Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

Μιχάλης Τούμπουρος - R.I.P.



Η Καλαμάτα σήμερα θρηνεί έναν άνθρωπο που έφυγε νωρίς, έναν άνθρωπο που έφυγε πρόωρα, στα 51 μόλις χρόνια του, αλλά που πρόλαβε να αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στα πολιτιστικά πράγματα της πόλης.

Ο Μιχάλης Τούμπουρος ήταν ένας χαρισματικός άνθρωπος. Καταγόταν από την Άρτα, όμως ζούσε πολλά χρόνια στην Καλαμάτα, που την αγάπησε σαν δεύτερη πατρίδα του. Σπούδασε ιατρική, ειδικεύτηκε στην πυρηνική ιατρική και πολλοί Καλαματιανοί λένε πως του χρωστούν τη ζωή τους. Όμως εκτός από την επιστήμη του, από μικρό παιδί υπήρξε ερωτευμένος και με τις τέχνες, κυρίως τη μουσική. Δεν τη σπούδασε, ασχολήθηκε μαζί της ερασιτεχνικά. Το 1991 συμμετείχε στους «Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού» που διοργάνωσε ο Μάνος Χατζιδάκις στην Καλαμάτα, κερδίζοντας το τρίτο βραβείο. Ασχολήθηκε ακόμη και με το θέατρο γράφοντας τη μουσική σε πολλές θεατρικές παραστάσεις. Υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη της ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας «Θεατρική Διαδρομή», για τις παραστάσεις της οποίας συνέθεσε μουσική και σε κάποιες συμμετείχε και ως ηθοποιός. Το 2006 συμμετείχε στο «Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης», ενώ το τραγούδι του με τίτλο «Είναι νύχτα και τα ξέρει όλα» σε στίχους Μιχάλη Γελασάκη ερμήνευσε ο Μανώλης Μητσιάς στον δίσκο «Ένα τσιγάρο κι ένας ψεύτης». Τον Οκτώβριο του 2009 κυκλοφόρησε από τη Lyra ο πρώτος του δίσκος με τίτλο «Μονολογώντας», όπου συμμετείχαν οι: Χάρις Αλεξίου, Διονύσης Τσακνής, Λάκης Παπαδόπουλος, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Μπάμπης Στόκας. Επίσης, το τραγούδι του με τίτλο «Ραντεβού» συμπεριλήφθηκε στον πρόσφατο δίσκο της Χάρις Αλεξίου «Η αγάπη θα σε βρει όπου και να 'σαι».

Ο Μιχάλης Τούμπουρος, που πίστευε πως το κοινό σημείο μεταξύ ιατρικής και μουσικής είναι πως κι οι δυο τους προσπαθούν να εξορκίσουν τον θάνατο, άφησε την τελευταία του πνοή σε τροχαίο δυστύχημα που συνέβη στις 2:30 χτες τα ξημερώματα, όταν σε δύσκολη στροφή της οδού Λακωνικής έχασε τον έλεγχο της μοτοσικλέτας του και προσέκρουσε σε στύλο της ΔΕΗ.

____________________

ΠΗΓΕΣ : Χρησιμοποιήθηκαν οι εξής πηγές:

α) e-orfeas.gr

β) Η φωτογραφία είναι από εδώ.




Ψάχνω φιλί
Μουσική & Στίχοι: Μιχάλης Τούμπουρος
Ερμηνεία: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Από τον δίσκο «Μονολογώντας» (2009).


15 σχόλια:

Τσουχτρα είπε...

Ας είναι καλά όπου κι αν είναι....

Καλημέρα Νερέναι φιλενάδα μου.

Stepas είπε...

Ένας ταλαντούχος άνθρωπος που έφυγε τόσο πρόωρα. Καλό του ταξίδι.

Πέρυσι τέτοιον περίπου καιρό έφευγε πρόωρα άλλος ένας επιστήμονας ερωτευμένος με τη μουσική, ο Σταμάτης Μεσημέρης. Πολύ κρίμα για αυτούς τους ξεχωριστούς ανθρώπους που φεύγουν νωρίς από κοντά μας.

Juanita La Quejica είπε...

Τί κρίμα...

Ελένη Μπέη είπε...

