Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

Another day in Paradise - Phil Collins


Η εικόνα από εδώ


Καθ' οδόν για το σχολείο σήμερα, σταματημένη στην ίδια διασταύρωση που περνώ κάθε μέρα, πίσω από αρκετά αυτοκίνητα περιμένω ν' ανάψει το πράσινο. Ένας άνθρωπος σκυφτός, αδύνατος, το σακάκι και το παντελόνι του να κρέμονται πάνω του σα σε σκιάχτρο, αξύριστος, βρώμικος σέρνει μετά βίας τα πόδια του βαδίζοντας στη νησίδα πλάι στα ακινητοποιημένα αυτοκίνητα και τείνει το χέρι. Κανείς δεν τον προσέχει. Το συγκεκριμένο φανάρι είναι από τα δύσκολα της πόλης - το πράσινο διαρκεί όσο η διέλευση τριών αυτοκινήτων - κι οι οδηγοί έχουν τον νου τους και το βλέμμα στραμμένο εκεί.

Πλησιάζοντας βλέπω στο άλλο του χέρι μια αυτοσχέδια χαρτονένια πινακίδα με ορνιθοσκαλίσματα που κραύγαζαν "ΠΕΙΝΑΩ". Δε μιλούσε, δεν παρακαλούσε, άπλωνε μόνο ελαφρά, ανεπαίσθητα, θαρρείς με διακριτικότητα, το χέρι και σήκωνε πάνω σου ένα βλέμμα φωτιά γεμάτο απελπισία, ντροπή και παράπονο.

Έλυσα τη ζώνη ασφαλείας να χώσω το χέρι στην τσέπη. Μόλις λίγο πριν ο ψιλικατζής της γειτονιάς μου με είχε γεμίσει κέρματα - του είχαν τελειώσει τα μικρά χαρτονομίσματα. Έστειλα εκεί που της έπρεπε τη σωστή θεωρία κατά την οποία η ελεημοσύνη ποσώς βοηθάει την καταπολέμηση της ζητιανιάς και ουδόλως ωφελεί το ζητιάνο και μόλις με πλησίασε, έβγαλα το χέρι απ' το παράθυρο και βιαστικά κι αμήχανα το άδειασα στη χούφτα του. Στην ταραχή και την ντροπή μου δεν αντιλήφθηκα το πράσινο που άναψε και εισέπραξα το συντονισμένο κορνάρισμα των οδηγών πίσω μου.

Σαν πιο λαμπρός μού φάνηκε ο ήλιος μετά. Κι ας ξέρω καλά πως δεν έλυσα το πρόβλημα αυτού του ανθρώπου, πως η χειρονομία μου καμιά ουσιαστική αξία δεν είχε. Ήμουν απλώς κάποιος που τον κοίταξε στα μάτια, που δεν τον προσπέρασε σαν να ήταν αόρατος. Ήμουν απλώς μια κατάφαση μέσα στις απανωτές αρνήσεις που δέχτηκε αυτός ο άνθρωπος από όλους όσους τρέχαμε βιαστικά να διεκπεραιώσουμε τις υποθέσεις μας, να κερδίσουμε τον υλικό μας "παράδεισο" από τον οποίο ποιος ξέρει τι είχε εξορίσει εκείνον.



ΜΟΥΣΙΚΗ - ΣΤΙΧΟΙ: Phil Collins
(από το άλμπουμ "But Seriously" του 1989)

She calls out to the man on the street
"Sir, can you help me?
It's cold and I've nowhere to sleep,
is there somewhere you can tell me"?

He walks on, doesn't look back,
he pretends he can't hear her.
Starts to whistle as he crosses the street
seems embarassed to be there.

Oh, think twice!
'Cause it's another day for you and me in Paradise.
Oh, think twice!
'Cause it's another day for you
you and me in Paradise.

Think about it!

She calls out to the man on the street.
He can see she's been crying,
she's got blisters on the soles of her feet,
she can't walk but she's trying.

Oh, think twice!
'Cause it's another day for you and me in Paradise.
Oh, think twice!
It's just another day for you
you and me in Paradise.

Just think about it!

Oh, Lord!
Is there nothing more anybody can do?
Oh, Lord!
There must be something you can say.

You can tell from the lines on her face,
you can see that she's been there.
Probably been moved on from every place
'cause she didn't fit in there.

Oh, think twice!
'Cause it's another day for you and me in Paradise
Oh, think twice!
It's just another day for you
you and me in Paradise.

Just think about it!
Hmm hmm think about it!

It's just another day
for you and me
in Paradise.

8 σχόλια:

Θεία Θ είπε...

