Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Κώστας Στεργιόπουλος, Το απροσδόκητο


Το απροσδόκητο




Στον Αλέξανδρο Κοτζιά.




Τουλάχιστον, ας καρτερούμε το απροσδόκητο,
όπως μια σπίθα κάτω από τη χόβολη.
Γύρω απ' τη λάμπα εμείς μένουμε εδώ,
κι οι νύχτες όξω γράφουνε τα ριζικά μας.

Αν σώθηκα ως τώρα, μ' έσωσε ο ίδιος ο Θεός·
εγώ χτυπούσα μόνο τα χέρια και τα πόδια μου,
αλλά στην κρίσιμη στιγμή
μ' άρπαζε πάντα κάποιο χέρι.

Κάθε στιγμή ενεδρεύει το απροσδόκητο,
η μοίρα –ή όπως θέλεις πες την– που αγρυπνεί.
Νομίζουμε πως θα σωθούμε, και χανόμαστε·
νομίζουμε πως θα χαθούμε, και σωνόμαστε.
Μα ξέρει πάντα εκείνη πιο πολλά από μας.

Προσπάθησα να κάνω την όψη του κόσμου πιο
χαρούμενη,
κι η τύψη με ξανάβρισκε πάντα κι η θλίψη.
Κι όμως, ένιωθα μέσα μου ύστερα από κάθε
πτώση,
έτοιμα να σαλέψουν, δυο φτερά.


Από τη συλλογή Το χάραμα του μύθου (1960-1963), ενότητα Σκοτεινά Διαλείμματα

Πηγή: Κώστας Στεργιόπουλος, Τα Ποιήματα Α΄ 1944 - 1965, εκδ. Νεφέλη, Αθήνα 1988



Δυο λόγια για τον ποιητή




Ο Κώστας Στεργιόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1926. Λόγω των συνεχών μετακινήσεων της οικογένειάς του ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Άνδρο, τη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα. Σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πραγματοποίησε διδακτορική διατριβή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε στη Δημόσια και Ιδιωτική Εκπαίδευση, στη Σχολή Κινηματογράφου και Θεάτρου του Λ.Σταυράκου, ως λέκτωρ στην έδρα Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (1966–1969, οπότε το δικτατορικό καθεστώς του Παπαδόπουλου κατάργησε το θεσμό των λεκτόρων), ως βοηθός στο Σπουδαστήριο Βυζαντινής και Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (1969–1972, οπότε παύτηκε από τη δικτατορία του Παπαδόπουλου) και ως καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων (1974–1984, οπότε αποχώρησε με εθελουσία έξοδο). Το 1986 αναγορεύτηκε ομότιμος καθηγητής στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Πρωτοεμφανίστηκε στο χώρο της νεοελληνικής λογοτεχνίας από τις στήλες της Νέας Εστίας το 1943.


8 σχόλια:

Διάττων είπε...

Δε μπορείς να φανταστείς τι μου άγγιξες σήμερα με την ανάρτησή σου αυτή! Σε παραπέμπω λοιπόν εδώ... http://notforthemass.blogspot.com/2009/09/blog-post_27.html

Με τέτοιου είδους επικοινωνία, η χρήσου του διαδικτύου αποκτάει ιδιαίτερο νόημα! Ένα μεγάλο, τεράστιο ευχαριστώ για τη σημερινή σου ανάρτηση!

Ελένη Μπέη είπε...

Κι εγώ χάρηκα πολύ για άλλη μια φορά, Διάττοντα, για την ταύτιση σε κάποιες αγάπες.

Και πράγματι αυτού του είδους η επικοινωνία είναι μια απ' τις πολύτιμες προσφορές του διαδικτύου.

Καλή σου μέρα!

Μαριανα είπε...

Δεν τον ήξερα τον ποιητή Στεργιόπουλο αλλά τον αγάπησα επίσης. Πολύ ωραία ανάρτηση, χαίρομαι να σε παρακολουθώ.

Ελένη Μπέη είπε...

Σ' ευχαριστώ, Μαριάννα. Κι εγώ καταχάρηκα το ιστολόγιό σου. Έχω και αδυναμία στους παππούδες...

Τον Κώστα Στεργιόπουλο πριν χρόνια τον ανακάλυψα τυχαία κι επειδή μου άρεσε το ποίημα που είχα μπροστά μου τον έψαξα κάπως περισσότερο και δε μ' απογοήτευσε.

Να είσαι καλά και καλό σου Σ/Κ!

μαριάννα είπε...

Πολύ καλός! Δεν τον ήξερα. Μου θύμισε το τετράστιχο του Γρυπάρη που έλεγε η Λαμπέτη κάθε φορά που «έπιανε πάτο»... :)


Κι ήρθε και στάθη η μια η ψυχή σ' αποψηλή κορφή
και τις ζυγές φτερούγες δοκιμάζει
ξεχνώντας που τις έκαψε - Ψυχή, πικρή αδερφή
τ' αστροπελέκι το παλιό και το χαλάζι.

Καλό απόγευμα!

Ελένη Μπέη είπε...

Ίσως επειδή τους αληθινά ευαίσθητους ανθρώπους οι όποιες πτώσεις κι οι καταβυθίσεις αργά ή γρήγορα τους ξαναδίνουν τη δύναμη που χρειάζονται να σηκωθούν λίγο ψηλότερα.

Καλό απόγευμα και σ' εσένα, Μαριάννα!

Θεία Θ είπε...

Ούτε εγώ γνώριζα τον ποιητή και χαίρομαι πολύ για τη γνωριμία! Ευχαριστώ για τις συστάσεις.

Ελένη Μπέη είπε...

Θεία θ,
καλά να είμαστε, να ψάχνουμε με μεράκι και να συστήνουμε ο ένας στον άλλον. :)