Είναι κρίμα να χάνονται πρόωρα και με τέτοιον τρόπο νέοι άνθρωποι, δημιουργικοί, με μεράκι κι αγάπη για τον άνθρωπο και τον πολιτισμό.

Η Καλαμάτα έχασε έναν άνθρωπο που πολλά τής πρόσφερε κι από τα δύο μετερίζια του: της επιστήμης και της τέχνης. Θα τον θυμάται.

Ευχαριστώ για το πέρασμά σας από δω όλους σας.

Coach/Chef είπε...

Ο Μιχάλης έφυγε νωρίς. Δυστυχώς δεν προλάβαμε να υλοποιήσουμε την καλλιτεχνική μας συνεργασία, κατά την οποία ο Μιχάλης θα μελοποιουσε τραγούδια μου και στη συνέχεια θα τα ηχογραφούσα και θα τα προωθούσα μέσω Ίντερνετ. Έμελλε να μην πραγματοποιηθεί αυτή η συνεργασία. Μιχάλη μας άφησες νωρίς... Κρίμα... Αντίο καλέ μου φίλε...

Υπατία η Αλεξανδρινή είπε...

Αυτές είναι απώλειες που μας κάνουν πραγματικά πιο φτωχούς!

Ελένη Μπέη είπε...

@ coach/chef,

κάπως έτσι συμβαίνει με τους πρόωρους αναχωρητές. Αφήνουν πίσω τους πολλά πράγματα ανολοκλήρωτα και καμιά φορά δυσαναπλήρωτο κενό.

Ελένη Μπέη είπε...

@ Υπατία,

έχεις δίκιο. Ειδικά όταν αυτοί που χάνονται συνδυάζουν το τάλαντο με το ήθος.

fractal είπε...

Νερένια
Οι άνθρωποι δεν χάνονται όσο ζουν μέσα μας.
Το ξέρεις το καταλαβαίνεις.
Όλοι το ξέρουμε.

Ελένη Μπέη είπε...

@ fractal,

καταλαβαίνω τι εννοείς και από μία άποψη έτσι είναι. Από μιαν άλλη όμως φαντάζει πολύ θεωρητικό αυτό. Θα σου φέρω παράδειγμα τον Μάνο Χατζιδάκι (χωρίς σε καμία περίπτωση να συγκρίνω ή να αντιπαραβάλλω τα δυο πρόσωπα). Μέσα μας (σε πολλούς από μας) υπάρχει σαν να μην χάθηκε. Σκέψου όμως πόσο λείπει η θαρρετή φωνή του, η οξύνοιά του και η δράση του από τα πολιτιστικά μας -και όχι μόνο- πράγματα. Αν ήταν εδώ, φαντάζεσαι πόσα θα είχε πει, πόσους θα είχε κράξει τα τελευταία χρόνια;

Μαργαρίτα Πάσχου είπε...

Το διάβασα και στο Τραγουδιστάν.
Καλό του ταξίδι...

Ελένη Μπέη είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ελένη Μπέη είπε...

Η Καλαμάτα θα τον θυμάται για καιρό, είναι βέβαιο.

Καλό απόγευμα, Μαργαρίτα!

kanivallos είπε...

Ο φίλος μου άνοιξε το συρτάρι από το κομοδίνο της γυναίκας του κι έβγαλε ένα πακέτο τυλιγμένο σε ακριβό ριζόχαρτο.

“Αυτό είπε δεν είναι ένα οποιοδήποτε πακέτο, είναι ακριβά εσώρουχα.”

Πέταξε το περιτύλιγμα και θαύμαζε το ακριβό άγριο μετάξι.

«Το αγόρασα την πρώτη φορά που πήγαμε στην Νέα Υόρκη πριν 8 ή 9 χρόνια". "Δεν το χρησιμοποίησε ποτέ.
Το κρατούσε για μια ειδική περίπτωση" «Πιστεύω ότι είναι η κατάλληλη περίπτωση"...

Πλησίασε το κρεβάτι και άφησε τα εσώρουχα με τα άλλα πράγματα που θα πήγαινε στον νεκροθάφτη.
Η γυναίκα του μόλις είχε πεθάνει.

Γυρνώντας προς εμένα μου είπε: “μην κρατάς τίποτα για μια ειδική περίπτωση !!
Κάθε μέρα που ζεις είναι μια ειδική περίπτωση !!