Κάθε μέρα μια γροθιά στο στομάχι αυτοί οι άνθρωποι. Δεν έχω καταφέρει να αποφασίσω τι πρέπει να κάνουμε με την ελεημοσύνη- θεωρητικά μιλώντας- όμως για άλλη μια φορά το συναίσθημα επιβάλλεται και κερδίζει και ας ξέρω πως τίποτα δε βγαίνει με αυτή την τακτική. Μόνο που νιώθουμε για λίγο καλύτεροι άνθρωποι. Σας συμμερίζομαι πλήρως.

μαριάννα είπε...

Το τραγούδι υπέροχο και διαχρονικό.
Δυστυχώς διαχρονικό και το δράμα των ανθρώπων επί γης... το χειρότερο ακόμα όμως, είναι ότι αρχίζουμε να το συνηθίζουμε.

Καλό βράδυ νερένια μου!

Μαριανα είπε...

Πόσο εύκολα είναι στα αλήθεια να γυρίζουμε το βλέμμα μας για να μην βλέπουμε αυτή την εικόνα ενός ανθρώπου σε απάνθρωπες συνθήκες...

αυτή είναι μια εικόνα που βραβεύτηκε στα daily deviations:

http://felixlu.deviantart.com/art/99-104677184

το μήνυμα κάτω από αυτήν είναι συγκλονιστικό:
Suggester says, "Absolutely strong feeling of poverty, this is so common that in our days we are not thinking about these people anymore. Even if this man doesn't have plenty of food, he keeps his dog fed, he is considering him a true friend. It is very emotional how is he sleeping knowing that his friend, the dog is watching his back until he's awake."


καλό σου ξημέρωμα και σε θαυμάζω!

Τσουχτρα είπε...

Νερένια φιλενάδα μου, ξεχάσαμε πως είναι να είμαστε άνθρωποι. Όταν το θυμόμαστε και φεύγει το βάρος του "ωχαδερφισμού" απο το στήθος, όντως αναπνέουμε καλύτερα !

Καλό Σαββατοκύριακο !

Διάττων είπε...

Κι εγώ συτό πιστεύω, ότι μάλλον δεν έλυσες το πρόβλημα αυτού του ανθρώπου. Έκανες όμως αυτό που σ' άγγιξε. Αυτό που ένιωσες μέσα σου. Και μπράβο που το μεταφέρεις στον προσωπικό σου χώρο εδώ ως ένα μήνυμα, σε μια εποχή που η ανθρωπιά υπάρχει μόνο στα λεξικά, ως ακαδημαϊκή, μόνο, λέξη και έννοια!

Καλό σου απόγευμα αγαπητή μου φίλη...

Διάττων είπε...

Δευτερολογώ γιατί το ξέχασα. Την υψηλού ηθικού αναστήματος ανάρτησή σου σήμερα, τη συνοδεύει ένα ευχάριστο κι απολαυστικό τραγούδι...

Ελένη Μπέη είπε...

Καλησπέρα σε όλους!

Θεία Θ,
με τέτοια εκκλησιαστική περιουσία δε θα έπρεπε ούτε ένας άστεγος να υπάρχει στην Ελλάδα, αν βέβαια ο κλήρος επιτελούσε το ανθρωπιστικό έργο του ως ώφειλε.

Μαριάννα,
συνηθίζουμε, ναι. Γι' αυτό και προσπερνάμε απαθείς, περιχαρακωμένοι μονίμως στα ...δικά μας. Δεν ξέρω... Θυμάμαι τη γιαγιά μου που έζησε όλη της τη ζωή στη στέρηση και την ανέχεια... μεγάλωσε ολομόναχη τρία παιδιά στην κατοχή... ξενόπλενε... αργότερα με την πενιχρή της σύνταξη ίσα ίσα τα 'βγαζε πέρα αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να μη βοηθήσει από το υστέρημά της κάποιον ανήμπορο ή ζητιάνο. Κι ήταν αυτή μια κίνηση φυσική, αυτονόητη, έτσι όπως θα 'παιρνε εμένα αγκαλιά όταν έπεφτα ή χτυπούσα. Δε γινόταν για να καθησυχάσει τη συνείδησή της.

Μαριάνα,
αυτή η μόνιμη αναζήτηση της ευκολίας μάς έχει απομακρύνει από τα μέτρα της λέξης "άνθρωπος". Το μήνυμα κάτω από την εικόνα όντως συγκλονιστικό.

Τσούχτρα,
αν μόνο το θυμόμασταν συχνότερα...
Καλό Σαββατοκύριακο και σ' εσένα!

Διάττοντα,
φοβάμαι πως πολλές λέξεις εδώ και καιρό μόνο στα λεξικά υπάρχουν. Αλλά επιμένω στην ελπίδα.

Artanis είπε...

Το τραγούδι καταπληκτικό, η κίνησή σου ανθρώπινη...
Για τους βιαστικούς που σε κορνάριζαν, τί να πω...