάρω να σ' αναστήσω
να γίνω ήλιος να σ' ακολουθώ
και τι τραγούδι να βρω να τραγουδήσω
να δω στα μάτια σου τον ουρανό
10 σχόλια:
Αχ βρε Λενάκι, δεν ξέρεις ούτε εσύ τι σημαίνει για μένα να ξανακούω κάθε τρεις και λίγο την Αιμιλία λόγω του αφιερώματός σου στη μουσική του Σταύρου Κουγιουμτζή.
Νιώθω να ξαναγυρίζω στα σχολικά μου χρόνια, τότε που μέσα απ' τη μουσική και τα βιβλία πάσχιζα να μάθω όσο πιο γρήγορα γινόταν τον κόσμο. Η φωνή της Αιμιλίας είχε παίξει τότε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του μουσικού μου αισθητηρίου. Μου έδειξε τι θα πει τρυφερότητα, ευαισθησία και καλαισθησία όταν τραγουδάει μια γυναίκα. Χωρίς τσιρίδες, χωρίς κλάψες, χωρίς οτιδήποτε περιττό ή κραυγαλέο με στόχο δημιουργία εντυπώσεων. Ταυτόχρονα, όμως, η ερμηνεία της είχε μια περηφάνια κι ένα δυναμισμό που δεν οφειλόταν μόνο στα γερά πατήματα της φωνής της, αλλά κυρίως στα γερά πατήματα της ψυχής της και στην αγάπη της για τον Σταύρο Κουγιουμτζή.
Ξέρω ότι θα διαβάσει αυτά που γράφω και θ' αναρωτηθεί γιατί δεν της τα είπα ποτέ διά ζώσης. Η απάντηση είναι απλή. Η φωνή της Αιμιλίας και ο τρόπος που τραγουδούσε δεν έπαψε ποτέ να με μαγεύει. Και μάλιστα με συγκινεί τόσο βαθιά που συχνά με κάνει να δακρύζω. Γιατί ήταν πάντα «εντός θέματος» στα τραγούδια που είπε. Κι αναρωτιόμουν τι λογής πλάσμα ήταν αυτή η γυναίκαι.
Θυμάμαι, λοιπόν, πώς ήταν όταν την πρωτογνώρισα από κοντά. Ήταν σαν να καθόμουν δίπλα σ' έναν πολύ δικό μου άνθρωπο που τον ήξερα απέξω κι ανακατωτά μα είχα χρόνια να τον δω. Και διαπίστωσα, Ελένη, ότι είναι πραγματικά δικός μας άνθρωπος η Αιμιλία Κουγιουμτζή. Είναι από τους γλυκούς και ζεστούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει στη ζωή μου.
Δεν βρήκα ποτέ τα λόγια να της πω πόσα της χρωστάω. Ένιωθα ότι θα βουρκώσω και θα «φαλτσάρω» στην προσπάθειά μου να της τα εξηγήσω όλα αυτά. Τουλάχιστον τώρα που δεν με βλέπει μπορώ να της πω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για όσα εν αγνοία της μου έμαθε.
Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Άλλωστε, τα γραπτά μένουν.
Ε, δεν τα 'χουμε πει ακόμα όλα παρά τις πολλές συζητήσεις μας κι ευτυχώς, Βίκυ. Έχουμε υλικό για πολύν καιρό ακόμη. :)
Συμμερίζομαι όσα λες για τη φωνή της Αιμιλίας Κουγιουμτζή. Κάπως έτσι είχα νιώσει κι εγώ όταν την πρωτάκουσα κι ήταν μάλιστα σ' αυτό το τραγούδι, που από την πρώτη στιγμή αγάπησα βαθιά. Σαν άνθρωπος τώρα... τι να πω, αφού δεν την ξέρω. Αλλά μερικούς ανθρώπους ίσως τους "ξέρουμε" πολύ καλά ακόμα κι αν δεν τους έχουμε γνωρίσει. Αυτή η ευαισθησία, η γλύκα, το ράγισμα στη φωνή δεν μπορεί παρά να πηγάζουν από ανάλογη ψυχική ευαισθησία. Κι εξάλλου, το γεγονός πως την επέλεξε για σύντροφο και συνοδοιπόρο ζωής ο Σταύρος Κουγιουμτζής είναι εγγύηση για την ποιότητά της ως ανθρώπου.
Πολλά τα "ευχαριστώ" που χρωστάμε, Βίκυ, σ' όλους όσους εν αγνοία τους μας διαμορφώνουν ως προσωπικότητες - στα λόγια μου έρχεσαι. Ας τα δώσουμε μ' όποιον τρόπο βρίσκουμε ο καθένας πιο πρόσφορο. Η αλήθεια πάντα βρίσκει το δρόμο της κι έτσι κι αυτά θα φτάσουν στους αποδέκτες.
Το μόνο που με θλίβει, Ελένη, είναι που μερικοί άνθρωποι έφυγαν προτού προλάβουμε να τους γνωρίσουμε από κοντά και να τους πούμε πόσα τους χρωστάμε και πόσο μας σημάδεψαν. Όπως ο Σταύρος Κουγιουμτζής. Γι' αυτό ας πάψουμε να είμαστε φειδωλοί στους επαίνους μας σ' όσους ακόμα ζουν και κινούνται ανάμεσά μας.
Μπορούμε και να τους μιλάμε και να γράφουμε γι' αυτούς. Και επιμένω. Τα γραπτά μένουν.