Ακόμα σκέφτομαι αυτές τις κουβέντες που μου άλλαξαν τη ζωή.
Τώρα διαβάζω πολύ και καθαρίζω λιγότερο.
Κάθομαι στο μπαλκόνι και θαυμάζω τη φύση,
χωρίς να με στεναχωρεί η ακαταστασία του κήπου.
Περνώ περισσότερο χρόνο με την οικογένεια και τους φίλους και λιγότερο χρόνο δουλεύοντας.
Κατάλαβα ότι η ζωή πρέπει να είναι ένα σύνολο εμπειριών που σε γεμίζουν και όχι μια απλή επιβίωση.
Δεν φυλάσσω πια τίποτα.
Χρησιμοποιώ τα ακριβά κρυστάλλινα ποτήρια κάθε μέρα.
Βάζω τα καινούργια μου ρούχα για να πάω για ψώνια αν αποφασίσω έτσι ή το επιθυμώ.
Δεν κρατώ το ακριβό μου άρωμα για τις ειδικές περιπτώσεις, το χρησιμοποιώ όποτε το θέλω.
Η φράση "μια μέρα..." και "μια απ’ αυτές τις μέρες" εξαφανίζονται από το λεξιλόγιο μου.
Αν αξίζει τον κόπο να δεις ή να ακούσεις ή να κάνεις κάτι, κάντο τώρα.

Δεν ξέρω τι θα έκανε η γυναίκα του φίλου μου, αν ήξερε ότι δεν θα ήταν εδώ "αύριο" που όλοι μας παίρνουμε τόσο αψήφιστα...

Πιστεύω ότι θα είχε φωνάξει την οικογένεια και καλούς φίλους.
Πιθανόν να είχε καλέσει και κάποιους παλιούς φίλους για να ζητήσει συγνώμη και να συμφιλιωθεί για κάποιες παλιές αστείες διαφορές.

Θέλω να πιστεύω ότι θα είχε πάει να φάει κινέζικα που τόσο αγαπούσε.
Είναι αυτά τα μικρά πράγματα που αν δεν γίνουν θα με δυσαρεστούσαν αν ήξερα ότι οι ώρες μου ήταν μετρημένες...

Θα με δυσαρεστούσε , γιατί έπαψα να βλέπω καλούς φίλους με τους οποίους θα επικοινωνούσα "μια μέρα"...

Θα με δυσαρεστούσε γιατί δεν έγραψα ένα γράμμα που ήθελα να γράψω "μια απ αυτές τις μέρες"....

Θα στεναχωριόμουν και θα λυπόμουν γιατί δεν είπα στους πολύ δικούς μου συχνά και αρκετά πόσο τους αγαπώ !!

Τώρα προσπαθώ να μην καθυστερώ, να μην κρατώ ή φυλάω τίποτα που Θα μπορούσε να προσφέρει γέλιο και χαρά στη ζωή μας.

Κάθε μέρα λοιπόν λέω στον εαυτό μου ότι είναι μια ξεχωριστή μέρα.
Κάθε μέρα, κάθε ώρα κάθε λεπτό είναι ξεχωριστό.

Ζω την ζωή μου λοιπόν σαν να είναι να πεθάνω αύριο και σκέφτομαι σαν να μη πεθάνω ποτέ !


Συγχωρέστε με για το μακροσκελές του σχολίου.
Δεν ξέρω ούτε εξετάζω αν αληθεύει η παραπάνω ιστοριούλα, κρατάω μόνο το αποτέλεσμα.

Ελένη Μπέη είπε...

@ Κανίβαλε,

δεν έχει σημασία αν η ιστοριούλα είναι αληθινή. Θα μπορούσε να είναι όμως και πραγματικά το συμπέρασμα είναι που μετράει.

Καμιά φορά έρχεται η ίδια η ζωή να μας θυμίσει πώς πραγματικά θα έπρεπε να τη ζούμε, όταν ξαφνικά μας στερεί πρόσωπα και πράγματα που απλώς τα θεωρούσαμε δεδομένα.

Να είσαι καλά κι ευχαριστώ που πέρασες κι άφησες τη σκέψη σου.