Ε, εντάξει, δεν είναι δυνατόν να τους γνωρίσουμε από κοντά και να τους πούμε όλα αυτά. Αλλά να μιλάμε και να γράφουμε γι' αυτούς, συμφωνώ, τίποτα δεν μας εμποδίζει. Ίσως να επιβάλλεται κιόλας, όπως λες. Όχι γιατί θα πούμε τίποτα σοφίες, μα γιατί πέρα από τον θαυμασμό και την ευγνωμοσύνη που θα εκφράσουμε ίσως βοηθήσουμε και κάποιους άλλους να τους γνωρίσουν και να ανακαλύψουν κι αυτοί μυστικές συγγένειες όπως κάποτε εμείς. Για να λιγοστεύει ξέφτι ξέφτι που θα της παίρνουμε η ουτοπία μας - ξέρεις εσύ τι λέω.
Όλα είναι δυνατά, όπως καλά γνωρίζεις. Αν αναλογιστείς πόσους άχρηστους ανθρώπους γνωρίσαμε και συναναστραφήκαμε στη ζωή μας...
Ένα αγκάλιασμα, μια τρυφερή κουβέντα ως ανυπόκριτη εκδήλωση σεβασμού, θαυμασμού και αγάπης, ποτέ δεν έβλαψαν κανέναν μεγάλο της τέχνης. Αντιθέτως, του γλυκαίνουν την ψυχή και του δίνουν το κουράγιο να προχωρήσει όσο αντέχει ακόμα.
Ναι, συναναστραφήκαμε και θα συναναστραφούμε ακόμη κι άλλους "άχρηστους". Τι να κάνουμε, υπερτερούν αριθμητικά κι όλο πάνω τους θα σκοντάφτουμε. Απ' την άλλη, από κάθε συναναστροφή κάτι καλό μπορεί να βγει. Στη χειρότερη περίπτωση μαθαίνουμε τι να αποφεύγουμε, πώς να αμυνόμαστε.
Το αγκάλιασμα, ο τρυφερός ο λόγος κι όλα τ' άλλα που λες, οπωσδήποτε γλυκαίνουν τους ανθρώπους της τέχνης και το ξέρουμε όλοι αυτό. Όμως δεν είναι πάντα δυνατά, επειδή είτε δεν υπάρχει δυνατότητα να τους γνωρίσουμε από κοντά είτε κι αν υπάρχει η δυνατότητα, πολλούς από εμάς μας εμποδίζει η ντροπαλοσύνη. Απομένουν όμως όλοι οι υπόλοιποι τρόποι έκφρασης του θαυμασμού μας: από το χειροκρότημα, π.χ., έως μια ανάρτηση σε κάποιο ταπεινό ιστολόγιο. :)))
Να ξέρεις πως είμαι πολύ κατά του χειροκροτήματος ανάμεσα στα τραγούδια. Το νιώθω ως παράταιρο ήχο και ιεροσυλία. Ή, καταπώς λέει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, χαλάμε με τη μυσταγωγία με τα κινητά μας, τα χάχανά μας, τη δυνατή ομιλία ή το χειροκρότημα. Το χειροκρότημα πρέπει να είναι παρατεταμένο στην αρχή και το τέλος. Όχι να τελειώνει μια εκδήλωση και να βλέπουν γυρισμένες πλάτες ακροατών που φεύγουν πατείς με πατώ σε λες και θα χάσουν το τελευταίο τραμ ή λες και σήμανε συναγερμός για βομβαρδισμό.
Οι ντροπές να μας λείπουν στις περιπτώσεις αυτές. Να θυμάσαι ότι οι σημαντικοί άνθρωποι κάθε τέχνης είναι συνήθως πιο ντροπαλοί από εμάς. Οπότε πώς το καταλαβαίνεις; Θα τρέμει ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη; Και θα χάνονται έτσι σπάνιες στιγμές επικοινωνίας;
Υποτίθεται πως ξέρει κανείς πότε πρέπει να χειροκροτήσει. Ακόμη και σαν αυθόρμητη εκδήλωση ευχαρίστησης και θαυμασμού κι αν το δει κανείς, έχει κι αυτό την ώρα του που πρέπει να δοθεί, αλλιώς υπονομεύει τον ουσιαστικό σεβασμό στο πρόσωπο και τη δουλειά του καλλιτέχνη. Καλά τα λέει ο Χριστιανόπουλος.
Αυτό με την αθρόα και ακαριαία αποχώρηση του κοινού μετά τη λήξη μιας εκδήλωσης με ενοχλεί αφάνταστα κι εμένα. Κόντεψα μάλιστα μια φορά σε εκδήλωση στο κάστρο της Καλαμάτας (συναυλία του Αλκίνοου Ιωαννίδη ήταν) να φάω και ξύλο από τους Καλαματιανούς που έφυγαν, όπως λες, σαν να είχε σημάνει συναγερμός, επειδή τη σκέψη μου την είπα φωναχτά και μάλλον πιο δυνατά απ' όσο έπρεπε.
Πάντως είναι και φορές που και να θες να πεις έναν καλό λόγο, δεν μπορείς. Πάρ' το απόφαση. Στάθηκε αδύνατον, π.χ., να πλησιάσω τον Χατζιδάκι το 1991 που ήρθε στην Καλαμάτα και διάφορους άλλους. Μόνο την Μελίνα Κανά και τον Παντελή Θαλασσινό κατάφερα να ευχαριστήσω για τις βραδιές που είχαν προσφέρει κι αυτό επειδή πέρασαν δίπλα μου.
Nα είσαι καλά Νερένια μου που μας θυμίζεις την καλή ελληνική μουσική μας!
Καλημέρα, Ναβαρίνε!
Κι εσύ να είσαι καλά να φωτίζεις πτυχές τής στρεβλής καθημερινότητάς μας. :)
Δημοσίευση σχολίου